Mindfuck.

20

David had mijn vuile opmerking gek genoeg niet beantwoord met een van zijn onvoorspelbare acties. Hij had alleen met een frons tussen zijn wenkbrauwen verder staan koken. 

Hij zette twee borden gevuld met dampende spaghetti neer op tafel. Hij nam tegenover mij plaats. 'Eet smakelijk.' Hij grijnsde scheef. Ik keek hem verbaasd aan toen de heerlijke geur mijn neus vulde. 'Het ruikt echt goed.' Zijn grijns werd breder. 'Ik zei toch dat ik kon koken.' Ik besloot niet op zijn arrogante opmerking in te gaan en pakte mijn vork. David had al een aantal happen naar binnen gewerkt, dus ik ging er vanuit dat het veilig was om te eten. 

'Het zal wel fijn zijn om weer samen met iemand aan tafel te eten, of niet?' Davids woorden deden me opkijken van mijn halflege bord. Ik legde mijn vork langzaam neer en keek hem met een diepe frons aan. 'Weer?' Hij knikte. 'Zoals thuis?' Hij leek niet meer helemaal zeker van zijn zaak, want ook tussen zijn wenkbrauwen verscheen een lichte frons. Ik keek hem met een verdrietige glimlach aan. 'Dit is de tweede keer dat ik samen met iemand aan tafel eet.' Hij dacht zeker dat ik een thuis had, een warm thuis zoals ieder normaal kind. Mijn moeder had nog nooit met mij aan tafel gegeten. Ze kookte niet eens voor me. Davids mond viel open. 'Je bedoelt dat je...?' Hij maakte zijn zin niet eens af. Ik schudde mijn hoofd. 'Mijn moeder haat me, David. Ze weigerde met mij aan tafel te gaan zitten.' Ik wendde mijn blik af en staarde naar mijn bord. Tranen welden op achter mijn oogleden, maar ik drong ze terug. Ik zou niet gaan huilen waar hij bij was. Niet weer. 'Hoe kan een moeder haar eigen kind nu haten?' Davids stem klonk zacht, alsof hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Ik antwoordde niet, ik wist het niet. Ik was altijd al een ongemak geweest voor haar. David reikte over de tafel naar mijn gezicht en duwde mijn kin omhoog. Zijn ogen vonden de mijne. Had hij nou medelijden met me? Ik had al die jaren niet één keer medelijden met mezelf gehad. Niemand had dat. Niemand wist hoe ik leefde, alleen Marc. Een heftige steek van gemis overviel me. Marc. Hij was altijd mijn steun en toeverlaat geweest, ik miste zijn blonde krullen en zijn vrolijke groene ogen. Ik slaakte een zucht die ergens tussen verdriet en wanhoop lag, en duwde mijn bord van me af. Ik had mijn eetlust verloren. David hield mijn blik vast en keek me afkeurend aan. 'Darling, je moet wel blijven eten. Je wordt mager.' Zijn ogen gleden over mijn bovenlichaam, voor zover die boven de tafel uit kwam. 'Kijk naar jezelf, je sleutelbeenderen steken helemaal uit.' Ik keerde terug naar de werkelijkheid en fronste. 'Mager?' Ik had wel vaker te horen gekregen dat ik aan de dunne kant was, maar mager was niet een omschrijving die ik voor mezelf zou gebruiken. 'Ik heb geen honger meer.' zuchtte ik. David schudde zijn hoofd. 'Dat boeit me niet, eten.' beval hij. Toen ik niet meteen gehoor gaf, fronste hij. 'Of moet ik je soms voeren?' Ik slaakte nogmaals een zucht en pakte mijn vork weer op. 'Ik weet niet of ik alles op krijg.' Mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. 'Hoezo? Vind je het niet lekker?' vroeg hij, er ging een onzekere klank door zijn stem. Was hij nou onzeker over zijn eigen kookkunsten? Ik had hem graag een hak willen zetten, maar hij had écht goed gekookt. Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Het is echt wel lekker, maar ik ben niet zo'n grote eter.' Ik zag hem opgelucht weer achterover leunen in zijn stoel. 'Mijn moeder zal blij zijn om dat te horen.' Een glimlach sierde zijn gezicht. Ik keek hem nieuwsgierig aan. 'Waarom dan?' 

'Ze heeft mij leren koken. Dit is haar recept.' Het was een vreemd idee dat deze arrogante ontvoerder gewoon was opgegroeid in een gezin. Ik vroeg me af wat zijn moeder ervan vond dat hij rare dingen uitspookte als soldaat. 'Wat vindt je moeder er eigenlijk van dat je dit werk doet?' Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek hem vragend aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Ze is heel erg trots op me.' Hij grijnsde. 'Ook op het feit dat je een meisje hebt ontvoerd?' O shit Noor, hou nou eens je grote bek dicht. Mijn mond werkte duidelijk sneller dan mijn brein. Zijn gezicht betrok. 'Ik zou me inhouden, Darling.' Hij ging rechtop zitten en keek me dreigend aan. 'Ik probeer ervoor te zorgen dat je je niet hoeft te vervelen als Gaven weg is, wees eens dankbaar in plaats van je als een bitch te gedragen.' Ik keek hem op mijn beurt boos aan. 'Ik zou me hier niet hoeven vervelen, als jij me niet in deze ellende had gegooid.' Ik wist dat ik me in moest houden, maar ik werd langzaamaan weer kwaad van zijn gedrag. Ik verwachtte een enorme uitbarsting van hem, maar tot mijn verbazing bleef die uit. Zijn blik verzachtte langzaam. Hij stond op en ruimde zonder nog iets te zeggen de tafel af. Ik was perplex. Een koude rilling liep over mijn rug bij het besef dat zijn uitbarsting nog kon komen, hij was ook zo onvoorspelbaar. 'Ben je niet boos?' besloot ik voorzichtig te vragen. Ik ontweek zijn blik en staarde strak naar mijn handen, die in mijn schoot lagen. Hij slaakte een zucht. 'Jawel, maar ik begrijp je wel.' 

Verbaasd keek ik op. Wat zei hij nou zojuist?