Mindfuck.

29

p.o.v. David

Het bleef even stil aan de andere kant. 'Wat is er aan de hand?' Lucio was hoorbaar bezorgd om het meisje. 

'Ze is zwanger. Van Gaven.' Ik slaakte een wanhopige zucht. 'Ze moet hier nu weg. Zodra ze zijn kind heeft zal ze geen enkele waarde meer toevoegen voor hem. Ik kan niet instaan voor de gevolgen.' 

Lucio hapte naar adem. 'Zwanger?' Hij begon te vloeken, hoogstwaarschijnlijk tegen Aurelio, die ongetwijfeld naast hem zat. 'Ik maak die klootzak dood.' Siste hij gevaarlijk.

'Ja, daar zal je genoeg tijd voor hebben, maar we moeten éérst Noor hier weghalen.' Ik tikte ongeduldig met mijn vingers op de eettafel. Noor zat nog altijd verstijfd op haar stoel. Ze keek me afwachtend aan. 'Noor, eet alsjeblieft je ontbijt op. Je hebt het nodig.' Ik kneep mijn ogen samen. 'Júllie hebben het nodig.' corrigeerde ik mezelf. Ze schudde even verward met haar krullen, maar deed wat ik haar vroeg. Dat was ook voor het eerst...

'Wat is het plan?' vroeg Lucio, al even ongeduldig als ik. 

Ik liet mijn hersenen kraken. Ik hád helemaal geen plan, dat ging nog een probleem worden. 'Zorg voor een vluchtauto. Sta vanmiddag klaar aan de rand van het industrieterrein. Tussen de oude loods van Philips en de scheepswerf is een gat in de patrouille. Twee uur precies.' Ik klemde mijn kaken opeen, hopelijk ging dat lukken.

'Goed.' Lucio zweeg even. 'Zorg alsjeblieft dat haar niks overkomt.' Het klonk bijna alsof hij smeekte. Ik zuchtte. 'Ik ga mijn best doen.' Dat was niet eens gelogen, maar of het ging werken was een tweede. Noor zat met een doodse blik in haar ogen te eten. Ze was eigenlijk nog veel te jong om een kind te dragen. Ik hoorde Lucio op de achtergrond nog iets bevestigends zeggen en daarna de telefoon ophangen. Ik mijn toestel in mijn broekzak glijden en haalde de tafel af toen Noor klaar was met eten. 'Ga je omkleden. We gaan weg.' Ik wachtte niet op antwoord en mikte alle vaat in de gootsteen. Deze grap zou me mijn leven kunnen kosten. Dit was hoogverraad. Was dit meisje dat allemaal waard?

Ja.

Noor stond op van haar stoel en keek me peinzend aan. 'Gaan we naar Lucio?' 

Ik knikte. Ik kon die naam nog altijd slecht verdragen, maar gek genoeg had ik op dat moment een grotere hekel aan Gaven. Noor liep langzaam op me af. Ik keek behoedzaam toe, ze had me laatst ook al een keer voor mijn bek geslagen...

Vlak voor me bleef ze stilstaan, hief haar hoofd en keek me fronsend aan. Na enkele seconden legde ze haar handen in mijn nek en trok mijn hoofd een stuk omlaag, tot ik me ongeveer op haar hoogte bevond. Ze bracht haar gezicht tot op enkele centimeters van het mijne, en fluisterde zacht: 'Als dit een of andere slechte grap is, laat ik Lucio al je ledematen eraf zagen en het resterende gedeelte boven je ouders' huis ophangen.' 

 Toen drukte ze zacht haar lippen op de mijne. Voordat ik kon reageren had ze me alweer losgelaten en liep naar de slaapkamer, alsof er niks gebeurd was.

Om drie minuten over half 2 stonden we beide in de woonkamer, klaar om te gaan. Ik had haar bevolen om al haar spullen achter te laten, omdat het erg zou opvallen als ze het gebouw zou verlaten met een gepakte tas. Ik wist precies de sluipwegen door de oude loods waar maar weinig patrouille was, dus misschien zou de ontsnappingspoging nog niet eens zo verkeerd aflopen. Noor had een spijkerbroek aangetrokken die hoog om haar taille sloot. Een simpel zwart shirtje met lange mouwen hield haar bovenlichaam warm. Ze had haar lange haren in een hoge paardenstaart gedaan, wat haar goed stond. Ik probeerde haar ingevallen wangen te negeren, evenals de ribben die door haar shirtje heen goed zichtbaar waren. Ze pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. 'Laten we gaan.' zei ze zacht. Ik knikte en probeerde mijn spanning te verbergen. Ik trok haar mee naar de deur van het appartement en keek schichtig te gang in, voor we naar buiten stapten. 'Doe wat ik zeg! Niet weglopen of gek gaan doen.' Fluisterde ik haar nog zachtjes in. Ze klemde haar kaken opeen en knikte kort. Ik pakte haar pols beet, zoals ik de eerste paar dagen ook gedaan had als ik haar mee moest trekken. Ik wilde zo geloofwaardig mogelijk overkomen als we iemand tegenkwamen. 

