Εσύ

Ξανά

POV Αλέξη

Η ώρα πέρασε και άρχισα να ετοιμάζομαι για να συναντήσω το Μάριο.Ηταν αλήθεια το γεγονός ότι χαθήκαμε αλλά ξέρω πως ο Μάριος πάντα ξέρει το γιατί σε ο,τι κάνω και δείχνει κατανόηση.
Το κρύο είχε αρχίσει για τα καλά και το να ντυθώ πιο ζεστά δεν ήταν επιλογή αλλά ανάγκη.
Έφτασα στη λεωφόρο Νίκης με κάποια καθυστέρηση λόγω της κίνησης, όμως επιτελους βρήκα το μπαράκι που με περίμενε ο Μάριος. Τον βρήκα έξω από το μπαρ σχεδόν να τρέμει.
"Άντε ρε Άλεξ σε περίμενα πόση ώρα!" Μου λέει αρκετά δυσαρεστημένος.
"Συγγνώμη φίλε αλλά περασε αρκετή ωρα μέχρι να βρω να παρκάρω"
"Τέλος πάντων πάμε" μου λέει και μπαίνει στο μπαράκι.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε για άσχετα πράγματα και να αλλάζουμε πολλά θέματα συζήτησης, από τον καιρό, μέχρι και τα πολιτικά.
Με τον Μάριο έχουμε πολλά κοινά αλλά και κάποιες διαφορές που με σκοτώνουν. Είναι ενας τραγικός ουτοπιστης που νομίζει πως κάποτε θα καταλήξουμε όλοι με ίσες ευκαιρίες ζωής χωρίς να χρειαστεί απαραίτητα να αλλάξει το πολιτικό σύστημα.
Σε τέτοιου είδους συζητήσεις απλώς τον αφήνω να μιλάει και προσποιουμαι πως δεν διαφωνώ.

"Με την Νεφέλη; Πώς πάει; "
Με ρωτάει ξαφνικά.
"Εεμ ξέρεις τώρα, καλά." Του απαντάω σε μια φανερά άβολη στάση.
"Άλεξ, το ξέρεις πως είναι η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που είσαι με κάποια για πάνω απο μια μέρα, για πάνω από μια εβδομάδα; "
"Εσύ τι λες, να μην το ξέρω;"
"Φίλε δεν το λέω για κακό αλλά ξέρεις, πως νομίζεις ότι θα καταλήξει όλο αυτό;

Πότε ως τώρα δεν σκέφτηκα την κατάληξη αυτής της κατάστασης.Ξερω πως θέλω να είμαι με την Νεφέλη αλλά είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ περισσότερα από αυτό που ήδη έχουμε.

"Τι να σου πω ρε Μάριε, με τον καιρό θα καταλάβουμε που θα βγει."
"Φίλε βάζεις πληθυντικό χωρίς καν εκείνη να είναι εδώ, αρχίζω και τρομάζω." Μου λέει ο Μάριος για να με πειράξει και αρχίζουμε να γελάμε.

Νεφέλης POV

Μετά από τόση δουλειά έφτασα επιτέλους στο σπίτι.
Έκανα ένα τσιγάρο και έψαξα για το τι θα φορέσω για να συναντήσω τον Αλέξη και τον Μάριο καθώς περίμενα το νερό να ζεσταθεί.

Αφού τελείωσα το μπάνιο, ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. 
Έβαλα ένα μαύρο μάξι φόρεμα με ενα μεγάλο σκίσιμο στο πλάι, τις κλασσικές μου μαύρες γόβες και την κατάλληλη τσάντα για βράδυ. Δεν έκανα πολλά στο πρόσωπο μου, το κόκκινο όμως κραγιόν στα χείλη μου έδωσε την ένταση που ήθελα.Έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου, πήρα το μπουφάν και την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα.

POV Αλέξη 

"Περνάω καλά μαζί της φίλε, και είχα  καιρό να νιώσω έτσι. "
"Δεν αντιλέγω, αλλά πάντα πρέπει να προσέχεις και το ξέρεις"
"Μην ανησυχείς ρε Μάριε"

Ξαφνικά βλέπω τον Μάριο να παγώνει και να κοιτάει ψύχρα πίσω μου.
"Γεια σας" ακούω μια φωνή πίσω μου και νομίζοντας πως είναι η Νεφέλη γυρνάω να την αγκαλιάσω.
Βλέποντας όμως το πρόσωπο αυτό το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να έχω την ίδια αντίδραση με τον Μάριο.
"Ελπίδα; " είπα μένοντας άναυδος
"Γεια σου Αλέξανδρε, πέρασε καιρός έτσι δεν είναι;"
"Μάριε σήκω, φεύγουμε" είπα και πήρα το μπουφάν μου αλλά το χέρι της ελπίδας προσπάθησε να με σταματήσει.
"Τι θέλεις;"
"Απλά να τα πούμε, τίποτα άλλο"
"Δεν έχουμε να πούμε κάτι ειλικρινά."
"Δεν μπορεί, τόσα περάσαμε μαζί."
"Εσύ δεν νομίζω να πέρασες κάτι." της λέω χωρίς καν να την κοιτάξω και βγαίνω έξω από το μαγαζί όπου βλέπω την Νεφέλη να τρέχει προς το αμάξι της. Τι στο καλό;
"Νεφέλη!"  της φώναξα όμως δεν σταμάτησε.

POV Νεφέλης

Αφού βρήκα να παρκάρω, κατευθύνθηκα προς το μπαράκι που ήταν ο Αλέξης και ο Μάριος.
Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να ψάχνω τα παιδιά.Ξαφνικα ειδα τον Αλέξη να μιλάει με μια κοπέλα.Τον κοιτούσε με τεράστια οικειότητα και γλυκύτητα.
Πάγωσα.Δεν ήξερα τι να κάνω, και απλά βγήκα από το μπαράκι και άρχισα να τρέχω προς το αμάξι μου.
"Νεφέλη!" Άκουσα μια φωνή πίσω μου αλλά δεν σταμάτησα γιατί κατάλαβα ότι ήταν ο Αλέξης και πραγματικά δεν ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω αυτό.
Μπήκα γρήγορα στο αμάξι μου και έφυγα από εκεί.Δεν ήξερα που να πάω ήθελα να είμαι μόνη μου και το μόνο μέρος που σκέφτηκα ήταν το ιατρείο καθώς δεν ήθελα να με βρει εκείνος.