Amina Sultan

***12***

Mijały dni. Poświęciłam się jednak w całości służbie sułtance Akile. Wiedziałam, ile dla mnie zrobiła, miałam u niej dług. Starałam się, by Valide Sultan była ze mnie zadowolona. Któregoś dnia, gdy wyszłam z sułtanką do ogrodu, do pałacu przybyła sułtanka Humasah. Ta sama kobieta, która podarowała mnie sułtanowi dwukrotnie. Gdy dowiedziała się, że sułtanka matka przebywa na zewnątrz, przyszła, by z nią porozmawiać. Chyba dawno się nie widziały. Dopiero tamtego dnia spostrzegłam, jak mało wiem o rodzinie sułtana.
-Matko- sułtanka Humasah ukłoniła się.
-Witaj, córko. Miłego dnia. Mam nadzieję, że podróż nie była dla Ciebie bardzo męcząca.- Sułtanka Akile przywitała się ze swoją córką.
-Całą drogę czas umilało mi moje młodsze rodzeństwo. Zabrałam ich ze sobą, teraz poszli do sułtana, aby przywitać się z bratem. Dobrze, że ostatni rok spędzili w moim pałacu. Nieustannie o Ciebie wypytywali, chcieli tu przyjechać wcześniej, ale tłumaczyłam im, że po śmierci ojca, sułtana Osmana, musisz odpocząć i pozbierać myśli. Pewnie niedługo także zjawią się w ogrodzie. Bardzo za tobą tęsknili.- Sułtanka Humasah była uśmiechnięta. Jednak gdy mówiła o zmarłym niedawno sułtanie, skrzywiła się zarówno ona, jak i sułtanka Akile.
-Najgorsze za nami. Ostatnio dużo się działo, słyszałaś o tym, że wygnałam Gulfem Kalfę. To, co zrobiła, było karygodne. Ale dzięki jej postępkowi dowiedziałam się o istnieniu Aminy Hatun.- Mówiąc to sułtanka matka spojrzała na mnie z uśmiechem. Sułtanka Humasah także się odwróciła. Popatrzyła na mnie chwilę.
-Kornelia, tak?- Zapytała. Skinęłam głową.
-Od jakiegoś czasu nazywamy tę dziewczynę Aminą. Chciałam odciąć ją od bolesnej przeszłości, by poczuła, że w haremie zaczyna nowe życie.
-Widzę, że życie tutaj bardzo dobrze jej robi. Wydaje mi się, że jest jeszcze piękniejsza niż wtedy, gdy podarowałam ją bratu.- Zarumieniłam się na słowa siostry sułtana.
-O tak, Amina każdego dnia budzi się piękniejsza. Boję się, że gdy któregoś dnia wstanę z łóżka, będzie ona piękniejsza ode mnie.- Valide Akile Sultan zaśmiała się. Sułtanki przerwały rozmowę, gdy zobaczyły wybiegającą z pałacu dwójkę dzieci i idącego za nimi sułtana. Nie miałam pojęcia, że sułtanka Akile ma jeszcze syna i córkę, w dodatku bliźnięta.
-Mama! Mamusia!- Dzieci przekrzykiwały się. Gdy były już bardzo blisko, sułtanka Akile wstała i podbiegła do nich. Sześcioletnie dzieci wpadły jej w objęcia.
-Murad! Ayse! Moje kochane! Tak za Wami tęskniłam.- Sułtanka z radości zaczęła płakać. Odwróciła się w stronę sułtanki Humasah.
-Córko, a co z Mihrimah?
-Nie martw się, matko. Jutro przyjedzie z nią moja służąca. Nie chciałam męczyć malutkiej w taki upalny dzień.- Wyjaśniła. 

Słuchałam tych rozmów i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że dzięki temu, że mogę służyć matce sułtana, będę miała okazję poznać ich rodzinę z bliska. Myślałam, że sułtanka Akile miała tylko dwójkę dzieci- Mustafę i Humasah, a teraz okazało się, że są jeszcze Murad, Ayse i mała sułtanka Mihrimah. Ciekawiło mnie, ile ma lat ta najmłodsza. Sułtan Osman zmarł ponad rok temu. Po jego śmierci sułtanka Akile musiała być bardzo zrozpaczona i chyba nie chciała, by dzieci widziały ją w takim stanie. Jej samopoczucie nie służyło ich zdrowiu, więc przez jakiś czas zajmowała się nimi jej najstarsza córka. Z zamyśleń wyrwał mnie głos sułtana Mustafy.
-Osobiście wyjadę po moją siostrzyczkę. Dopilnuję, by była bezpieczna. Jest taka mała... Urodziła się dzień po śmierci ojca, nawet jej nie poznał.- Po tych słowach sułtanka Akile zaczęła płakać. Jej dzieci okrążyły ją i przytuliły.
-Co ja bym bez Was zrobiła...- Wzruszyła mnie ta scena. Widać, jak piękna więź łączy rodzinę sułtana. A ja ich nie doceniałam na początku, inaczej wyobrażałam sobie wszystkich członków dynastii. Byłam ciekawa, jak liczne było rodzeństwo sułtana, przecież sułtan Osman na pewno miał więcej nałożnic. Czy możliwe, że tylko z jedną miał piątkę dzieci?