Mindfuck.

15

Na wat echt uren leek te duren kwam Gaven de kamer van David binnen. Hij klopte niet op de deur en wachtte niet op toestemming. Hij wendde zich meteen tot Lucio. 'Je laborant is er.' deelde hij kort mee, waarna hij zich meteen omdraaide en de kamer verliet. Lucio had meteen door dat het de bedoeling was dat hij meekwam, dus deed hij dat. Hij wenkte mij toen hij langs me liep. 'Ga je met me mee, lieve Noor?' hij stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand en liet me overeind helpen van de bank. Zonder iets te zeggen liep ik met hem mee, mijn hand nog in de zijne. Gaven schonk verder geen aandacht aan ons en liep een kamer binnen, volgens mij was het zijn kantoor.

In de ruime kamer stond een jonge vrouw. Ik schatte haar eind twintig. Ze had mooie lichtgrijze ogen en donkerrode haren. Ik had verwacht dat ze een labjas aan zou hebben, maar ze droeg een simpel zwart shirtje en een strakke jeans. Het misstond haar zeker niet.

Op het moment dat ze Lucio zag moest ze glimlachen. Ze viel hem meteen om de hals en sloeg haar armen stevig om zijn nek.

'Rustig Adriana, ik leef nog hoor!' Lucio lachte hees. Adriana hield hem op armlengte afstand en trok een gezicht. 'Dat weet ik, klojo, zo makkelijk komen we niet van je af.' ze grijnsde. Lucio grijsde en gaf haar een speelse por. Daarna draaiden ze zich beide om naar mij. 'Adriana, dit is Noor.' Lucio glimlachte naar me. Adriana stak haar hand uit, die ik aanpakte, en schudde die. 'Adriana.' Ook zij schonk me een glimlach. 'Wauw, je ogen... je lijkt op hem, Noor.' zei ze zacht.

'Nou is het wel weer genoeg met al die poespas.' Gaven onderbrak de introductie onbeleefd en keek ons ongeïnteresseerd aan. 'Justin laat je zien waar je heen moet en welke materialen we voor je hebben.' zei hij tegen Adriana, die knikte. Ze schonk Lucio en mij nog een veelbetekenende blik en liep achter Justin aan. 

'En nu?' vroeg Lucio aan Gaven, die nonchalant achterover hing op zijn stoel.

'Mij een zorg.' zei hij schouderophalend. 'Voor mijn part ga je een potje kaarten.' 

Lucio en ik keken elkaar aan. Dat was nog niet eens zo'n slecht idee... We hadden waarschijnlijk beide weinig zin om nog een keer doelloos te gaan zitten wachten. We namen plaats aan de tafel en Gaven wierp me een pakje kaarten toe, die ik onhandig liet vallen. Lucio zat zijn lach in te houden en ik schonk hem een nep-boze blik. 

'Ha! Weer gewonnen!' Ik gooide mijn laatste kaart op de stapel en grijnsde sluw naar Lucio. Hij zuchtte diep en legde wederom zijn kaarten op tafel. 'Ik ga nooit meer met jou kaarten, help me dat even herinneren de volgende keer, wil je?' Ik moest lachen om zijn opmerking en wilde voorstellen om nog één potje te doen, maar Justin en Adriana kwamen de kamer binnen.

Gaven keek voor het eerst in de tijd dat we daar gezeten hadden op en doofde zijn sigaret. 'En?' vroeg hij ongeduldig, toen Adriana niet meteen begon met spreken.

Ze wendde zich tot mij. Mijn hart begon steeds harder te bonzen en mijn keel werd kurkdroog. Wilde ik überhaupt het antwoord weten? Ik slikte een aantal keren tevergeefs om de brok in mijn keel weg te krijgen. Adriana gaf een heel kort, nauwelijks merkbaar knikje, maar ik zag het. 'Je bent inderdaad zijn dochter, Noor.' zei ze zacht. 

p.o.v. Lucio

Noor keek Adriana een moment uitdrukkingloos aan, maar daarna trok er een diepe rimpel tussen haar wenkbrauwen. Ik kon zien dat ze niet zo goed wist wat ze precies van deze informatie moest vinden.

Zij was niet de enige in deze kamer die stil viel. Gaven zat Noor bedachtzaam aan te kijken, zijn kin steunend op zijn hand. Zijn donkere haren zaten vreselijk in de war en hij had diepe kringen onder zijn ogen. Ik doorzag zijn houding meteen. Hij deed alsof het hem allemaal niks kon schelen, maar zijn wallen verraadden dat hij er 's nachts wakker van lag. Ik besloot om me stil te houden, ook omdat ik geen idee had wat ik moest zeggen. Ik had allang verwacht dat Noor de dochter van mijn baas was. Ze had zijn groenblauwe ogen en haar fijne kaaklijn was een evenbeeld van dat van hem. Ook in haar karakter trof ik haar vader, lief en zacht met een scherp randje. 

Adriana had haar hand op Noors knie liggen. Ook zij hield zich stil, maar toen haar ogen de mijne ontmoetten sprak haar blik duizend woorden. We waren alle drie bang voor wat er komen zou.

David, die blijkbaar al een tijdje in de deuropening had gestaan, trok als eerste zijn mond open. 'En nu?' ook hij had een diepe frons op zijn voorhoofd.

Gaven stond op. 'Ik denk dat we maar eens contact moeten gaan zoeken met Chiellini.' hij grijnsde onheilspellend. 'Ik heb een voorstel voor hem.'