Deadly Shadows : The Secret Of Shadow

Κεφάλαιο 20

Δοκιμασία: Αντίληψης.    Τάξη: Πρώτη.

<<Πως τα πήγες εχθές σοκολατένια μπαλαρίνα;>> αστειεύτηκε η Μπελ φέρνοντας στο μυαλό της εκείνη τη νύχτα όπου η Ήβη είχε μπουκωθεί με σοκολάτες και γλυκά.

Ετοίμαζαν τα σακίδια τους για τη σχολή σήμερα θα ερχόταν και η Μπελ για την πρώτη δοκιμασία και όσο το σκεφτόταν τόσο πιο πολύ κορύφωνε το άγχος της.

<<Χαχα γελάσαμε επείσης τα πήγα κάτι χειρότερα από χάλια τώρα πάω όμως για την δεύτερη δοκιμασία για τις αύρες και τις σκέψεις και σύμφωνα με τη σπίθα που ανάψε μέσα μου εκεί ανήκω οπότε είμαι πολύ πιο χαλαρή! Εσύ που δεν είδες τίποτα;>>

<<Παίρνω βαθιές ανάσες και σκέφτομαι τον Τζάρεντ για να ξεχαστώ!>>

<<Δε μου κάνει εντύπωση και με αυτόν όμως σκατά τα έκανες! Πότε σκοπεύεις να του ανοίξεις την καρδιά σου;>> ρώτησε καθώς διέσχιζαν τους φωτεινούς πλέον διαδρόμους.

<<Τον είδα εχθές!>>

<<Πλάκα κάνεις! Και τα είπατε; τον αγκάλιασες; τον φίλησες; τον χόρτασες; αχχ πες μου πως είστε μαζί!>>

<<Βλέμματα ανταλλάξαμε και όχι αγκαλίτσες, φιλάκια και τρυφερά λογάκια κάποια στιγμή όμως..... Τέλος πάντων έκανε μια μικροσκοπική κίνηση αλλά στο τέλος το έβαλε στα πόδια...>>

<<Λογικό! Αφού δεν έκανες τίποτα! Ούτε το πράσινο φως δε του είχες δώσει!>>

<<Ήβη!>>

<<Συγνώμη Μπελ την αλήθεια λέω!>>

Η συζήτηση τους κόπηκε. Έφτασαν στη σχολή η οποία ήταν ένα πελώριο, ατελείωτο και βασανιστικό κάστρο. Μεγαλύτερο κιόλας από το κάστρο του συμβουλίου. Ψηλά σιδερένια σκουριασμένα κάγκελα σε σχήμα βέλους το προστάτευαν. Έξω το διακοσμούσαν μεγάλα αγάλματα από λευκούς αγγέλους που χόρευαν, άνοιγαν τα φτέρα τους και κρατούσαν διάφορα αντικείμενα στα χέρια τους.

Ο κήπος δεν είχε λουλούδια, θάμνους, ούτε καν δέντρα παρά μόνο χώματα λάσπες και έναν τεράστιο χώρο από πλακάκια προφανώς για να κάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τις δοκιμασίες.

<<Τι περιέχει αυτό το μέρος ακριβώς;>>

<<Βιβλιοθήκες, χώροι διδασκαλίας, δωμάτια και αίθουσες για τις τρεις τάξεις και φυσικά για τις δοκιμασίες!>>

<<Εσύ που θα κάνεις την δεύτερη δοκιμασία;>> ρώτησε η Μπελ παρατηρώντας την Ήβη να ανοίγει τις πύλες με τα κάγκελα.