Deadly Shadows : The Secret Of Shadow

Κεφαλαιο 4

Όταν έφτασε στο σπίτι και ανέβηκε στο δωμάτιο της η Μπελ, το πρώτο πράγμα που κοίταξε ξανά ήταν το ρολόι της στο κομοδίνο. Η ώρα ήταν τέσσερις ακριβώς και σε δυόμιση ώρες έπρεπε να βρίσκεται στο σπίτι της παλαβιάρας φίλης της. Πέταξε στο πάτωμα τη τσάντα της και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της θείας της.

<<Βιολέτ, Βιολέτ είσαι μέσα;>> ρώτησε χτυπώντας την ξύλινη πόρτα του δωματίου.

<<Φυσικά χρυσό μου πέρασε>> της απάντησε σχεδόν φωναχτά εκείνη.

Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Έμεινε άφωνη όταν εξερεύνησε τη διακόσμηση είχε δύο μήνες να επισκεφτεί τη θεία της στο δωμάτιο της και είχαν αλλάξει σχεδόν τα πάντα εκτός βέβαια απο τα χρώματα των τοίχων ανοιχτό γκρι και σκούρο πράσινο. Είχε προσθέσει έναν τεράστιο γυάλινο καθρέφτη και ένα σωρό καινούριους κρυστάλλινους πολυέλαιους που κρέμονταν από το ταβάνι, είχε φτιάξει δύο έξτρα ξύλινες ντουλάπες και είχε διακοσμήσει όλους τους τοίχους με όλων των ειδών πίνακες ζωγραφικής, τοποθέτησε στο κομοδίνο της όλα τα καλλυντικά της και αγόρασε νέα σεντόνια και νέες μαξιλαροθήκες με το Παρίσι και το Λονδίνο για το νέο της υπέρδιπλο κρεβάτι.

<<Από ότι βλέπω σου αρέσει πάρα πολύ το νέο μου κάστρο>> αστειεύτηκε η Βιολέτ.

<<Δεν έχω λόγια>> είπε γελώντας η Μπελ η οποία μόλις είδε και τι φιγούρα της θείας της έμεινε με τα μάτια ορθάνοιχτα. Είχε πιάσει τα μαλλιά της κότσο, πέρασε μια πράσινη σκιά πανώ απο τα γκρι μάτια της για να τα τονίσει η οποία πήγαινε και κόντρα με το χλωμό της δέρμα και ένα απαλό βιολετί λιπ κλος στα λεπτά της χείλη. Φορούσε μια μακριά λευκή τουαλέτα με μαύρα γοβάκια ενώ από τα αυτιά της κρέμονταν μαύρα διαμαντένια σκουλαρίκια.

<<και εσύ όμως δεν πας πίσω>> την πείραξε η Μπελ.

<<το εννοείς; >> τι ρώτησε ντροπαλά.

<<Όπα, τι έχει το μενού ραντεβουδάκι; >> είπε πονηρά εκείνη.

<<Όπως βλέπεις θα βγω με τον συνεργάτη μου τον Τοντ>>.

<<Το ήξερα ότι αυτός ο ληγούρης στην έπεφτε>> πρόσθεσε η Μπελ με ένα χαμόγελο χαράς.

Η Βιολέτ ήταν μία από τις καλύτερες χορεύτριες σε μία από τις μεγαλύτερες σχολές "dancing in the dark" και ο Τοντ είναι ο παρτενέρ της και καλός της φίλος μέχρι στιγμής δηλαδή...

<<Άναμπελ!>>

<<Καλά εντάξει συγνώμη αλλά είναι αλήθεια επίσης από ότι φαίνεται δε μπορείς να με πάρεις με το αυτοκίνητο να πάμε για ψώνια>>.

<<Ψώνια; τι είδους ψώνια;>> την ρώτησε με ύφος που έλεγε:
Είσαι σίγουρα καλά; Δε σε αναγνωρίζω πλέον.

<<Ναι μωρέ... Τίποτα το σπουδαίο απλά έχει σήμερα γενέθλεια η Ντάρσυ και ξέχασα να της πάρω δώρο>>

<<Πάλι;>>

<<Ναι... Δυστηχώς!>> απάντησε εκείνη φανερά απογοητευμένη από τον εαυτό της.

