Amina Sultan

***2***

Życie w haremie w niczym nie przypominało mojego życia na Rodos. Cierpię  tutaj tak bardzo,  że wciąż myślę o ucieczce. A jeżeli ona mi się nie uda - o śmierci. Mogłabym wtedy dołączyć do moich rodziców. Ale nie. Teraz, gdy mam pewność, że Elif to moja młodsza siostra, muszę ją chronić. Nie pozwolę jej skrzywdzić. Powinna trzymać się z dala od sułtana i zazdrosnych nałożnic. Razem uda nam się uciec. Przecież ona, czternastolatka, nie może być niewolnicą tego mężczyzny. Z rozmyślań wyrwał mnie głos Elif. Nie był jednak wesoły i słodki, jak ostatnio. Odwróciłam się w jej stronę. Płakała. Gdy nasze spojrzenia zetknęły się, Elif podeszła bliżej i mocno mnie przytuliła. Nie wiedziałam, co się stało. Jeszcze nie mówiłam jej o śmierci matki. Elif wyszeptała mi do ucha:
-Mam dziś do niego iść i go zadowolić.- Przeraziłam się. Wysyłają młodziutką dziewczynę, chociaż jest tyle starszych. Przecież widzą, że Elif nie chce tam iść!
-Nie martw się, siostrzyczko. Zaraz tu wrócę. - Powiedziałam jej, po czym pobiegłam do komnaty, w której przebywała Gülfem Kalfa.
-Ona nie może tam iść! - Wrzasnęłam. - Jest jeszcze za młoda na coś takiego! - Byłam zła. Kalfa spojrzała na mnie jak na wariatkę i odparła:
-Wiem, że jesteś zazdrosna. No cóż, może na Ciebie też przyjdzie kiedyś kolej. Elif Hatun nie jest za młoda. Jest w odpowiednim wieku, by móc zadowolić sułtana Mustafę. Inszallah, urodzi mu dziecko.- Na te słowa nie wytrzymałam. Zaczęłam krzyczeć tak głośno, że słychać mnie było w całym haremie. Po chwili do pomieszczenia wpadł Reihan Aga.
-Co tu się dzieje?! Słychać ją nawet w komnacie Valide!
-Zaraz ją uspokoję Reihan, możesz powiedzieć sułtance matce, że do haremu przywieziona została buntowniczka.- Reihan ze zrozumieniem pokiwał głową i wyszedł. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Gülfem Kalfa podeszła do mnie i wymierzyła mi siarczysty policzek. Uderzenie było naprawdę mocne- ogłuszyło mnie. Straciłam kontrolę nad swoim ciałem i upadłam, uderzając głową w kamienną posadzkę.