Het Pad van de Waarheid

Hoofdstuk 7.

Plotseling gaat mijn telefoon en zie ik dat ik een berichtje heb van een onbekend nummer. Ik open het bericht en ik zie dat er maar één woord staat..

"Amina.."

Uit reflex gooi ik m'n telefoon tegen de muur. Wie the fuck is dit?.. Vermoeid wrijf ik met mn handen over mn gezicht. Ik ben zo uitgeput, can't handle this anymore.

Plotseling denk ik weer aan het berichtje. De nieuwsgierigheid overwint me en ik sta op om mn telefoon te pakken. Voor ik het weet struikel ik en kom ik plat op mn bek op de grond terecht. Fuck my life..

Ik wilde zoooo graag de grond knuffelen, is mn droom toch nog uitgekomen, not. Waarom gaat alles mis vandaag? Ik sta chagerijnig op en loop naar mn telefoon toe. Hoe groot zal de kans zijn dat ie het nog doet? Klein denk ik, hahah. Voorzichtig pak ik 'm op en draai 'm om. Shit. He-le-maal kapot. Daar ging m'n scherm..
Nu kan ik ook niet meer zien van welk nummer ik dat appje heb ontvangen. Eigenlijk wil ik keihard in huilen uitbarsten, maar opeens begin ik te lachen. Wuahahahah, ik ben raar ik weet het.

"Gaat het, waarom lach je?" Verbaasd kijkt Tarik me aan. Tarik is trouwens mijn oudste broer van 29. Hij is echt een schatje en doet er alles aan om mij, z'n kleine zusje, gelukkig te maken

"TAAAARIK DJELLIEEEEE IK HEB JE ZOLANG NIET GEZIEN!" Verrast spring ik op hem af. "Wat is er aan de hand kleintje, gaat alles goed met je?" Ik druk m'n gezicht tegen z'n borstkas aan en mompel zachtjes dat het wel gaat.

"Hoe was je tweede werkdag?" Verrast kijk ik omhoog. "Ja was echt leuk, heb wel leuke collega's, maar Tarik geef door aan mama dat ik even naar buiten ga om frisse lucht te halen." Verbaasd keek hij me aan. "Is goed kleintje, niet te lang wegblijven".

Ik loop naar beneden en ik trek mijn Canada goose jas aan en mijn nieuwe zwarte balenciaga runners. Snel loop ik naar buiten als ik m'n broer alweer hoor schreeuwen dat ik niet te lang weg moet blijven aangezien we bijna gaan eten. Broers he.. Je kan niet met ze, maar ook niet zonder ze.

Diep in gedachten verzonken loop ik naar mijn lievelingsplekje. Elke keer als er me iets dwars zit kom ik naar dit bankje aan het water, om hier rustig te worden. Het doet me zo goed he..

Ik neem plaats op het bankje en kijk naar een 2 eenden in het water die naar elkaar toe zwemmen. Ik wou dat ik ook iemand had die me alle liefde kon geven die ik nodig heb. Ondanks dat er veel jongens een relatie met me willen, probeer ik ze altijd op afstand te houden. Ik ben gewoon bang om me te binden aan iemand ofzo..

Plotseling zie ik vanuit m'n ooghoek een zwarte schim. Ik draai me snel om maar zie niemand. Ik heb het me vast verbeeld ofzo. Dan bedenk ik me opeens dat ik nog een klein pakje chocomel in mn jaszak hem en haal hem er verliefd uit. Ik hou zo fucking veel van chocomel, dit is echt mijn bae 😍😍👌

"AMINAAAAAAAA SCHATJE INOUUUUUUU!!!!!" Voor ik me om kan draaien voel ik 2 handen op m'n ogen. "Raad wie ik ben heksje, raad dan???" Ik denk even na en begin dan te lachen. "Siham, wtf doe jij hier hahahahah" Ze haalt haar handen van mn ogen en kust me dan op m'n wang. Siham is één van m'n collega's in het ziekenhuis, ze is ook een arts.

"Ik dacht ik ga even langs m'n oma, die woont ook hier in de buurt. En jij dan? Wat doe je hier a zina". We kijken elkaar aan en begin opeens tegelijk te zingen. "HABIBAAA HABIBAAAA, WAAROM STRESS JE MIJ A ZINA, A ZINA, IK BEN OP STRAAT IK BEN MET DIEVEN, MET DIEVEN"

We gaan helemaal stuk om onze actie en als snel zie ik mensen ons hoofdschuddend aankijken. "Yallah ik ga schatje, voordat ik oma me klappen gaat geven". "Ik ga ook naar huis Sisi, moet zo gaan eten". Snel geven we elkaar nog de 3 standaard kusjes op de wang en lopen we allebei onze eigen kant op.

Het begint te schemeren dus ik begin iets sneller te lopen. Plotseling hoor ik een takje breken. Ik blijf geschrokken stilstaan en spits m'n oren. Het is leeg op straat en ik durf me niet om te draaien. Het geluid lijkt weg te zijn en ik loop door. Waarschijnlijk heb ik het me gewoon ingebeeld, denk ik bij mezelf.

Plotseling hoor ik weer voetstappen en ik begin steeds sneller te lopen. De voetstappen komen steeds dichterbij dus ik begin keihard te rennen. Als ik bij een steegje aankom ga ik snel de hoek om. Hijgend leun ik tegen de muur aan en ik raap al mijn moed bijeen om te kijken wie er achter me liep. Niemand.. helemaal niemand..

Ik leg m'n hand op m'n voorhoofd en sluit kort m'n ogen. Gelukkig maar.. Ik loop snel door naar huis en ben blij als ik mijn vertrouwde straat weer zie. Plotseling voel ik dat iemand mijn arm vastpakt en geschrokken draai ik me om..

Helloooo girlssss,
Vanaf nu wordt het verhaal super spannend, dus blijf vooral doorlezen! Ik heb pas een tentamen achter de rug dus vanaf vandaag ga ik elke dag een vervolgje schrijven ❤

Ik heb dit vervolgje niet opnieuw nagelezen dus als iemand spelfouten ziet meld me!