Έρωτας Τύραννος

~Στιγμές~

Υπάρχουν πολλές στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που νιώθει πως η καρδιά του σταματά, πως ο εγκέφαλός του δεν λειτουργεί πλέον.

Μία από αυτές τις στιγμές ήταν όταν όλα τελείωσαν με τον Γιάννη.

"Τι θέλεις να πεις δεν πάει άλλο; Τόσο καιρό πως πήγαινε;" τον ρωτάω καθώς τον σπρώχνω με δύναμη.

"Σοφία" μου λέει και μου ακινητοποιεί τα χέρια "Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν γίνεται πλέον... Θέλω άλλα πράγματα, θέλεις άλλα. Και είμαι μεγαλύτερός σου. Αυτό δεν το σκέφτεσαι;"

Τότε ήταν που κατάλαβα πως όλα θα τελείωναν μεταξύ μας. Υπήρχαν μέρες που μαλώναμε πολύ άσχημα αλλά υπήρχαν και οι καλές, οι όμορφες μέρες.

Περνούσαμε καλά μαζί. Μέχρι και στους γονείς μου τον γνώρισα -αφού με έπριξε η Αγάπη- και τον συμπάθησαν. Τον επαινούσαν όλη την ώρα μέχρι που τους είπα τι έγινε...

"Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει παίρνοντας τα μάτια μου από τον δρόμο, να κοιτάξει εμένα.
"Πως με χώρισες." του απαντώ ειλικρινά
Ξεροβήχει και κοιτά τον δρόμο πάλι.

Αχ, ησυχία.

"Πού θα πάμε;"
"Έκπληξη"
"Καλά κατάλαβα. Δεν έχεις βρει κάπου. Δεν πειράζει. Αλλά, ξες αν ήθελες μπορούσες να βρεις. Προφανώς όμως είχες άλλα πράγματα να κάνεις τα οποία δεν ξέρω τι είναι αλλά θα σε παρακαλούσα αν θέλεις να με βγάλεις έξω άλλη φορά να έχεις σχέδια." τελειώνοντας τον μονόλογό μου και καταλαβαίνοντας πως έχουμε σταματήσει έξω από μια καφετέρια τον κοιτάω.

Και σκάει στα γέλια.

"Πόσα νεύρα έχεις;" λέει γελώντας δυνατά.

Καταπίνω και βάζω μία τούφα από τα μάλλια μου πίσω από το αφτί μου. Τον κοιτάω.

"Σκοπεύω να σε βγάλω έξω πολλές φορές ακόμα...οπότε μην ανησυχείς. Θα κανονιζω κάθε φορά να περνάς καλά."

Αυτός είναι ο Γιάννης που ήξερα. Ευγενικός, καλόκαρδος, και πάντα να νοιαζεται για τους άλλους και να τους το δειχνει. Υπήρξε κάποια στιγμή που η γνώμη μου για εκεινον άλλαξε.

Είναι στιγμές που νομίζουμε ότι ξέρουμε τους ανθρώπους αλλά πέφτουμε σε "παγίδες"

"Περίμενε" καθώς βγήκε απο την θεση του οδηγού και κατευθύνθηκε προς την πόρτα μου και μου άνοιξε, με το χέρι του να μου πιάνει απαλά την μέση.
"Σήμερα θέλω να σε περιποιηθώ.Σήμερα είναι η νύχτα μας." είπε καθως μου άνοιξε και με άφησε να μπω πρώτη.
Αφού μπήκε και αυτός, ο σερβιτόρος μας πήγε στο τραπέζι μας.

Καθώς κοιτούσαμε τους καταλόγους τον έπιασα να με κοιτάει πάνω από τον κατάλογο. Έκλεισα τον δικό μου απότομα και αυτός κοίταξε αλλού.

"Έγινε κάτι;" του είπα.
"Εμμ όχι τίποτα" είπε ενώ κατέβασε το κεφάλι.
"Λοιπόν πες μου τι θες να μου πεις"
"Αρχικά θέλω να σπάσω τα μούτρα του σερβιτόρου που δεν έχει σταματήσει να σε κοιτάει"

Γυρνάω το κεφάλι μου και όντως...ο σερβιτόρος με είχε καρφώσει με το βλέμμα του. Αλλά τον Γιάννη τι τον νοιάζει ποιος με κοιτάει και ποιος όχι;

"Γιατί να τον χτυπήσεις; ελεύθερη κοπέλα δεν είμαι;" του είπα με ύφος.

"Ναι...Όχι για πολύ." Λέει αχνά
"Τι είπες;"
"Νομίζω άκουσες."
"Γιάννη άσε τα χαζά."
"Μα δεν λεω χαζά." μου είπε με ένα χαμόγελο προσθέτοντας "ότι έχω πει μέχρι τώρα είναι αλήθειες."
"Οχι και όλα." είπα με ειρωνικό ύφος.
"Τι θες να πείς;" με έπιασε από το χέρι νευριασμενα.
"Σοφία, μην παίζεις με την υπομονή μου. Βλέπεις πως κάνω μια προσπάθεια."
"Ίσως πρέπει να αναλογιστεις το γεγονός πως η προσπάθεια αυτή δεν θα είχε γίνει αν δεν-" ξαφνικά τα λόγια ενός τραγουδιού με σταματούν.

"Κοιμήσου εδώ άλλου μην πάς. Θέλω να δω ποιόν θές ποιόν αγαπάς..."

"Γιάννη...;"
"Σοφία...;"
"Το τραγούδι μας." είπαμε με μια φωνή.

Έρχεται συνέχεια..😉