Dochter

Veel leesplezier! P. S. Ik schrijf dit boek over een man dat is lastig aangezien ik een meisje ben. ik hoop dat het lukt. alles wat ik nu nog vraag is of je een reactie wil plaatsen over hoe ik het heb gedaan.

Alvast bedankt.

---------------------------------------------

Hoofdstuk 1.

"Maria, doe normaal." zei ik lachend. ze liep door de trein. Ze rekte met haar vingers haar wangen uit en keek scheel.

"Straks bots je nog ergens tegenaan." Dat leek haar te laten schrikken want ze keek meteen niet scheel meer en haalde haar vingers langzaam uit haar mond. Ze rende naar mij toe. ze sprong op mijn schoot en zakte met haar mooie hoofdje naar mijn buik. ik voelde me trots. ik was trots op mijn liefste Maria de Maria die vandaag haar eerste zwemles had.

ze deed het goed. ze kon ook al behoorlijk zwemmen voor een vijfjarige. ja, Maria zwom altijd in de vakanties

ooit- toen was ze drie- lag ze op haar rug in een meertje te dobberen. ik probeerde haar na te doen maar het lukte niet. ik vond het zo onwijs knap van haar. ze zag er ook zo mooi uit met haar mooie donkerblonde haartjes en haar mooie pure chocoladebruine ogen. ze zag er volwassen uit. wat gek was want ze was pas drie. maar ik voelde me zo gelukkig. ze leek een beetje op.... op Emily.

nee nu niet denken aan Emily. Emily was mijn eerste dochter, ze overleed bij een ongeluk op de fiets. ze was zo hard aangereden dat ze haar lichaam niet meer terugvonden. ik was kapot. Emily was toen acht jaar oud. ik voelde me zo'n eikel. alsof het mijn schuld was. ze zou naar een vriendinnetje zo'n achthonderd meter verderop gaan maar dat ging mis. degene die haar aanreed zei dat hij toen hij haar aanreed hij zo schrok dat hij het gaspedaal stevig intrapte. hij zag in een flits dat er geschrokken mensen aan de kant van de weg stonden te kijken. opeens was Emily van de motorkap gevallen. maar ze was er niet. ik zag het niet gebeuren (wat waarschijnlijk maar goed is ook)maar ik was zelf bijna dood. zo voelde ik me tenminste. het droeve gevoel wat ik toen had was onbeschrijfelijk pijnlijk.

het duurde lang voor ik er klaar voor was maar ik wilde nog een kind, een meisje het liefst. en die kreeg ik: Maria.

Toch was ik zó verdrietig. zó dood en zó van slag. mijn vrouw Mabel was na de bevalling overleden aan een hevige bloedvergiftiging. ik ben er nog niet helemaal overheen maar ik ben zo blij dat Maria er is.

zonder haar had ik het niet gered. dan was ik nu psychisch gestoord geweest. maar zij is zo lief en zo mooi dat ik niet anders kan dan gelukkig zijn. en ook al weet ze het niet ik ben haar dankbaar heel erg dankbaar voor het feit dat ze bestaat.

ik zal mijn Maria beschermen met mijn leven. ik hou te veel van haar denk ik. zij maakt mij tot wat ik ben : een gelukkige vader. maar ik zal altijd met vragen blijven zitten. waarom? hoe? wie? waar?

Ik heb Maria nog niets verteld over Emily. daar is ze nog niet klaar voor, ik ook niet trouwens. Emily zou nu ongeveer 15 zijn en ik zou er alles voor over hebben haar weer in mijn armen te houden. Ik wil haar bij me kunnen nemen en haar warme lichaam knuffelen. ik wil mijn dochter terug!

---------------------------------------------