<<Μπελ, ειλικρινά λυπάμαι αλλά από ότι φαίνεται θα αναγκαστείς να ταλαιπωρηθείς ξανά με τα λεωφορεία>> της είπε θλιμμένα η Βιολέτ.

<<Δεν έχω πρόβλημα μου φτάνει να περάσεις εσύ όμορφα!>> είπε εκείνη, η Μπελ χαιρότανε να βλέπει τη θεία της ευτυχισμένη και να ασχολιέται και λίγο με τον εαυτό της και όχι με το να κλαίει για την αποτυχημένη την αδελφή της που έφυγε και την άφησε μόνη.

<< Έχεις χρήματα;>>

<<Πάντα!>> απάντησε εκείνη και έκανε ένα βήμα να φύγει, τι στιγμή όμως που ήταν έτοιμη να βγει έξω από το δωμάτιο η Βιολέτ την έπιασε από το μπράτσο και με απίστευτη δύναμη μέσα σε μισό δευτερόλεπτο την είχε στρέψει προς την μεριά της ξαφνιάζοντας τη Μπελ.

<<Τι συμβαίνει; >> τι ρώτησε ανήσυχη.

<<Άναμπελ μια που πλησιάζουν και τα δικά σου γενέθλεια θα ήθελα να σου πω... Για την ακρίβεια να σου εξομολογηθώ κάτι...κάτι σημαντικό>> της είπε με σοβαρή έκφραση κοιτώντας την μέσα στα μάτια της. Πλησιάζουν τα γενέθλεια της; η Μπελ ούτε που θυμόταν την ημέρα των γενεθλείων της. Δε λαχταρούσε να τη γιορτάσει ούτε την ένιωθε ξεχωριστή πια. Την είχε ξεχάσει και τη πέταξε όπως πέταξε και όλη την παλιά της ζωή. Δεν ήθελε να ξέρει ούτε να έχει επαφή με κάτι η κάποιον που θα της θύμιζε τη μητέρα της.

<<Δε ξέρω αν θέλω να την ακούσω>> είπε φοβισμένη.

<<Πρέπει ξέρω θα είναι δύσκολο αλλά πρέπει στο χρωστάει, στο χρωστάει εκείνη καπότε μου είχε πει πως μόνο όταν γίνεις δεκαέξι θα είναι η κατάλληλη στιγμή>>.

<<Πάντα μου χρωστούσε μια εξήγηση αλλά ποτέ δεν την έπαιρνα γιατί να την πάρω τώρα; τι θα κερδίσω;>> απάντησε εκνευρισμένη η Μπελ. Τράβηξε το χέρι της και βγήκε έξω απο το δωμάτιο φωνάζωντας <<Καλή διασκέδαση>> κατέβηκε γρήγορα τις μαρμάρινες σκάλες, άνοιξε την πόρτα που τρίζει και έτρεξε προς τη στάση του λεωφορείου. Τσέκαρε δυο- τρεις φορές τις τσέπες του τζιν της και σιγουρεύτηκε ότι είχε πάρει μαζί της τα χαρτονομίσματα των εκατών δολαρίων.

Περίμενε... Και περίμενε δέκα ολόκληρα βαρετά λεπτά που φάνηκαν σαν αιώνες παίζοντας ξανά και ξανά στο μυαλό της σαν κασετόφωνο τα λόγια της θείας της.

<<Θα ήθελα να σου πω κάτι... Κάτι σημαντικό>>

<<Πρέπει το ξέρω ότι θα είναι δύσκολο αλλά πρέπει>>

<<Σου το χρωστάει, σου το χρωστάει εκείνη>>.

Από όλα αυτά, αυτό που την ενδιέφερε περισσότερο ήταν αυτή η τελευταία φράση ότι της το χρωστούσε. Κάποτε ίσως και να ήθελε να ξέρει για ποιον λόγο την παράτησε αλλα τώρα δεν είναι σίγουρη για τίποτα.