Bij de eerste bocht botsten we al op een lange gestalte op. Justin schudde zijn rode haren uit zijn gezicht en keek ons fronsend aan. 'Ha, David.' Hij gaf me een stevige handdruk. 'Ik was al naar je op zoek, we zouden nog samen trainen.' Hij blikte schuin naar Noor, die hem met een giftige blik aan stond te kijken. 'Maar volgens mij had je het druk met andere praktijken?' 

Ik kuchte. 'Ik moest van Gaven op Noor letten.' ik keek haar van opzij aan. 'Hij is een paar dagen weg voor zaken.' Justin knikte. 'En waar gaan jullie nu heen?' hij trok een wenkbrauw op. Shit, hoe ging ik me daar nou weer uit redden? Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar kwam niet op een antwoord.

'Om een luchtje te gaan scheppen. Ik stik van die pestlucht van jullie.' Vuurde Noor op hem af. Het was duidelijk dat ze deze jongen niet kon waarderen, en ik kon goed begrijpen waarom. Justin kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Doe jij even rustig, kreng?' Hij stapte op haar af en gaf haar een flinke duw. Ze wankelde een moment achteruit, maar bleef overeind. Op dat moment deed ik iets dat niet zo slim was.

Ik ging namelijk beschermend voor haar staan en gaf Justin een duw terug. 'Niet doen.' Siste ik. 'En waarom niet? Ze heeft toch een grote bek?' Justin sloeg zijn armen over elkaar en keek me met samengeknepen ogen onderzoekend aan. Zo bleven we enkele momenten roerloos tegenover elkaar staan. Ik voelde me langzaam onzeker worden, ik had mezelf verraden. Mijn hart begon onderhand in mijn keel te bonzen en de temperatuur om me heen steeg met 20 graden. Shit.

 'Je geeft om haar, niet?' Justin bleef roerloos staan en hield mijn blik gevangen met de zijne. 'Nee.' zei ik snel, te snel. 'Ze is nu getrouwd met Gaven. Hij is de enige die aan haar mag komen.' verzon ik snel. Justin barstte in lachen uit. Het geluid schalde ellendig door de grote hal. 'Gaven geeft geen fuck om zijn vrouw, denk je echt dat ik dat geloof?' Hij keek me uitdagend aan. 'Volgens mij heb jij een oogje op zijn mokkel.' Ik voelde mijn wangen knalrood worden, hier ging ik me niet meer uit redden. Ik blikte schuin op Noor, maar ook zij keek met bange, verslagen ogen voor zich uit. Ik zuchtte luid. Wat ik al niet voor dit meisje over had. Voor ik me bedacht haalde ik snoeihard uit en raakte Justins gezicht. Helaas raakte ik hem net niet goed genoeg om hem knock out te meppen, maar hij viel achterover en was lang genoeg uitgeschakeld voor ons om weg te komen. Ik trok Noor aan haar pols mee toen ik een sprintje trok door de gangen.  Justin begon luid te brullen en schreeuwen, deuren openden zich achter me, maar niemand reageerde. Ik had geen tijd om me daarover te verbazen. Mijn benen wisten precies waar ze heen moesten. De oude nooduitgang kwam in zicht en mijn hart begon steeds harder te bonken.

'We zijn er bijna! Nog even volhouden!' Riep ik naar achter, waar Noor met een wit weggetrokken gezicht mee sprintte. Ik gaf een flinke haaktrap tegen de deuren, die makkelijk meegaven. Het felle buitenlicht verblindde me een moment, maar snel herpakte ik me. Ik wilde naar buiten rennen, maar wat ik daar aantrof liet al mijn moed in mijn schoenen zinken.

'Dus, David, jij wilde er met mijn vrouw vandoor gaan?'