Mindfuck.

12

Lucio pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. 'Het is beter als we terug gaan, anders gaan ze denken dat ik een of ander plan zit te beramen hier.' Hij grinnikte zachtjes. Ook ik kon een grijns niet onderdrukken. Ik liet me van de tafel af glijden, maar bleef zijn hand vasthouden. 

Lucio drukte de deur open en ging me voor de gang in. David, die tegen de muur geleund stond, veerde meteen op. Zijn blik dwaalde af naar onze ineengeslagen handen. Hij fronste, maar zei er niks over. 'Gelukt?' 

Lucio knikte. 'Ik zal de resultaten later opsturen.' 

David lachte honend. 'Dat dacht ik dus even niet.' Hij richtte zich op in volle lengte en pakte Lucio's schouder beet. 'En dan lekker de boel saboteren zeker.'

Lucio hief zijn kin en keek David hooghartig aan. 'Hoe wil je dan dat ik de resultaten ga onderzoeken, lolbroek?' Hij schudde zijn schouder los. 'Ik heb hier de instrumenten en mensen toch niet.' 

'Bel ze maar.' David kruiste zijn armen voor zijn borst. 

Ik merkte een spanning tussen de twee die dieper lag dan die stomme oorlog die ze voerden. Ze hadden elkaar ongetwijfeld eerder ontmoet.

Lucio snoof. 'Je denkt toch niet dat ik mijn mensen in gevaar ga brengen?' 

David zuchtte. 'Luister man, dit is voor ons óók belangrijk.' Hij keek mij een ogenblik schuin aan. 'We zullen jou en je mensen écht niks aandoen.' Hij grijnsde. 'Al zou ik nog zo graag die smoel van je verbouwen.' 

Lucio rolde met zijn ogen. 'En hoe weet ik dat ik op jouw woorden kan vertrouwen, halfbloed?'

'Denk je niet dat we je allang naar de tering hadden geslagen als we je wat aan wilden doen?' Davids trok een wenkbrauw op.

Lucio zuchtte. 'Al goed. Waar moeten we heen?' 

David gebaarde dat we hem moesten volgen, maar voor hij zich omdraaide trok hij mij met een snelle beweging los van Lucio en duwde me voor zich uit. Lucio snoof kwaad, maar zei niks. Toen ik omkeek zag ik dat hij zijn kaken stijf op elkaar had geklemd.

David begeleidde ons naar zijn eigen studio, waar ik vrijwel direct neerplofte op een stoel. Lucio bleef echter staan vlak naast de deuropening, zijn blik stond achterdochtig. David draaide zich naar hem om en gebaarde dat hij verder kon komen.

'Bel je mensen maar, dan kunnen we je hier weer zo snel mogelijk eruit schoppen.' David steunde met zijn handen op de rugleuning van mijn stoel.

'Voordat ik dat doe wil ik enkele voorwaarden stellen.' Lucio liep op zijn gemak naar de keukentafel en ging op de stoel tegenover me zitten.

David trok zijn wenkbrauwen op en lachte honend. 'Volgens mij zit jij niet in die positie, vriend.'

'Het gaat ook niet om mij.' zei Lucio zacht.

David bleef stil. Ik kon zijn gezichtsuitdrukking niet zien achter me, maar Lucio vervolgde: 'Ik wil dat jullie goed voor Noor zorgen. Ze had geen slok water gehad en ze volgens mij ook geen hap gegeten.'

'Ze wilde niks.' David liet zich op de stoel naast me zakken en schonk me een geïrriteerde blik.

'Noor, je moet wel eten lieverd.' Lucio pakte mijn handen die op tafel lagen. Ik irriteerde me bij hem niet aan het koosnaampje, het klonk zo vertrouwd. Ik knikte langzaam en ontweek zijn doordringende blik.

David zuchtte duidelijk geïrriteerd. 'Dus prinses, wat moet je eten?' hij wandelde op zijn gemak naar de koelkast en trok de deur open. 'Ik heb wel een broodje voor je, is dat oke?' Hij draaide zich half om en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Het klonk allemaal niet erg oprecht, maar daar kon ik mee leven. Ik knikte.

Terwijl Lucio in de hoek van de kamer stond te bellen zette David een broodje voor me neer. Pindakaas, daar was ik normaal gesproken dol op, maar nu had ik weinig zin om het op te eten. Ik vermande me en begon het eten weg te kauwen. 

'Ze sturen een laborant. Voorwaarde van Chiellini is dat niemand gewond raakt.' Lucio liet zich dit maal in de stoel naast me zakken. Hij keek David vragend aan, wachtend op instemming.

