Mindfuck.

27

David had me geschokt aangekeken. Hij was enkele minuten doodstil gebleven, terwijl hij met een stoïcijns gezicht het bloed van mijn kin had gedept. Ik zat op de wasbak, mijn benen bungelden over de rand. Pas toen mijn gezicht weer vrij was van bloedvlekken had hij zijn woorden teruggevonden. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij met een zachte stem.

Ik slaakte een zucht. Wat was er niet gebeurd de afgelopen weken? 'Hij is nogal snel boos.' Besloot ik. Ik wist niet of ik wel verder in detail kon gaan zonder onophoudelijk te huilen of een paniekaanval te krijgen. David nam echter geen genoegen met mijn antwoord en keek me doordringend aan, terwijl hij me van de wasbak tilde. Hij zette de douche aan en trok vragend een wenkbrauw op. 'H-hij...' Ik voelde een brok in mijn keel ontstaan, daar zou je het hebben hoor. Tranen vormden zich achter mijn oogleden. David sloeg sussend zijn armen om me heen. 'Vertel het me straks maar, darling.' Hij hield me op armlengte afstand. 'Ik ga nu even weg, neem jij een warme douche?' Ik knikte langzaam en veegde met een wild gebaar mijn tranen weg. Hij liet me zoals beloofd alleen en ik had eindelijk weer eens privacy.

Ik zat naast David op de sofa. Mijn handen omklemden een warme mok met chocolademelk (Want fuck lactose-intolerantie). Ik had hem alles verteld. Vanaf het huwelijksfeest tot aan het moment dat Gaven enkele uren geleden de deur uit liep. Hoe hij me op elk mogelijk gebied mishandelde, misbruikte en kleineerde. Ik had die dag eindelijk eens het lef gehad om terug te slaan en hem een bloedneus te bezorgen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Hij had mijn gift tien keer zo hard geretourneerd en daar had ik zeker spijt van gehad. David had mijn onbedaarlijk harde huilbui gesust en me laten uithuilen en hyperventileren, terwijl hij zachtjes door mijn haren streek. Hij had zelfs warme chocolademelk voor me gemaakt. Misschien was deze jongen zo slecht nog niet eens...

Hij keek me lange tijd zwijgend in mijn ogen. Zijn felle kijkers vertoonden een mix van bezorgdheid en woede. Langzaam hief hij zijn hand in de richting van mijn gezicht. Ik onderdrukte de neiging om weg te duiken en wachtte gespannen af wat hij zou gaan doen. Zijn vingers vonden mijn jukbeenderen terwijl hij zachtjes mijn lange haren achter mijn oor streek. 'Je hebt dit niet verdiend.' verzuchtte hij, zo zacht dat ik het maar net op kon vangen. Ik bleef hem enkele seconden zwijgend aankijken. Hoe lang had ik al wel niet in dat gebouw opgesloten gezeten? Enkele maanden toch zeker. Ik was uitgeput, doodmoe en kapot gemaakt, en ik kon slechts één iemand aanwijzen die daar schuldig voor was. Ik voelde woede opkomen. Opgekropte woede en frustratie, van al die weken die ik had doorgebracht met de meest vreselijke persoon op aarde. Ik balde mijn vuisten. Mijn kaken spanden aan terwijl ik ze hard op elkaar drukte. En even, heel even maar, boeide de hele wereld me helemaal niks meer. Dat was dan ook het moment dat ik flink uithaalde en David een snoeiharde vuist tegen zijn kaak gaf. Het was allemaal zíjn schuld, hij had me ontvoerd en me hierheen gebracht. Als hij me gewoon met rust had gelaten had ik mijn miserabele leven kunnen vervolgen bij mijn hatelijke moeder. Geloof het of niet, dat had ik duizend maal liever dan deze ellende. Misschien had mijn vader me dan wel eerder gevonden, had ik een beter leven gehad. Misschien had ik dan wel hele dagen met Lucio kunnen spenderen.

David kermde luid toen hij naar zijn kaak greep. 'Waar was dat nou weer goed voor?' Hij keek me woedend aan en rechtte zijn rug, een actie om mij te intimideren. Ik was echter niet onder de indruk en sprong op van de bank. 'Dit is allemaal jóúw schuld, idioot!' Ik begon met mijn vuisten op hem in te slaan. Ik raakte hem meerdere keren op zijn hoofd en schouders, voordat hij ruw mijn polsen beetgreep en me naar de grond werkte. Hij pinde me vast op het tapijt en keek me met ogen aan die vele emoties vertoonden. 'Laat me los!' Tranen van woede en frustratie stroomden over mijn wangen, terwijl ik verwoed probeerde om uit zijn greep te komen. 'Laat me godverdomme los!' Schreeuwde ik nogmaals. David had echter andere plannen. Hij was als soldaat zijnde ook vele malen sterker dan ik en bleef me stevig vasthouden. Ik bleef enkele minuten schreeuwen, vloeken en worstelen, maar het was tevergeefs. 

p.o.v. David

Na enkele minuten was ze gestopt met tegenstribbelen en gillen, maar ik besloot om haar nog even vast te houden. Mijn kaak brandde behoorlijk en ik was niet van plan om haar nog een keer mijn trots te laten schenden. Ze had echter wel gelijk in dat het allemaal mijn schuld was. Haar woorden hadden beschuldigend door me heen gesneden. Het wás ook mijn schuld. Het was mijn schuld dat ze hier nu zo hard onder me lag te huilen. Mijn schuld dat ze zo mager was geworden. Mijn schuld dat ze zo was afgeranseld, geïsoleerd en gekleineerd. En het ergste van alles was nog; ze had het écht niet verdiend. Ze was dan misschien een lastpak, maar ze had haar hart op de juiste plek. Ze had de mooiste ogen en haar gezicht was er één uit duizenden. Zelfs met de dikke rode ogen van het huilen en de ingevallen wangen was ze nog het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ik had een zwak voor haar gekregen.

En op het moment dat ze me daar zo aankeek met haar gebroken blik, al haar pijn en verdriet doorschemerend, nam ik een besluit. Ik zou haar daar godverdomme weghalen, al was dat het laatste wat ik zou doen.