TATLI VİRÜS

3

Sabah olmuştu. Aslı uyandı mı diye bakmaya gittiğimde Arasla konuştuğunu gördüm. Aras beni görünce gülerek yanıma geldi.

"Beni sen sanıyor."

"Çünkü ikiz olduğumuzu bilmiyor. Ee Aras olduğunu söyledin mi peki?"

"Hayır söylemedim. Bana Kaya diyor."

"Aferin mal."

Odaya girdiğimizde Aslı şaşkınlık içinde dönüp bize baktı.

"Aslı ben Aras ve ben 30 dakikadır Kaya diyorsun ."

"Siz ikiz misiniz?"

"Oradan nasıl görünüyoruz?"

"Neyse hadi kahvaltı yapalım."

"Kaya !"

"Efendim Aslı?"

"Öncelikle beni o psikopatın elinden kurtardığın için sana çok teşekkür ederim. Ama benim gitmem lazım."

Ağzıma zeytin atarak "Sen bilirsin ama aynı şeyi yaparsa gelip kurtarmam birkaç gün daha kal . Eminim o sarı kafa evine gelecektir."

"Aslında haklısın ama bilmiyorum."

"Korkma seni yemeyecegiz yamyam değiliz. Ve zaten ben vejeteryanım."

"Ama ben vejeteryan değilim." dedi Aras.

"Ulan sen ne karışıyorsun?

"Burada benim de söz hakkım var tatlı çocuk."

"Aras ağzınla burnun yer değiştirmeden burayı terket!"

"Neyse ben kaçtım."

Aslı kıkırdayarak "çok güzel anlaşıyorsunuz." dedi.

"Gerçekten öyle mi görünüyor dışarıdan?"

"Keşke benimde kardeşim olsa."

"Yok mu?"

"Ben tek çocuğum. Ailem Almanya' da. Aslında sadece babam orada çünkü annem başka biriyle evlenmiş. Ve uzun zamandır görmüyorum."

"Üzüldüm. Ama şöyle bir anlaşma yapabiliriz mesela ben Aras'ı sana satabilirim. Hatta bağışlayabilirim. Nasıl olur?"

Aslı gülerek cevap verdi. "Yok kalsın Aras çok konuşuyor."

"Bu yüzden bağışlıyorum zaten." dedim. Birlikte gülmeye başladık.

"E senin ailen nerede?"

"Annem öldü."

"Peki baban?"

İlgisini başka şeylere çekmeye çalışıyordum. "O kadar yedin artık toplarsın değil mi?"

"Aras bi soru sordum sana."

"Aras değil Kaya!"

"Anlatmak ister misin?"

"Hayır teşekkürler ailem seni ilgilendirmez."

"Tamam Kaya haklısın."

Sinirli bir şekilde odadan çıkmıştı Aslı. Belki ben hatalıydım. Tamam ben hatalıyım. Ama ben böyleydim. Sert çıkışırdım. Elimde değildi.

Babamın yaptıklarını düşünerek masayı toplamaya başladım. Annemin o yüzü gözümün önünden gitmiyordu. "Bunu ödeyecek anne sen rahat uyu." dedim kendi kendime. Acaba babam neredeydi? Onu bulursam gerçekten işini bitirecektim. Kimseye anlatamamıştım babamın yaptıklarını. Aras'a bile. Aslında öğrenmeliydi er ya da geç annemizin katilinin kim olduğunu.

İç çekip duvarlara baktım. Üstüme üstüme geliyorlardı.  Aslı'nın yanına gittim. "Özür dilerim Aslı."
"Sorun değil Kaya herşeyi anlatmak zorunda değilsin bana. Hem zaten beni çok tanımıyorsun da zaten. Kızmadım gerçekten." diyerek gülümsedi. Çok güzel güldüğünü yeni farketmiştim. Çünkü ilk defa gülüyordu. Bembeyaz dişleri , kısa saçları, pürüzsüz yüzü...  Kusursuz güzelliği vardı Aslı'nın sanırım bunu da yeni farketmiştim. Televizyonu açıp kanallara baktım çok birşey yoktu.
"Aslı!"
"Efendim?
"Aklıma birşey geldi."
"Ne geldi aklına?
"Bu akşam dışarı çıkalım mı?"
"Bilmem."
"Tamam o zaman dışarı çıkıyoruz."
"Ama çok büyük bir sorunumuz var Kaya!"
"Neymiş o?"
"Ben yanıma hiç kıyafet almadım." dedi gülerek.
"Benimkilerden giyersin." dedim göz kırparak.