Mindfuck.

10

p.o.v. Lucio

Ik had eerder al bericht gehad van Gaven, dat het iets belangrijks was, maar we hadden besloten om niet te reageren. Gaven was slim, maar zijn besluiten waren vaak te snel en te impulsief, het had evengoed een hinderlaag kunnen zijn. Ik had er verder niet meer bij stilgestaan, maar toen hij naar buiten stormde met dat meisje tegen zich aan geklemd, bewerend dat zij de dochter van onze leider was, kon ik niet anders dan reageren door uit mijn schuilplaats te komen.

We wisten niet hoe lang ze haar al vasthielden, maar ik had een vermoeden. Toen ik enkele dagen daarvoor terug had gemoeten naar het domein van Chiellini, was er een gat gevallen in onze patrouille op de loods. De beste spionnen waren met verlof, omdat het al maanden rustig was aan de kant van de halfbloedjes. Waarschijnlijk had David op goed geluk in die dagen het meisje naar binnen kunnen smokkelen, zonder dat wij het hadden gemerkt.

Lange bruine haren kronkelden over haar rug. Groenblauwe ogen, de dofheid ervan ontsierde haar mooie gezicht. Ze zag er vermoeid uit.

Ze liep half achter Gaven, die haar hardhandig meetrok aan haar pols. Ze keek schichtig om, naar mij, haar ogen wanhopig zoekend naar iets wat ze kon vertrouwen. Ik glimlachte bemoedigend naar haar, wat haar duidelijk hoop gaf.

Gaven sloeg linksaf een kamer in. Het meisje struikelde achter hem aan en viel op de grond. Gaven bekommerde zich er niet om en ging op een stoel zitten.

Voordat ik haar te hulp kon schieten had David haar al op haar voeten gehesen. Hij begeleidde haar naar en stoel en ging achter de rugleuning staan. Ik bleef vlakbij de deuropening staan en kruiste mijn armen voor mijn borst. 'Waar hebben jullie haar gevonden?' Kwam ik direct ter zake.

'David heeft haar per toeval gevonden in de stad.' Gaven stak een sigaret op.

 'En waarom zou ze dan meteen Chiellini's dochter zijn?' vroeg ik, rollend met mijn ogen.

'Ze is immuun voor mijn gedachtenbesturing.' Antwoordde David.

Ik grijnsde spottend. 'Dat kan ook aan jou liggen.' Hij keek me even hooghartig aan, maar trok toen uitdagend zijn mondhoeken op.

'Ze heeft haar vader nooit gekend.' Hij leunde nonchalant op de stoel. 'Genoeg bewijs, diavolo?' 

Nu begon ze zelf te protesteren. 'Ik bén zijn dochter niet!' Ze fronste. 'Jullie vergissen je.'

'Ze heeft in een driftbui een massief houten kastdeur doormidden gespleten, zonder deze met een vinger aan te raken.' Gaven negeerde haar protest.

'Oké, duidelijk.' De gebeurtenissen wezen er wel op dat ze ook echt een mindcrasher was, maar of ze ook echt Chiellini's dochter was konden we maar op één manier bepalen. 'Ik zal een DNA-test doen.' 

Gaven knikte. 'Breng ze naar Justins kantoor, en laat hem zijn gang gaan.' Beval hij David.

David knikte, maar zijn blik vertelde me dat hij het er niet mee eens was. Hij wenkte me met een kort handgebaar en trok het meisje zonder enige waarschuwing uit haar stoel. Ze trok hard aan haar arm en keek hem vuil aan. 'Ik kan zelf lopen.' 

Tot mijn verbazing liet David haar, en ging ons voor de gang in.

De werkkamer was netjes schoon en opgeruimd. David liet ons binnen en richtte zich tot mij. 'Niks proberen.' siste hij dreigend. Ik voelde me lichtelijk geïrriteerd raken, maar knikte.

Toen verliet hij de kamer, maar ik wist dat hij voor de deur op wacht stond.

Ik richtte me tot het meisje. 'Mag ik je naam weten?' 

'Noor.' Zei ze met zachte stem. Ze keek me met een doffe blik aan en stond als een stalen Jezus naast de deur.

Ik ging voor haar staan en pakte zachtjes haar hand beet. 'Noor, je hoeft voor mij niet bang te zijn, goed?' Haar onderlip trilde. 'Ik ga je niks doen.'