David knikte. 'Ik zal het aan Gaven vragen.' Hij liep richting de deur. 'Ik ben zo terug, waag het niet om iets uit te spoken.' Hij keek ons beide een moment dreigend aan, waarna hij door de deur verdween. Een harde klik maakte dat we wisten dat de deur op slot zat.

Ik slikte moeizaam de laatste hap van mijn broodje door. Lucio keek zwijgend toe. Het was een kameraadschappelijke stilte, niet ongemakkelijk of vervelend. Ik keek hem aan. Zijn lichtgrijze ogen stonden bezorgd. Ik moest toegeven dat het me raakte. Het was voor het eerst in mijn leven dat iemand oprecht bezorgd was om me. Mijn moeder had me altijd gewoon aan mijn lot over gelaten.

'Het zal snel voorbij zijn.' Lucio legde een hand op mijn arm en kneep zachtjes. 

'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg ik nieuwsgierig.

'De laborant kan onderzoeken of jouw DNA met dat van Chiellini overeenkomt.' Lucio keek even op zijn telefoon. 'Zij zal hier op zijn vroegst morgenmiddag kunnen zijn, dus tot die tijd moeten we ons hier zien te vermaken.' Hij glimlachte zwak.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik bedoel wat gaat er gebeuren ná het onderzoek?' Ik trok mijn knieën op en legde mijn kin erop.

Lucio keek me met een grimas aan. 'Dat weet ik niet, lieve Noor.' Zijn ogen verrieden dat hij empathie voor me had. 'Ik wou dat ik de antwoorden voor je had.' Hij keek me een moment aan met zijn mooie, lichte ogen. De deur vloog open en we keken allebei wat geschrokken op. 'Goed nieuws, Gaven is akkoord.' David grijnsde breed, maar die grijns bevroor toen hij de hand van Lucio nog op mijn arm zag liggen. 'Kan je ook een moment je handen thuishouden, casanova?' Hij keek geïrriteerd naar zijn vijand.

Lucio stond op. 'Zegt degene die haar ontvoerd heeft.' Hij fronste kwaad. 'Wat heb je ondertussen allemaal met dat arme meisje uitgespookt?' vroeg hij spottend.

David liep op hem af zonder zijn pas in te houden. Pas toen ze enkele centimeters van elkaar verwijderd waren stopte hij. Hij bekeek Lucio met een spottende, brutale grijns van top tot teen. 'Wou jij wel weten zeker?' 

Lucio snoof. 'Het is dat we de vrede voor nu moeten bewaren.' siste hij zacht. 'Maar als Noor straks veilig gesteld is van jullie idioterie maak ik je kapot, cazzo.' 

David lachte honend. 'Je denkt toch niet dat we haar nog laten gaan?' Hij trok geamuseerd een donkere wenkbrauw op. 

Lucio leek even uit het veld geslagen. Hij herpakte zich snel en trok een vragend gezicht. 'En dan?'

Ik keek David met open mond aan. Zou ik hier nooit meer wegkomen? Het idee alleen al maakte dat ik het liefst van een brug sprong.

David sloeg zijn armen over elkaar. 'Als ze geen match is met Chiellini blijft ze hier.' David zond me even snel een uitdrukkingloze blik. 'Anders zal ze constant naar de politie stappen en krijgen we weer dat gezeik dat we die agentjes weg moeten sturen.' 

'En wat moet ik hier in godsnaam doen?' onderbrak ik onbeleefd zijn verhaal en stond op uit de stoel. Ik begon lichtelijk kwaad te worden dat ze dachten dat ze over mij konden beslissen. Ik was toch zeker een vrij persoon!

'Dat zien we dan wel, Darling.' hij draaide zich enigszins bij om me aan te kunnen kijken. 'Misschien mag je wel bij een van de soldaten intrekken.' Hij trok zijn mondhoeken op in een valse grijns. 'Bij mij misschien.' 

Ik snoof. 'Ik spring nog liever van een brug.' siste ik. Ik keek hem uitdagend aan, mijn armen over elkaar geslagen.

Een moment viel er een stilte. David keek me aan met een woedende blik. O shit Noor, waar heb je jezelf nu weer in gewerkt. Lucio onderbrak de stilte. 'En als ze wel een match is?' 

'Dan zal ze met Gaven trouwen. Een wapenstilstand.' David keek hem neutraal aan, maar ik zag dat hij hier overduidelijk zelf ook niet van overtuigd was.