Son Viraj || Yizhan -DÜZENLENİYOR...-

tanıyor musun beni?

Zhan gözlerini açtığında tavandaki aynadan kendisini gördü. Birkaç kez kırpıştırdı gözlerini, yüzünü inceledi uzun uzun.

Bu ayna haricinde kendi evinde başka bir ayna yoktu.

Banyosundaki küçük aynası dışında.

Aynalardan nefret ederdi, aslında aynalardan değil de kendisini görmekten. Ama bir istisna yapmış tam yatağının bulunduğu yerin üstünde hafif siyah buzla kaplı bir ayna taktırmıştı.

Uyandığında gördüğü ilk yüz kendisi oluyordu böylelikle. Uyandığında gözlerinin içine bakardı, güç toplar, gün içinde yapacağı işleri tek tek sıralamaya başlardı. Onun dışında da asla aynaya bakmazdı. Kendisini gün içinde görmeye katlanamıyordu. Yaptığı o pis işler yüzünden çoğu zaman kendisinden kaçıyordu.

Erken uyanmakta ve yataktan kalkmakta aşırı zorlanırdı. Ama şuan sabahın erken saatinde gözlerini hiç zorlanmadan açmıştı.

Dün gece Yibo ile konuştuktan sonra direk kendi evine gelmişti.

Yatağından kalkıp merdivenlerden indi ve mutfağına girip bir şeyler yemeğe başladı.

Ablasını saymazsa, güç toplamasını sağlayan tek şey kendisiydi. Etrafında kimse olmadığında gülümsemesine ve güçlü görünmesine gerek yoktu. Ama dışarıdan yıkılmaz, umursamaz ve neşeli görünmek zorundaydı.

Üzerini değiştirip evinin garajından motosikletine atladı.

Fabrikaya gitmek istemiyordu, biraz sürüş yapmak kendisine gelmek istiyordu. Sürüş yapmak demek Zhan için nefes almak gibiydi. Bu nedenle kasabadaki yarış alanına gidecekti ama telefonunun cebinde titremesiyle anayola çıkmadan durmak zorunda kaldı.

Saat sabahın sekiziydi ve bu saatte ancak ablası arayabilirdi, o aradığında ise akan sular dururdu.

-Neredesin Zhan?

-Xuan, sorgulayıcı dedektif ses tonunu bir kenara bırakır mısın? Bu çok korkutucu.

Xuan telefonun öbür ucunda hafifçe güldü.

-Zhan, benimle dalga geçmeyi bırak. Dün gece eve gelmedin, haber de vermedin merak ettim.

-Çoğu zaman haber vermiyorum zaten.

-Ama...

-Aması nedir? Hala yarışı düşündüğümü zannetmiyorsun değil mi? Xuan ben gayet iyiyim. Sen neredesin, hastanede misin? İstersen bu gün sana bir uğrayayım ne dersin?

Xuan hemen itiraz etti.

-Hayır, hayır. Akşam eve gel, evde görüşürüz.

-Beni orada görmeyi hiç istemiyorsun.

Xuan derin bir nefes aldı.

-Geçen sefer geldiğinde olanları unuttun sanırım. Senin yüzünden kovulmak üzereydim.

-Kovulursan senin için bir hastane satın alırım.

-Zhan!

-Tamam, tamam gelmiyorum. Hiçbir şey de almıyorum sana tamam mı? Kapatıyorum akşam görüşürüz.

-Lütfen motosikletin üzerinde saçma sapan hareketler yapmadan dikkatlice sür Zhan.

Zhan kaşlarını çattı.

-Motosikletle olduğumu nerden anladın?

-Kafandaki kaskı çıkarmadan telefonu kaskın içine sokup öyle konuşuyorsun ve sesin inanılmaz boğuk geliyor. Her seferinde!