Çünkü Canım Öyle Istedi

"Mazeret Kabul Etmem."

İçimden anneme küfrediyordum. Hadi be diye bağırasım var. 

"Anne neler oluyor? açıklar mısın?"dedim.

  "Meleğim biliyorum bu senin için ağır olacak ama sana bunu söylemeliyim." Ağzından sadece kısık bir sesle "Demir" çıktığını duymuştum.

"Anne Demir'e noldu?"dedim.Gözlerim dökülen bir kaç damla yaş dudaklarıma kadar akmıştı, olduğum yerde kalmıştım, hareket edemiyordum  gerisini hatırlamıyorum zaten. Kalktığımda hala o lanet olası evdeydim, salondaydım, annem bana korkulu gözlerle bakıyordu bir elinde kolonya vardı. Ne dediğini tam olarak duyamıyordum. Konuşuyordu ama ben hiçbirşey duyamıyordum.

Bir anda gözlerim ağırlaşmaya başladı yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu. Göz kapaklarım sanki 100 kilo taşıyordu. Direnmeye çalışıyordum, neler olup bittiğini öğrenmek istiyordum ama gözlerimden akan bir kaç damla yaş bana daha fazla dayanamayacağımı söylüyordu. Gözlerim yavaşça kapattım ve bunları koca bir rüya olmasını diledim.

Kalktığımda saat 2 idi, ayrıca evde kimse yoktu, tahmin etmeliydim annem ne kadar endişeli gözükse de beni hiç umursamıyor ölsem umrunda değildi. Bana zoraki bakan bir kadından ne beklenirdi ki. Evet seviyor olabilir ama ailemiz darmadağın olduğundan beri göstediği sevgi de yok oldu, bu durum artık beni üzmüyordu, alışmıştım.

  Başımın ağrısı o kadar fazlaydı ki neler olup bittiğini bile hatırlayamıyordum sadece annem Demir hastanede demişti,ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Sanki bir daha hiç gelmeyecekmiş gibi ağlıyordum.

Yavaş yavaş koltuktan kalktım başım hala dönüyordu ama umrumda değil. Yavaş yavaş yürüdüm odamın kapısını açtım ve telefonu aramaya koyuldum  en son yatağın üzerine koymuştum  ama telefon orada yoktu. Aradım hicbir yerde yoktu. Hafızamı zorlamaya çalıştım ama nafile. 

Benim içim yanarken ben evde duramazdım Demirlere gidip ne olduğunu öğrenmeliydim. Üzerime siyah bir kot ile siyah boğazlı bir kazak giydim. Küçük adımlarla kapıya vardım. Ayakkabılarımı giymeye başladım, Converse oldukları için zor giyiliyordum Neyse ki sonunda başarmıştım. Tam kapıyı açıyordum ki kapı birden açıldı, geri adım attım gelen kişi annemdi. Beni ayakta görünce bayağa şaşırmıştı, yüzüme bakıyordu ve bana gözleriyle meydan okurcasına sorular soruyordu. Bir yandan da olayı anlamış bir şekilde izin vermediğini gözleriyle üzerimde gezdirerek bana aktarıyordu ama ben Demir'in yanına gitmekte kararıydım. Gözlerin işe yaramadığını anlamış bir şekilde, bakışlarını kelimelere döktü.

"Sinem, hastasın seni Demir'in yanına göndermem boşuna uğraşma, hanımefendi." Sesi beklediğimden sakin çıkmıştı.

"İzin isteyen mi var acaba? Bana karışamazsın kendisi benim sevgilim sana ne oluyor? Şimdi söyle hangi hastane?"

   Konuşurken ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. dudaklarımı bayağa kötü ısırıyodum. Bu ani çıkışıma şaşırmıştı, yüzüme baktı ve bana iyice yaklaştı.

"Hayır küçük hanım hiçbir yere gitmiyorsun."  

"Öyle mi? O zaman yolu kendim bulmam gerek." Diyerek kapıyı çekip çıktım tek duyduğum şey ise annemin bana bağırışlarıydı ama aldırmıyordum. 

Şimdi önemli olan şey ise Demir' in hangi hastanede kaldığını bulmaktı. İçimden bir kaç şey düşünüyodum. Annem neden Demir'i bu kadar önemsiyordu? Neden onun hakkında bu kadar çok konuşuyordu ? bu soruları düşünürken Demirlerin evine gelmiştim bile. Göz yaşlarımı sildim. Mine teyzeye kötü gözüküp moralini bozmak istemiyordum. Kapıyı çaldım. 2 3 defa kapıya vurduktan sonra kapı açıldı,  Mine teyze her zamanki zarafetiyle karşımda duruyordu. gayet mutlu görünüyordu.

"Mine teyze, Demir nerede?"

"Demir içeride yavrum çağırayım."

Az önce Mine teyze ne demişti? ben bunları düşünürken Demir geldi gayet sağlıklıydı hem de fazlasıyla ama Demir'de şaşkındı. Neler oluyordu? Önce annem sonra Demir? ikiside yalan mı söylüyordu?

Demir soğuk terler dökmeye başlamıştı. Kem küm edip duruyordu.Yavaş yavaş olayı anlamıştım. bu yüzden Demir'in konuşmasına izin vermeden koşarak uzaklaştım.  ağlıyordum. Şimdi kime gidecektim? daha da önemlisi annem ve Demir mi?