Dochter

Maria

Hoofdstuk 2

Toen we over het perron liepen verwonderde Maria zich over de grootte van de treinen. ze vond ze zo groot alsof er dino's in konden.ik zei haar dat ze ze moet zien alsof er wel duizend mensen in moeten passen terwijl er altijd maar zo'n 100/150 in zitten.

Ze keek me verontwaardigd aan en zei : "net als een omgevallen flat. daar kunnen ook duizend mensen in maar er zitten er maar 100/150 in om de boel op te ruimen". het klonk raar maar "ja" zei ik "net als een omgevallen flat".

We liepen de straat naast het station in terwijl Maria huppelend over de tegels een liedje zong:

"Wees altijd lief voor een eend,

want een eend is ook iemand zijn moeder.

hij zwemt rond in een meer of een plas,

of ergens anders waar water was.

nu denk je dit liedje is uit...

dat is het ook."

Het was grappig om te horen. vooral met haar hoge, kinderlijke, zoete stemmetje. ze was geen geweldige zangeres maar ik luisterde graag naar haar stem, naar haar lach, naar haar gezang.

Ons huis was niet ver van het station vandaan. het was geen groot huis: het had 2 slaapkamers 1 badkamer en de benedenverdieping was één grote ruimte met een keuken en woonkamer en eettafel. de muren van de benedenverdieping waren gebroken-wit dat best goed kleurde bij de leren bank voor de tv en de houten vloer.

De eettafel was een nephouten plaat op ijzeren poten.

Er hing één schilderij aan de muur. het was een mooi tafereel: een witte waterlelie met een blauwe vlinder erop. erg rustgevend om naar te kijken.

De slaapkamer van Maria had prinsessen-behang. haar bed stond midden in aan de muur met een roze klamboe met witte plastieken madeliefjes erop. Ze had uitzicht op de weg voor ons rijtjeshuis.

Mijn slaapkamer was sinds Mabel dood is niet veel veranderd. haar boeken liggen nog in haar nachtkastje, haar kleren liggen nog in haar kast, haar kant van het bed wordt alleen nog gebruikt als Maria een nachtmerrie had en ze bij mij in bed kwam liggen, haar wekkerradio doet het nog en haar dagboek blijft ongelezen. zo is het goed, zo is het perfect.

"Pap, mag ik bij Lily spelen?" hoorde ik zacht. Lily is het buurmeisje, even oud als Maria, blond en erg vrolijk en spontaan.

"Ja, kindje tuurlijk mag dat." zei ik. ik wilde haar wel beschermen maar ik wilde haar niet helemaal weghouden van de buitenwereld. het kwam juist gelegen dat ze dat vroeg want ik moest nog een cadeau kopen voor haar verjaardag overmorgen.

"Jippie!" riep ze "dank je papa"

Daar was onze straat, het is een straat vol rijtjeswoningen. allemaal niet erg groot maar erg knus en gezellig. de meeste mensen die hier wonen wonen alleen of met z'n tweeën.

Ons huis had in de tuin een houten beer. die had ik met Maria op een rommelmarkt gekocht. de verkoper zei dat het magische krachten had en Maria werd er meteen verliefd op. sindsdien staat de houten beer bij ons in de voortuin. we hoeven ons huisnummer nooit te noemen als iemand vraagt waar we wonen. dan zeggen we gewoon: de (...)straat in het huis met de grote houten beer.

We liepen de tuin van de buren in en we belde aan. de moeder van Lily deed open waarachter een klein nieuwsgierig Lily-hoofdje vandaan kwam.

"Maria, wat leuk dat je even langs komt" zei de moeder van Lily. Lily schoot achter haar vandaan en omhelsde Maria. Maria begon meteen opgewekt met een uitgebreid verslag over haar eerste zwemles.

"kom toch binnen Martin!" zei de moeder van Lily.

"Oh... nee dank je maar ik moet nu nog even boodschappen doen." zei ik. "ik zal het wel even bij je melden als ik weer terug ben."

"Is goed Martin." en vrolijk deed ze de deur dicht.

Ik pakte mijn fiets en ging op pad. Maria wilde heel graag een Barbie's droomhuis. dus daar ging ik ook naar op zoek.

toen ik in het centrum liep viel mijn oog op een redelijk oude man met een meisje van ongeveer 15 naast zich en ik dacht meteen weer aan Emily. ik kan er niets aan doen, het gebeurd gewoon: de eerste traan borrelde en prikte achter mijn oog. ik liep snel de speelgoedwinkel in zodat de kans kleiner werd dat iemand het zag als ik die traan liet lopen, maar dat gebeurde niet.

Ik was bij de Barbie-afdeling, mijn god. ik werd verblind door al het roze daar! niet normaal meer! het was moeilijk tussen al dat roze maar ik vond een Barbie's droomhuis. ik had niet verwacht dat die doos zo groot en roze was.

Ik kocht het en wist niet hoe ik dit in hemelsnaam ongezien thuis kon krijgen. het stond ook wel een beetje raar: een volwassen man met een gigantische roze Barbie doos. maar, ja... alles voor Maria.

---------------------------------------------