Ματωμένο Ρόδο

Έρωτας Από Αίμα

Τα μάτια μου γούρλωσαν από έκπληξη και πόνο συνάμα.

«Αλεξάντερ;» κατάφερα να ψελλίσω, πριν καταρρεύσω στην αγκαλιά του.

Ένιωθα το αίμα μου να φεύγει ορμητικό από την πληγή. Ο κόσμος γύρω μου άρχισε να γυρίζει και η όραση μου θόλωνε. Το μυαλό μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που είχε γίνει. Ο Αλεξάντερ με είχε μαχαιρώσει. Στην καρδιά.

Έπεσε στο πάτωμα με εμένα στην αγκαλιά του. Δεν μπορούσα να κουνηθώ από το σοκ που μου είχε προκαλέσει η πράξη του. Διέταξα τον εαυτό μου να ουρλιάξει, να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί, αν έτσι υπήρχε κάποια δυνατότητα για να σωθώ, αλλά μάταια. Η φωνή δεν έλεγε να βγει από το λαρύγγι μου.

Ο Αλεξάντερ άπλωσε το χέρι του και έπιασε την λαβή του μαχαιριού, που εξείχε ακόμα από το αριστερό μέρος τους στήθους μου. Το τράβηξε δυνατά, αγνοώντας τον αφόρητο, αποτρόπαιο πόνο στον οποίο με υπέβαλλε.

«Σ' αγαπάω τόσο πολύ» μου είπε, όμως τα λόγια του ακούστηκαν σαν ψέμα στα αυτιά μου. Πως κάποιος, που ισχυρίζεται ότι σε αγαπάει, σου κάνει κάτι τέτοιο; «Όλη μου την ζωή καταριόμουν τον εαυτό μου, γι' αυτό που είχα γεννηθεί. Όταν σε γνώρισα ένιωσα για πρώτη φορά την νεκρή καρδιά μου να σκιρτάει. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, για να με βγάλει από τις μαύρες σκέψεις που με βασανίζουν εδώ και αιώνες. Θέλω να αλλάξω, να γίνω πιο ανθρώπινος. Εσύ θέλεις να γίνεις κανονικός βρικόλακας. Ο μόνος τρόπος για να πάρουμε και οι δύο αυτό που θέλουμε, είναι αυτός. Το ξέρω ότι θα με μισήσεις, ωστόσο, προσπάθησε να με συγχωρέσεις. Σ' αγάπησα και θα σ' αγαπάω μέχρι να ζω. Να το θυμάσαι αυτό»

Πως μπορούσε να λέει τέτοια πράγματα ενώ βρισκόμουν ένα βήμα πριν τον θάνατο; Πως ορκιζόταν ότι με αγαπάει, όταν κρατούσε ακόμα στα χέρια του το όπλο με το οποίο με είχε μαχαιρώσει; Γιατί δεν είχα καταλάβει τόσο καιρό τίποτα; Γιατί με είχε αφήσει να ζω στο σκοτάδι;

Πονούσα. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Ένιωθα όλο μου το είναι να ξεσκίζετε σε μικροσκοπικά κομμάτια. Να γίνετε σκόνη. Πονούσα. Εξαιτίας του. Αλλά τον αγαπούσα ακόμη. Δεν με ένοιαζε αν ήμουν βρικόλακας ή όχι. Το μόνο που ήθελα, ακόμα και τώρα, ήταν εκείνος. Είτε ολόκληρο βαμπίρ, είτε μισό, το μόνο που ζητούσα, ήταν εκείνος. Ποτέ δεν το κατάλαβε. Ποτέ δεν θα του ήταν αρκετό.

Σήκωσε το μαχαίρι ψηλά. Η λάμα του, πασαλειμμένη με το αίμα μου, άστραψε κάτω από το φως του κόκκινου φεγγαριού. Με μια γρήγορη υπολογισμένη κίνηση, έχωσε το μαχαίρι και στο δικό του στήθος, βαθιά στην καρδιά του. Άθελα μου έβγαλα μια κραυγή.