Mindfuck.

5

David kwam naast me zitten.
'Dat is een vergissing, ik ben niet wie jullie denken.' protesteerde ik.
David rolde met zjn ogen. 'Luister gewoon, Darling.' 

Ik blikte even boos naar hem, maar hield toch mijn mond.

'We gaan testen of jij de dochter van Chiellini bent.' Hij trok zijn knieën op het bed tot kleermakerszit. 'Als dat zo is, grote kans van wel, moet je weten hoe het zit.' Hij pauzeerde een tijdje, keek me onderzoekend aan. Ik zei niks en keek hem strak aan.

'Jij bent geen normaal mens, Noor, jij bent een mindcrasher.' Zijn stem klonk zacht maar ook dwingend. 'Jij kan dingen bewegen met je geest en in mensen hun hoofden kijken.' 

Ik zweeg nog altijd. Wat was dat voor bullshit? Hij dacht toch niet dat ik achterlijk was? 

Blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen, want hij schoot gelijk in de verdediging op mijn zwijgende aanval. 'Het klinkt raar, maar het is echt zo.' Zei hij lichtelijk geïrriteerd.

'Jij stamt af van de volbloed mindcrashers. Ik -wij allemaal hier- stammen voor de helft af van mindcrashers, en voor de andere helft van mensen.' 

Ik geloofde er geen snars van, maar ik was toch benieuwd naar zijn verhaal. 'En waarom hebben jullie mij dan gekidnapt?' Ik keek hem met gefronste wenkbrauwen aan.

'Jouw groep is tegen menging met de mens, omdat onze soort dan minder sterke nakomelingen voortbrengt. We zijn al enkele eeuwen in oorlog.' 

Ik rolde met mijn ogen. 'Dat was geen antwoord op mijn vraag.' Waar ik na een korte pauze nog snel aan toevoegde: 'En waar is die oorlog dan goed voor?' 

'Eeuwen geleden werd ons halfbloedjes verboden om onze krachten te ontwikkelen. Wie daar maling aan had werd levenslang vastgezet of vermoord.' David pauzeerde even een leek mijn reactie te peilen. Ik vond het een vreemd verhaal, ongeloofwaardig ook, maar het had iets... spannends. David vervolgde; 'Er was rond het jaar 1700 een rebel die alle halfbloedjes aanspoorde in het geheim zijn krachten te ontwikkelen. Toen hij werd gepakt waren alle halfbloedjes inmiddels zo gemotiveerd om zich te ontwikkelen dat er een oorlog ontstond.' 

Hij ging verzitten en leunde toen achterover, steunend op zijn ellebogen. 'En nu komen we tot jou; jij bent -waarschijnlijk dan- Chiellini's dochter. Hij is de leider van de volbloed groep en hij is al sinds je moeder met je verdwenen is naar je op zoek geweest. Omdat jullie volbloed zijn, zijn jullie als groep krachtiger en sterker dan wij, dus jij bent een goede troef voor een vrede of een verdrag.' David grijnsde gladjes.

Ik overwoog even om boos te worden, maar voordat ik überhaupt een boos gezicht kon aanmeten, won mijn humor het van mijn woede en barstte ik in lachen uit. 'Wat een onzin.' 

'Het is zo!' Riep hij gefrustreerd.

Ik grijnsde spottend. 'Wat een slechte grap zeg.' 

'Het is waar, Noor, wil je bewijs soms?' Zijn stem klonk dreigend. Zijn ogen stonden giftig.

Zijn hand schoot uit naar mijn arm. Hij trok me dicht naar zich toe en keek me indringend aan.

Is dit genoeg bewijs voor je, Darling? 

 Ik hoorde zijn stem zo duidelijk en helder, alsof hij de woorden uitsprak, maar zijn lippen zaten op elkaar geklemd. De zin galmde in mijn hoofd, tussen mijn oren. Ik keek hem verward aan.

'H-hoe deed je...' Ik viel stil.

Wat is er, darling? Geloof je me nu dan toch?

Hij grijnsde spottend, maar nog altijd zijn lippen op elkaar geklemd. Hij had geen woord gesproken.

 Ik deed wat ik altijd doe als ik nerveus ben, ik beet op mijn lip en ontweek zijn indringende blik.

Niet op je lip bijten, darling, dat kan ik beter voor je doen.

Ik keek hem verontwaardigd aan. 'Hou alsjeblieft op.' 

'Vind je het dan niet leuk?' Hij tuitte zijn lippen en in zijn ogen schuilde een grijns.

'Hoor eens, ik weet niet hoe je die trucage in mijn hoofd hebt gestopt, maar ik weet zeker dat jullie je vergissen. Ik ben niet de dochter van Chiellini.' hield ik stug vol.

'We gaan het zien.' David grijnsde zijn oh zo onvoorspelbare grijns en liet een pluk van mijn lange haar door zijn vingers glijden.