Het Pad van de Waarheid

Hoofdstuk 2.

Ik stap snel de auto uit en loop richting de ingang van het ziekenhuis, beseffend dat ik nu echt op moet schieten. In alle haast bots ik tegen de glazen deur aan. "Tering hey", vloek ik binnensmonds als ik zie dat m'n tas op de grond is beland en de inhoud ernaast.

Ik buk snel om alles op te pakken en probeer alle rommel terug in m'n tas te proppen. "Moet ik je helpen ?", hoor ik een zware stem zeggen..

Ik hef m'n hoofd op en kijk recht in twee prachtige cola-bruine ogen.

"Wauw..."

Ik leg geschrokken m'n hand op m'n mond als ik besef dat ik dat hardop heb gezegd.

"Uh wat bedoel je..?", hoor ik de zware stem vragen.

"Uhm.. Uhm.. niks eh ik zei niks", mompel ik snel en loop met grote passen weg, zonder de mysterieuze man nog verder aan te kijken.

"Wacht! Je vergeet wat!"

Ik draai me om en kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wat dan?" Hij loopt langzaam me toe en kijkt me diep in je ogen aan.

"Dit.."

Zachtjes drukt hij de roodgetinte labello in mijn hand. Ik blijf hem een tijdje aankijken in zijn ogen en kan z'n blik niet loslaten. Wauw wat heeft hij toch prachtige ogen, denk ik bij mezelf..

Ik laat zijn blik los en kijk naar zijn grote hand die nog steeds op de mijne ligt, met mijn labello er tussen in. Damn, zelfs zijn handen zijn mooi.. Zo groot, mannelijk maar toch zacht..

Ik schrik als hij zijn keel schraapt. Ik pak snel de labello aan en mompel nog snel iets dat op 'dankje' lijkt. Ik besef dat ik zo rood ben als een tomaat en loop met gloeiende wangen weg.

Ik loop met haast het ziekenhuis in en meld me bij de balie. Er komt een roodharige vrouw met grote passen naar me toe lopen.

"Amina Benyahya?"

"Dat ben ik!". Ik kijk haar aan met een grote glimlach.

"Louise van der Velden", zegt ze lachend terwijl ze haar hand uitsteekt. "Aangenaam", zeg ik verlegen.

"Welkom lieverd, ik zal je de aankomende week begeleiden in dit ziekenhuis. Weet dat je altijd bij me terecht kunt voor vragen en/of advies. Ook voor privé zaken kun je bij me terecht, ik zal er altijd voor je zijn. Schroom niet om naar me toe te komen".

Haar geruststellende woorden zorgen ervoor dat ik me ontspan. "Bedankt Louise", zeg ik terwijl ik haar met een stralende lach aankijk.

"Geen dank! We pakken de lift naar de zesde verdieping zodat ik je aan de rest van het team voor kan stellen".

Ik loop achter haar aan en kan niet wachten tot ik de rest van de artsen kan leren kennen. Louise is zo lief, de rest zal dat zeker ook zijn. Ik heb er echt veel zin in.

In de lift raakt Louise in gesprek met een patiënt die vandaag ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Ik kijk naar mijn tas en mijn gedachten gaan opeens naar de mysterieuze man.

His eyes.. Hoe kan iemand zo mooi zijn? Ik verdronk gewoon in zijn ogen. De manier waarop hij me aankeek maakte me gewoon gek. Het leek alsof hij dwars door me heen keek.. Alsof hij naar m'n ziel keek, like what?

"Amina, kom je nog?"

Louise's stem haalt me uit mijn gedachten. Ik zie haar en de patiënt bezorgd naar me kijken.

Ik schud snel alle gedachten van me af.

"Natuurlijk"

Ik volg Louise de lift uit en kijk de gang rond. Wauw wat is het hier groot! We lopen naar de glazen deuren aan het einde van de gang.

"Zou je me kunnen helpen met de ontslagformulieren?", vraagt de patiënt aan Louise.

"Maar natuurlijk, ik zal zo even met je mee naar je kamer."

De patiënt knikt. Ik kijk hem aan, kijk dan naar zijn infuus en voel een glimp van medelijden. Zijn wangen zijn ingevallen, hij is mager en de kringen onder zijn ogen komen tot zijn kin. I feel so sorry for him..

De stem van Louise haalt me weer uit mijn gedachten.

"Amina, scan dit pasje bij de deur en wacht op me in de laatste kamer aan je rechterhand. Ik ga even met onze patiënt mee en ben over zo'n vijf minuten terug, maximaal tien. Tot zo!"

Louise loopt weg met de patiënt, die me nog even een knikje geeft.

Ik bestudeer het pasje en houd het tegen de scanner aan. Er begint een rood lichtje te knipperen, maar de deuren gaan niet open.

Huh? Doe ik iets verkeerd? Ik probeer het nog een paar keer opnieuw, maar de melder geeft steeds een rood lichtje aan.

"Shit, waarom moet mij dit altijd overkomen", mompel ik zachtjes.

"Laat me je helpen", hoor ik een zware stem zeggen.

Die stem...

Holaaaa lezers!
I'm back in hollanda, jammer genoeg. Het is hier zo saai..

Het enige voordeel is dat ik opeens heel veel inspiratie heb voor dit boek.
Wollah ma ik weet waar dat vandaan komt?

Sommige gebeurtenissen in dit verhaal zijn waargebeurd. Ook is dit verhaal gebaseerd op BESTAANDE personen, die ik heel erg mag.

Er zullen nog veel meer personen in dit verhaal komen. Comment je naam en vertel hoe oud je bent, wie weet speel jij een rol in dit verhaal :)

Verder speelt een hele belangrijke persoon een grote rol in dit verhaal, tum tum tum tummmmm....

STEM EN REAGEER, ZODAT IK WEET OF IK VERDER MOET OF MOET STOPPEN!!

SHOUT OUTS NAAR:
- Mijn mooie schattigerd, met z'n perfecte glimlach.. ♥
- Anass Benyayha (heb zn achternaam gestolen)
- Hichh
- Belgiee
- Chaimsss
- Houda de leukste

En natuurlijk 3ayak veel love voor mijn lezers.