PRETENDING CTH {DUTCH}

Hoofdstuk 18: Zij

Ik voel me zo dom omdat ik weg liep, ik weet zelfs niet waarom ik dat deed. Ik had een leuke tijd met hem dus waarom besloot ik een totale bitch te zijn en hem achter te laten? Ik ben zo dom. Mijn dag startte zo goed en wat er ook gebeurde, ik ging mijn dag niet laten verpesten. Tot plots ik wegliep door een domme vraag. Ik liep weg zonder zelfs iets te zeggen, alleen maar dat ik weg moest. Hoe gemeen kon ik zelfs zijn? Waarom doe ik zo? Waarom liep ik zelfs weg?

Hier ben ik dus weer, net zoals in het begin. Net zoals ik tegen hem aanbotste en wachtte op hem voor zich te excuseren en me recht te helpen. Maar hij zei of deed niks toch? Dat is wat er opnieuw zal gebeuren nu. Niemand gaat me vragen waarom ik wegliep. Waarom maak ik er zelfs zo'n groot probleem van? Het was mijn eigen schuld. Hij was er al en probeerde me beter te leren kennen. Hij geeft er iets om. Hij wou alle muren die ik rond mezelf had gebouwd breken om me te beschermen. Hij deed zo z'n best. Maar ik liet hem het niet doen. Nu zitten mijn gedachten vol van spijt en vragen.

Het lukte me om helemaal alleen naar huis te wandelen. Gelukkig weet ik welke weg ik moet nemen om van het strand naar mijn huis te gaan. Ik ben daar nooit eigenlijk lang geweest. Ik ben er ook nog nooit met iemand anders geweest dan met mijn familie. Dat waren de gelukkigste dagen van mijn leven. Ik moest me om niks zorgen maken want ik was nog zo jong. Ik was zo gelukkig en lachte altijd. Zou ik ooit nog de kans krijgen om terug gelukkig te worden? Het ziet er naar uit dat deze wereld het niet wilt. Altijd als ik probeer gelukkig te zijn komt er wel iets in de weg staan die het verpest. Ik kan niet meer gelukkig zijn, hoe hard ik ook probeer. Ik denk dat ik daar maar mee moet leren leven.

Ik ging meteen naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Ik kon aan niks anders meer denken dan aan slapen. Ik deed mijn haar los en mijn gsm uit. Ik viel onmiddellijk in slaap.

*

Ik werd wakker om 8 uur in de ochtend op een zaterdagochtend. Ik verwachtte dat ik pas zou wakker worden in de namiddag en gewoon niks zou doen maar ik stond gewoon op, zette muziek aan en liep naar de douche.

"Het is zaterdag vandaag", fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik probeerde wakker te worden.

Ik deed mijn gordijnen open en liet het zonlicht binnen stromen. Ik luisterde naar The Summer Set's liedjes op vol volume. Wanneer "Lightning In A Bottle" begon te spelen kwam er een lach op mijn gezicht. Ik begon mee te zingen terwijl ik douchte. Dit is raar. Raarder dan de ochtenden die ik eerder deze week meemaakte. Het is zaterdag, ik zou nu moeten slapen maar in plaats van dat sta ik in de douche te zingen. Dit gebeurt al een paar ochtenden na elkaar. Gaat alles goed met mij?

Ik liep naar mijn kast en nam een broek en een blauwe sweater. Vandaag was het redelijk koud dus moest ik mezelf warm houden. Ik deed wat make up aan en deed een dot in mijn haar nadat ik het gedroogd had. Na enkele minuten nam ik mijn gsm en liep naar buiten. Omdat mijn been nog niet helemaal in orde is kan ik nog niet skaten dus stap ik wel naar waar ik wil gaan. The struggle is real.

Nee, ik had helemaal niks voor vandaag gepland. Dit stond helemaal niet in mijn agenda gepland. Ik vind het niet leuk om dingen te plannen, ik haat georganiseerde dingen of plannen maken voor iets. Ik laat het gewoon op me afkomen. Maar als er iets is dat ik echt moet doen bijvoorbeeld opstaan voor school, dan doe ik het ookal wil ik het niet. Maar dingen zoals nu dan laat ik mijn mood dat beslissen en doe ik wat de dag mij brengt. Het moment dat ik mijn ogen opende wist ik al meteen dat ik naar buiten wou. Ik wist niet exact naar waar maar gewoon naar buiten. Misschien wat eten of nieuwe boeken gaan kopen, koffie drinken of gewoon naar dingen kijken. Ik had dit niet gepland dus maar ik ben benieuwd wat de dag me brengt.