Φάλτσα Νότα

Πόρτλαντ

  Περπατούσα αργά, ιδρωμένη και κατάκοπη. Δεν έβλεπα την ωρα να γυρίσω σπιτι.. Όχι ότι εκεί θα ηρεμούσα-οι γονείς μου φωνάζουν συνέχεια- αλλά τουλάχιστον θα ήμουν μακριά από κόσμο. Γενικά είμαι κλειστός άνθρωπος. Δεν μπορώ ομιλίες, φλυαρίες, μπλα μπλα.. Φίλους δεν έχω. Δεν μου επιτρέπει κι ο χρόνος άλλωστε. Κάθε μέρα προπονήσεις πέντε έξι ωρες. Μία κοπέλα έχω γνωρίσει μόνο απ' τη σχολή μου. Συμπαθητική δεν λέω, αλλά δεν θέλω πολλά πολλά..
  Μπήκα στο σπίτι. Οι δικοί μου κλασσικά τσακώνονταν.
-Θα χωρίσετε ποτέ να βρούμε ησυχία στο σπίτι;
-Έβελιν, δεν σου μίλησα, μούγκρισε ο μπαμπας.
-Καιρός δεν είναι να μου μιλήσεις να δω τι πάει στραβα με την πάρτη σου;
-Κοριτσάκι μου πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο και θα σου ετοιμάσω φαγητό, είπε η μαμά κοιτώντας προς το μέρος μου με παράκληση.
-Δεν θέλω μαμά..
  Αηδιάζω να τους βλέπω να τρώγονται. Ο μπαμπάς έχει γκόμενα.. Χαζή δεν είμαι. Άλλωστε γι' αυτό δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα πού πάει,τι κάνει, με ποιον είναι. Η μαμά όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τον διώχνει.
  Το νερό ήταν χλιαρό. Ό,τι έπρεπε για να ανακτήσω το χαμένο μου κουράγιο. Ξάπλωσα. Δεν πεινούσα ιδιαίτερα. Μπήκα στο email μου, καμία απάντηση.
  Εδώ και μέρες είχα στείλει μία αίτηση για υποτροφία στη σχολή Dancestage στο Σαν Φρανσίσκο. Πριν λίγο καιρό είχε έρθει η επιτροπή εκείνης της σχολής για να δει τις ικανότητές μας σαν χορεύτριες. Τους είπα πως ενδιαφέρομαι να γραφτώ εκεί- άλλο που δε ήθελα να φύγω απ' το σπίτι μου- αλλά μάλλον θα με θεώρησαν άχρηστη και ανίκανη για τη σχολή τους.
  Όνειρό μου είναι να γίνω σπουδαία μπαλαρίνα. Να γυρνάω τον κόσμο χορεύοντας και να παίρνω συγχαρητήρια απ' το κοινό. Εδώ λοιπόν στο Πόρτλαντ είνα αδύνατο να αναδειχτώ σε κάτι ανώτερο..Πρέπει να πάω σε μια μεγάλη πόλη.
  Με απογοήτευση έκλεισα το λάπτοπ μου και κοιμήθηκα βαριά..

  -Σου έφερα να φας,
η μαμά μπήκε στο δωμάτιο με έναν δίσκο, ξύπνα Έβελιν..
-Μαμά, ακόμα να μου στείλουν απάντηση απο το Σαν Φρανσίσκο. Δεν το αξίζω ε;
-Γλυκιά μου για όλα υπάρχει μια ευκαιρία, μην απελπίζεσαι. Μπορεί ακόμα να μην έχουν αποφασίσει. Φάε κάτι όμως τώρα.
Πλησίασε τον δίσκο στο γραφείο μου. Ξεκίνησα να τρώω την σούπα μου και έριχνα κοφτές ματιές στη μαμά..Σαν να ήθελε κάτι να μου πει.
-Συμβαίνει τίποτα; ρωτησα.
-Όχι., έγνεψε αρνητικά.
-Γιατί δεν χωρίζεις τον μπαμπά;
-Τον αγαπώ.
-Σε κερατώνει..
-Τελείωσες το φαγητό;
Χωρίς να προλάβω να απαντήσω, άρπαξε τον δίσκο και βγήκε έξω απ' το δωμάτιο.

Αχ ρε μαμά...