Dochter

Anne

Hoofdstuk 4

Wat moest ik in godsnaam doen?! ik kon niet doodleuk aanbellen om naar Emily te vragen! Straks was het een valstrik!

Ik ging naar Anne de moeder van Lily.

ik nam de brief mee in de binnenZak van mijn jas. ik liep de tuin van de buren in en werd meteen hartelijk ontvangen door Anne. "kom binnen, kom binnen, kopje koffie?" vroeg ze. "eh nee bedankt" zei ik. "ik heb je hulp nodig Anne." ze keek me zorgvuldig aan, want ook zij weet dat als ik iemands naam erbij zeg er iets ernstigs gaande is. "wat is er ik zal je helpen! is er iets met Maria?!"

"nee rustig er is niets met Maria." zei ik zo kalm als ik op dat moment kon.

Ik pakte de brief van Emily uit mijn binnenzak en de tranen wilden weer gaan stromen, maar dat wilde ik niet. ik ben niet van steen, maar ik ben wel een man.

Ik gaf de brief aan Anne en ik zag aan haar gezicht dat ze het amper ?geloofde. toen ze hem helemaal had gelezen keek ze me aan met een blik die zei : arme stakker.

Maar ik ben geen stakker!

We keken elkaar lang aan tot Anne zei: "ik vind het heel erg voor je... als er ook maar iets is wat ik voor je kan doen... dan doe ik dat voor je!"

Dat luchtte me op. ik stond er dus niet helemaal hopeloos alleen voor.

"Dankjewel Anne, op jou kan ik dus rekenen!"

"Zeker weten, Martin!"

Dit was een lastig moment. verschillende gevoelens spookten rond in mijn lichaam.

Blijdschap dat Emily nog leeft!

Verdriet dat ik dit niet eerder wist.

Woede op de onbekende man!

Dat laatste was echter het sterkst! oh, wat was ik kwaad!

Anne stond op, liep naar me toe en legde, precies wat ik nodig had, haar warme geruststellende hand op mijn schouder. ik liet een traan vallen. een traan van blijdschap, verdriet en woede.

"Ik ben woedend!" dacht ik "zo woedend!"

"Dat snap ik volkomen" zei Anne.

"Oeps.. zei ik dat hardop?" vroeg ik.

"Ja maar dat maakt toch helemaal niets uit? het belangrijkste is dat je Emily nog leeft!" zei ze.

"Ja je heb gelijk" maar ik kon het niet opbrengen om zelf te geloven dat ze nog in leven was.

"Je heb veel meegemaakt Martin" zei ze "maar dit slaat echt alles!" Ik knikte.

"Anne kan je binnenkort... als ik weet hoe ik dit moet aanpakken... een tijdje op Maria passen en als het nodig is... haar hier een paar nachten laten slapen?" vroeg ik onzeker.

"Natuurlijk!" riep ze. "dat is toch echt wel het minste wat ik kan doen!"

"Ik wil nog 1 ding vragen." zei ik.

"Al heb je nog honderd vragen je mag ze stellen!"

"Oké... hoe ga ik dit tegen Maria zeggen?" vroeg ik. ik had niet verwacht dat ik een antwoord zou krijgen maar die kreeg ik wel: "zoek een rustig moment uit, ga met haar op de bank zitten ofzo en laat een paar foto's zien. vraag haar ook dingen als, wat vind je ervan? en vind je het erg als ik haar ga halen?" zei ze langzaam.

"Bedankt daar zal ik aan denken" zei ik. ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten beginnen!

Zij komt altijd wel met een goed antwoord en is een geweldige uitlaatklep. ik ga altijd naar haar toe als ik ergens mee zit. Niet dat dat vaak is.

---------------------------------------------