Angels & Demons

Chapter Nine

    Μετά την δήλωση του Hardin τα πρόσωπα όλων σοβάρεψαν και ήταν ολοφάνερο πως είχαν σκοπό να επανορθώσουν για τα ανόητα λόγια τους που μόνο αλήθεια δεν ήταν αλλά δεν ήξεραν πως να εκφραστούν κατάλληλα ώστε να κατορθώσουν να φέρουν εις πέρας τον στόχο τους με τα καλύτερα πιθανά αποτελέσματα. Είναι σαφέστατο πως το να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους καθώς και να καταπλακώσουν το θηρίο του εγωισμού τους που τους κάνει να αμφιταλαντεύονται σχετικά με το αν πρέπει τελικά να ταπεινωθούν και να ρίξουν τον εαυτό τους ζητώντας την λύτρωση τους μέσω της συγχώρεσης ή όχι τους είναι αρκετά δύσκολο και δειλιάζουν όμως κάνεις δεν πνίγηκε, καταπίνοντας τον εγωισμό του. Ο εγωισμός αντίθετα είναι αυτός που πνίγει τους ανθρώπους. Τους  κυριεύει, τους παραπλανεί. Ο εγωισμός ή αλλιώς η ιδιοτέλεια ή φιλαυτία είναι αυτό που ονομάζω εγώ το αντίθετο του αλτρουισμού. Από ετυμολογικής σκοπιάς εγωισμός σημαίνει αγάπη για το εγώ κάτι που κάνει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο να προτιμά τον εαυτό του από τους υπόλοιπους. Αυτό προϋποθέτει αγάπη, ενίοτε πολύ μεγάλη κάποιου προς τον ίδιο αλλά γιατί αυτό πρέπει να είναι κακό; Γιατί άραγε να είναι κακό να αγαπώ πάρα πολύ τον εαυτό μου;

    Ορισμένοι πιστεύουν πως αν κάποιος αγαπάει πολύ τον εαυτό του δεν αγαπάει τους άλλους. Πρέπει να πω ότι αυτή η άποψη αν και είναι αρκετά διαδεδομένη δεν παύει να είναι αστεία. Δεν υπάρχει αγάπη για τον άλλον που δεν ξεκινάει από την αγάπη για τον εαυτό μας. Όποιος λέει ότι αγαπάει πολύ τους άλλους αλλά όχι τον εαυτό του λέει ψέματα σε ένα από τα δυο: Ή στο ότι αγαπά πολύ τον υπόλοιπο κόσμο ή στο ότι δεν αγαπά πολύ τον ίδιο. Ακόμα και άτομα με χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης  που αδυνατούν να αντικρίσουν κατάματα το πόσο ξεχωριστοί και όμορφοι άνθρωποι είναι ενδόμυχα θεωρώ πως μέχρι και αυτοί βαθιά μέσα τους, υποσυνείδητα τρέφουν μια κάποια αγάπη για τους εαυτούς τους απλά δεν την έχουν συνειδητοποιήσει.Παρ'όλα αυτά όμως θα πρέπει να δεχτούμε και το ότι υπάρχουν τουλάχιστον δυο είδη εγωισμού: Ένας υγιής εγωισμός που μπορούν να έχουν οι υγιείς άνθρωποι και ένας παθολογικός εγωισμός που χαρακτηρίζει τους σκληρούς αυταρχικούς και μνησίκακους ανθρώπους. 

     Το δεύτερο είδος εγωισμού μαστίζει και καλπάζει στις μέρες μας οδηγώντας σε διαλυμένες σχέσεις και οικογένειες εφόσον η προσωπική αγάπη του καθένα για τον ίδιο και τις ανάγκες του υπερβαίνει την αγάπη που έχει κάποιος για τους άλλους είτε αυτοί είναι σύντροφοι, είτε παιδιά. Αυτού του είδους εγωισμού υψώνει τοίχους ανάμεσα στις ανθρώπινες, διαπροσωπικές σχέσεις, σκληραίνει τις καρδιές μας και οδηγούμαστε συνεπώς σε μια αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, σε έναν συμφεροντολογικό τρόπο ζωής την οποία μεταβιβάζουμε οι ίδιοι στις επόμενες γενιές που μας διαδέχονται και έτσι βαδίζουμε αργά και σταθερά στην καταστροφή του κόσμου γύρω μας. Μετατρέπουμε με τα ίδια μας τα χέρια τον πλανήτη ολάκερο σε ένα χάος, σε μία ζούγκλα, μία φυλακή όπου οι καταδικασμένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Φυλακισμένοι μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.