Het Pad van de Waarheid

Hoofdstuk 11.

Plotseling sla ik met een vuist tegen het stuur. Ik schrik van mezelf.. No feelings. "No fucking feelings", zeg ik tegen mezelf terwijl ik hard wegrijd.

Ik raas de snelweg op en hou het stuur zo strak vast dat m'n knokkels wit worden. Waarom.. Waarom moet ik altijd op de verkeerde mensen vallen?

Hij deed gewoon alsof hij me niet kende. Hij zei geen woord tegen mij, alleen tegen dat kindje. Ik geef nog meer gas en probeer mijn tranen in te houden.

Ik raak verblind door de tranen en kan me niet concentreren op de weg. Plotseling word ik ook verblind door licht en besef ik dat de auto achter me groot licht geeft.

Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. De bestuurder stopt met groot licht en seint dan naar me. Wat bedoelt deze gast?

Plotseling kijk ik op mijn dashboard en besef ik dat ik 180 rijd. What the fuck?? Ik minder in snelheid en geef dan een signaal naar rechts. Als ik zie dat er geen auto aankomt op de rijstrook naast me, ga ik naar rechts en rijd ik de vluchtstrook op.

Als de auto tot stilstand komt, verberg ik mijn gezicht in mn handen. "Kom tot rust", fluister ik tegen mezelf..

Vermoeid til ik m'n hoofd op. Ik heb zo'n klote nacht achter de rug door die schim van gisteren. Ik ben gewoon te emotioneel de laatste tijd. Normaal zou dit me vrij weinig doen.

Gerommel onderbreekt me uit mijn gedachten. Ik kijk omlaag naar mijn buik en vervolgens naar de bijrijdersstoel. Iets klopt er niet?..

Wauw.. Serieus?.. Ik ben helemaal naar appie gegaan voor saus, besef ik nu. Ben helemaal vergeten iets te eten te halen. Hoofdschuddend start ik de auto en rijd ik naar het ziekenhuis.

Hellooo, even een kort deeltje xx