Mindfuck.

14

Hallo lieve lezers, ik weet niet met hoeveel jullie zijn, ik gok niet veel, maar ik wil graag even uitleg geven voor mijn zeer sporadische en ver uit elkaar liggende updates. Ik heb vorig jaar examen gedaan, en toen is het schrijven er compleet bij in geschoten. Na een geweldig lange zomervakantie waarin ik 0,0 inspiratie had, begon ik aan een nieuwe opleiding. Alles was spannend en flink wennen, dus vandaar mijn slechte toewijding aan het schrijven. Het spijt me voor de mensen die eventueel op updates zaten te wachten. :(

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Na een flink aantal saaie uren was de lange nacht dan eindelijk voorbij. Ik was op een gegeven moment in slaap gevallen op Davids bed. Ik ging langzaam rechtop zitten en wreef de slaap uit mijn ogen. Het duurde even voor ik weer besefte waar ik precies was, maar deze keer gilde ik niet het hele gebouw bij elkaar. Ik ontdekte Lucio, die op de grond naast het bed in kleermakerszit zat. Hij schonk me een glimlach. 'Goeiemorgen Noor.' 

'Goeiemorgen.' Ik rekte me uit. 'Die harde vloer kan nooit lekker hebben geslapen?' ik trok mijn wenkbrauw naar hem op.

Hij grinnikte alsof ik iets grappigs had gezegd. 'Lieve Noor, je denkt toch niet dat ik in slaap val op deze plek?' hij hield zijn hoofd lichtelijk schuin. 'Dat zou wel eens mijn graf kunnen betekenen.' Hij had dus de hele nacht wakker op de grond gezeten. Voor iemand die niet geslapen had zag hij er nog verbazend fris uit. Alleen zijn haar zat warrig, maar dat vond ik hem niet misstaan. 

'Waar is David?' vroeg ik toen ik ontdekte dat hij zich niet in de slaapkamer bevond. Niet dat ik dat erg vond, maar je moet wel weten waar je vijanden uithangen.

'Hij is op de bank gaan slapen.' Lucio haalde zijn schouders op. Hij kwam langzaam overeind en rekte zich uit. 'Hij zei dat hij niet langer met ons één ruimte wilde delen.' ik zag een vrolijke twinkel door zijn ogen gaan. Jongens...

Na nog even de tijd te hebben genomen om wakker te worden ging ik samen met Lucio naar de woonkamer. David stond in zijn joggingbroek op zijn telefoon te kijken, schuin met zijn rug naar ons toe. Ik kuchte zacht om aan te kondigen dat we binnenkwamen, waarop hij zich vrijwel meteen omdraaide.

'Goeiemorgen Darling.' hij grijnsde naar me. Tegen Lucio zei hij niks. Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te rollen.

'Wat is nu precies het plan?' vroeg Lucio bedenkelijk. Hij keek David aan, die op zijn beurt zijn schouders ophaalde. 'Ontbijten?' hij leek ook niet echt te weten wat hij in deze situatie moest doen. Het was ongetwijfeld erg vreemd voor hem om nu een vijand te gast te hebben.

'Noor, darling, wil jij alvast de ontbijttafel klaarzetten?' David liet zijn telefoon in zijn broekzak glijden en pakte zijn shirt van de bankleuning. Ik knikte en liep het kleine keukentje in. Ik had geen flauw idee waar alles stond, maar na wat te rommelen in de kastjes had ik brood en cocopops gevonden. Ik keek verbaasd naar de kinderontbijtgranen. Ik kon een grijns niet onderdrukken toen ik me besefte dat David kinderontbijt in huis had. Lucio had zich over het serviesgoed ontfermd en legde alles op de tafel. Na enkele minuten stond alles klaar om te ontbijten.

Ik riep David, die zich in de badkamer had opgefrist, om te komen eten. Het voelde heel raar, ik had nog nooit in mijn hele leven aan een ontbijttafel gegeten met anderen, en juist de allereerste keer was met een mongool en een betrouwbare jongen, vul zelf maar in wie welke is.

David plofte neer op de stoel naast me en sloeg gelijk zijn slag. Hij mikte een boterham op zijn bord en ging met een pot nutella in de weer. Lucio smeerde ook een broodje, maar ik had meer zin in de cocopops. Ik gooide wat in een kom en pakte het pak melk. Plotseling schoot me iets te binnen; mijn melkallergie.

'David, heb je ook sojamelk ofzo?' Ik keek hem met gefronsde wenkbrauwen aan. Hij hield op met eten en keek me even verbaasd aan. 'Sojamelk?' herhaalde hij vragend. 'Waarvoor?'

'Ik heb melkallergie.' ik haalde mijn schouders op. Nu hield Lucio ook op met eten. Hij keek me lichtelijk verrast aan. 'Wat kut zeg.' zei hij terwijl hij zijn mond afveegde. David stond zonder iets te zeggen op en liep de deur uit. Wat was hij nou weer van plan? Hij had niet eens schoenen aan.

'Chiellini kan ook niet goed over melk.' zei Lucio bedenkelijk. 'Maar dat zou evengoed toeval kunnen zijn. 10 tot 15% van de Europeanen zijn lactose-intolerant.' hij haalde zijn schouders op. Nu keek ik hem op mijn beurt weer verbaasd aan. 'Hoezo weet jij hoeveel procent van de Europeanen lactose-intolerant is?'  ik kon mijn lach niet inhouden. Lucio's wangen kleurden lichtelijk rood. 'Mijn zusje heeft het ook, ik had er een keer onderzoek naar gedaan.' Hij krabde zich op zijn achterhoofd.

'Heb je een zusje?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij glimlachte en knikte. 'Zoë, ik denk dat je haar wel zou mogen.' Ik wilde er vrolijk op ingaan, maar toen kwam het besef dat ik waarschijnlijk nooit meer dit gebouw zou verlaten, of ik nou wel of geen bloedverwant zou zijn van Chiellini. Tranen welden op in mijn ogen. Mijn zicht werd troebel en ik wendde mijn gezicht af. Lucio had het echter al snel door en pakte mijn handen beet. 'Het komt goed Noor, ik ga je hier uit krijgen.' Hij schonk me een bemoedigende glimlach. Ik veegde snel mijn tranen weg en knikte, niet volledig overtuigd.

Juist op het moment dat ik door wilde vragen naar Lucio's zusje kwam David binnenstormen. 'Ik heb een pak sojamelk voor je gevonden, darling.' hij plofte weer neer naast me en zette het pak voor me neer. Ik was even uit het veld geslagen, maar toen pakte ik het pak en opende het. 'Dankje David.' ik schonk de sojamelk over de cocopops, die ik overigens alweer vergeten was, en begon te eten. De rest van het ontbijt zwegen we alle drie. Het was geen vijandige stilte, het was wel prettig. Ik kreeg even de kans om alleen gelaten te worden met mijn gedachten. Ik moest denken aan het appartement van mijn moeder. Een kille plek, maar ik was er wel opgegroeid. En voor het eerst in al deze chaotische dagen moest ik denken aan Marc. Marc was mijn beste en enige vriend op de middelbare school. Ik vroeg me af of hij al wist dat ik verdwenen was, en wat zijn reactie zou zijn. Ik voelde verdriet opborrelen. Ik miste hem, en ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. Ik verloor alle eetlust en schoof mijn bord aan de kant. Ik kreeg van Lucio en David allebei een gefronste blik, maar die negeerde ik. Voor deze ene keer lieten ze me dan toch mijn gang gaan.