Φάλτσα Νότα

Ταξίδι

  'Ακουσα το ξυπνητήρι να διασχίζει το μυαλό μου και να δίνει μουσική υπόκρουση στο όνειρό μου. Άκουγα τον ήχο αμυδρά- θα ορκιζόμουν ότι ένιωθα να χτυπά στον ύπνο μου και όχι στην πραγματικότητα.
  Η μαμά μπήκε στο δωμάτιο και με ξύπνησε άρων άρων.《Θα χάσεις το τρένο》, είπε. Σηκώθηκα απ' το μαξιλάρι μου και κάθισα καθιστή στο κρεβάτι. Ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ και την ψυχή μου πλακωμένη.

Ο μπαμπάς μου θα αποκτήσει καινούριο παιδί..  Έλεγα και ξαναέλεγα στο μυαλό μου. Και η μαμά; Τι θα γίνει η μαμά; Πως θα ζει μες στο ψέμα; Πώς είναι δυνατόν να της κρύβεται τέτοιο πράγμα; Και τι θα κάνει μόνη της εδώ;

Πήγα στο μπάνιο, έπλυνα το πρόσωπό μου και τα δόντια μου και έβαλα λίγο μέικ απ στις σακκούλες των ματιών μου. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τόσο άσχημα στη ζωή μου. Προδωμένη απ' τον πατέρα μου και θεατρίνα μπροστά στη μάνα μου.

Κατέβασα όλες τις βαλίτσες κάτω, ήπια τον χυμό μου και έκανα έναν τελευταίο έλεγχο στις ντουλάπες μου. Δεν είχα ξεχάσει τίποτα. Ήταν ώρα να φύγω..Δεν έπρεπε να χάσω το τρένο γιατί μετά θα καθυστερούσα για την πτήση μου.

-Θα μου λείψεις καρδούλα μου όσο δεν φαντάζεσαι..Μην με ξεχάσεις ποτέ. Να επικοινωνείς μαζί μου ναι;
-Μαμά μην ανησυχείς θα μιλάμε κάθε μέρα. Εσύ δεν ξεχνιέσαι με τίποτα..

Με αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε κλαίγοντας. Όταν κατάφερα να φύγω απ' τα χέρια της, εκείνη έτρεξε στο δωμάτιό της με αναφυλητά γεμάτη δάκρυα και κλείστηκε εκεί. Πλησίασα τον μπαμπά μου. Τον κοίταξα με ύφος αδιάφορο και σοβαρό.

-Δεν θα μου πεις αντίο;
-Όχι. Το μόνο που έχω να σου πω είναι να εξαφανιστείς το συντομότερο απ' το σπίτι και να σταματήσεις να πληγώνεις τη μαμά.
-Μα..
-Δεν έχει μα. Μην είσαι δειλός. Πήγαινε εκεί που πραγματικά ανήκεις και αναγνώρισε το παιδί σου. Φέρσου τουλάχιστον σ' εκείνο όπως δεν φέρθηκες ποτέ σε μένα.
-Έβελιν..

Έκλεισα την πόρτα με τις βαλίτσες στο χέρι μου και άρχισα να τρέχω όσο δηλαδή μου επέτρεπε το βάρος των βαλιτσών. Ένιωθα τα μάτια μου να θολώνουν απ' τα δάκρυα και το στόμα μου να στεγνώνει. Τρέξε από δω μέσα να σωθείς, μου φώναζε με δύναμη η ψυχή μου.

Έφτασα στον σταθμό. Η ώρα ήταν 6:30 και ήθελα 45 λεπτά για να φτάσω στο αεροδρόμιο. Στο τσακ θα έφτανα εκεί. Το τρένο μόλις ήρθε. Έδειξα το εισητήριό μου στον επιθεωρητή και επιβιβάστηκα. Βρήκα μια θέση και κάθισα κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο.. Φόρεσα τα ακουστικά μου και εστίασα το βλέμμα μου στις ράγες του τρενου.

Θα περιμένω να έρθει το επόμενο τρένο, εκείνο που θα με αποβιβάσει σε μια ζωή που δικαιούμαι. Θα αργήσει, αλλά θα έρθει, διότι η ζωή συμβαίνει με ιλιγγώδη ταχύτητα. Έρχεται και φεύγει και δεν περιμένει κανένα. Και το συνηθίζεις, γιατί πλέον δε νιώθεις συναισθήματα. Δε σε νοιάζει ο αποχωρισμός γιατί έχεις συνηθίσει πλέον να φεύγεις πρώτος - γιατί βλέπεις το τέλος όταν είσαι ακόμα στην αρχή. Αλλά θα έρθει εκείνο το τρένο που θα δώσει τέλος σε όλα και αν όχι στα πάντα, στα περισσότερα. Όσα είναι τα χαστούκια τόση είναι και η δικαίωση. Περιμένοντας να έρθει το σωστό τρένο όμως περνάω τη ζωή μου σε λάθος σταθμό. Γι' αυτό δεν θα διστάσω. Η ζωή μου ξεκινάει από σήμερα και θα της δώσω πνοή και θα παλέψω χωρίς να μένω στάσιμη για να έρθει αυτό το τρένο που θα απαλύνει τον πόνο. Θα βουτήξω στη ζωή πριν μείνουν απόνερα...

-Δεσποινίς; Δεσποινίς; Φτάσαμε στο τέρμα θα χάσετε την πτήση σας.

Πετάχτηκα απ' την καρεκλα μου με ταχυκαρδία..

-Έχετε δίκιο. Συγγνώμη..

Πήρα τα πραγματα μου και κατευθυνόμουν προς το αεροδρόμιο. Αφού πέρασα από τσεκ ιν και παρέδωσα τις βαλίτσες μου στον διάδρομο μπήκα στο αεροπλάνο και με η βοήθεια της αεροσυνοδού βρήκα τη θέση μου.

Η ζωή  είναι ταξίδι, ενα ταξίδι στο χρόνο. Πάντα μετά από κάθε μπόρα θα ξεπροβάλλει ήλιος ζεστός και λαμπρός για να φωτίζει αυτό το ταξίδι. Και θα ξημέρωσει μια μέρα που όλα θα ανήκουν στο παρελθόν. Χρωστάει πολλά η ρημμάδα η ζωή..