Έρωτας Τύραννος

~ Μου ανήκεις ~

Η μουσική σταμάτησε να παίζει. Μείναμε αγκαλιασμένοι μέχρι να μας ξυπνήσει το κρύο αεράκι που είχε σηκωθεί. Τα χείλη του σιγά σιγά φιλούσαν τον λαιμό  μου και ανέβηκαν στα χείλια μου. Εκεί που έπρεπε. Το φιλί του ζωή και θάνατος μαζί. Με έκαιγε.
Ξαφνικά έκανε πίσω."Όχι δεν πρέπει, σου υποσχέθηκα κάτι."χαμογέλασα στραβά και τον τράβηξα κοντά μου. "Ω μωρό μου, τα όρια τα έχουμε περάσει εδώ και ώρα. Εγώ τα έφτιαξα εγώ τα χαλάω." Δάγκωσε τα χείλια του και με τράβηξε προς το εσωτερικό του ξενοδοχείου.
Δεν πήρα τα μάτια μου από επάνω του. Ήμουν ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπό και το έβλεπα καθαρά πια.
Μπήκαμε γρήγορα στο δωμάτιο μας. Η νύχτα θα ήταν μεγάλη. Το επόμενο φιλί ήρθε και ήταν τόσο θερμό. Η γλώσσα του αναζήτησε την δικιά μου. Με δάγκωνε με έσφιγγε. Ήθελε να δείξει ότι του ανήκω, ότι είμαι μόνο δική του.

Τα χέρια του άγγιζαν ευλαβικά όλα τα σημεία του σώματος μου καθώς μου έβγαζε τα ρούχα. Άφηνε φιλιά σε όλο μου το σώμα ενώ με ξάπλωνε στο κρεβάτι.
Τα δικά του ρούχα τα έβγαλε εξίσου γρήγορα. Τα χερια του σιγά σιγά έφταναν στην πηγή της θηλυκότητας μου.

Ένας αναστεναγμός έκανε την εμφάνιση του από τα χείλη μου. Με φιλούσε ξανά και ξανά. Αχόρταγα. Κάθε φορά πιο άγρια πιο παθιασμένα.
"Μου ανήκεις μωρό μου. Δεν μπορεί να σε έχεις κανένας άλλος." Η ένωση μας δεν άργησε να γίνει. Μαρτυρούσε το ποσό ανάγκη είχε ο ένας τον άλλον. Το ποσό ανάγκη είχαμε να ξεχάσουμε τα παλιά."Σε θέλω"..."σ'αγαπάω μωρό μου."μου ψέλλισε και με φίλησε στο μέτωπο.

Κοιταζόμασταν στα μάτια. Λεπτό δεν αφήσαμε τις ματιές μας να χαθούν. Τον ήθελα όλο και πιο πολύ. Οι ανάσες μας, οι αναστεναγμοί μας γέμιζαν το δωμάτιο.
Ξάπλωσε δίπλα μου. Προσπαθούσαμε να βρούμε τις ανάσες μας. Αυτό ο έρωτας... διαφορετικός από τους άλλους.
"Δεν θέλω να σε χάσω. Στην ιδέα μπορώ να πεθάνω."Τα δάχτυλα μου έφθασαν στα χείλια του. "Σσσσ, μας έδωσα
μια ευκαιρία. Από εδώ και πέρα θα μου αποδείξεις τι θες από εμένα."Δεν μου απάντησε απλά με έβαλε στην αγκαλιά του και το κεφάλι μου ακούμπησε το γυμνό του στέρνο.
Σκέψεις ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Ο Γιάννης είχε ήδη κοιμηθεί και εγώ απλά άκουγα την ανάσα του, την καρδιά του.

Αποφάσισα να βγω στο μπαλκόνι. Ήθελα λίγο καθαρό αέρα. Η νύχτα ήταν αρκετά κρύα και η Πάρος απλωνόταν μπροστά μου. Έβαλα λίγο ραδιόφωνο, όσο πιο σιγά μπορούσα μιας και η ώρα ήταν περασμένη. Και τότε ένας γνώριμο τραγούδι έκανε την εμφάνιση του. Το τραγούδι μου, το αγαπημένο μου τραγούδι που πάντα μου δίνει μια γλυκια μελαγχολία ακουγόταν.

Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί

Τότε τα ζεστά του χέρια άγγιξαν την πλάτη μου και ανατρίχιασα."Μωρό μου τι κάνεις μόνη εδώ έξω; Θα κρυωσεις, έλα μέσα να σε ζεστάνω."είπε και με σήκωσε από την καρέκλα. "Τι μωρό μου; Γιατί κλαις;"
Μου σκούπισε τα δάκρυά."Τίποτα απλά αυτό το τραγούδι με συγκινεί πάντα. Μην ανησυχείς."

Τον είδα σκεπτικό σαν κάτι να τον απασχολούσε."Ψυχή μου. Ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά θέλω να μιλήσουμε."ήμουν σίγουρη κάτι τον πίεζε. "Πες μου." του είπα και του έδειξα την καρέκλα να κάτσει.

"Είμαι πολύ χαρούμενος που δίνουμε μια ακόμα ευκαιρία. Με έχεις κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνδρα."τα χέρια του τρεμόπαιζαν.
"Σ'αγαπάω πολύ Γιάννη...πολύ και -."μου χαμογέλασε τρυφερά αλλα δεν με άφησε να συνεχίσω."Μην μου το κάνεις πιο δύσκολο απο ότι μου είναι ήδη."

"Γιάννη τι λες; με κάνεις να ανησυχώ."του έπιασα τα χέρια.
"Λοιπόν ξες οτι η γονείς μου μένουν Γερμανία."
"Ναι μου το έχεις πει; Έγινε κάτι;"με τρόμαζε όλο και πιο πολύ.
"Μίλησα με τον πατέρα μου εχθές. Θέλει να πάω να μείνω εκεί για λίγο."
"Έλα ρε Γιάννη. Έλα ρε μωρό μου και τρόμαξα. Και πόσο λες να κάτσεις; Καμιά βδομάδα;"

"1 χρόνο τουλάχιστον." Το κρακ της καρδιάς πρέπει να ακούστηκε πολύ δυνατά διότι η έκφραση του προσώπου του άλλαξε. "Τι...τι εννοείς 1 χρονο; Και εμείς; Πάλι θα τα γκρεμίσουμε όλα ακόμα δεν αρχίσαμε;"

Σηκώθηκε να με πάρει αγκαλιά."Μην με αγγίζεις. Εξηγήσου πρώτα."

"Πρέπει να πάω να δουλέψω εκεί και να βγάλω κάποια χρήματα ώστε να σταματήσουν να μου δίνουν αυτοί."
"Και σου ξαναλέω. Εμείς;"κρατούσα τα δάκρυά μου. Έπρεπε να φανώ δυνατή.
"Θα βρισκόμαστε Χριστούγεννα Πάσχα και όποτε αποφασίσεις να έρθεις."

Τα όριά μου πια είχαν χτυπήσει κόκκινο."Ώστε τόσο σημαντική είμαι για σένα. Μονο Χριστούγεννα και Πάσχα." Ήρθε πάλι κοντά μου και άγγιξε τα χέρια μου. "Είπα μην με ακουμπάς. Θα φύγω και μέχρι να γυρίσω σκέψου τι μου είπες."

Έριξα κάτι επάνω μου και βγήκα με γρήγορο βηματισμό στον διάδρομο του ξενοδοχείου. Άκουγα την φωνή του να φωνάζει το όνομα μου και τα δάκρυά μου δεν άντεξαν άλλο.

Πάνω που όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή πάλι όλα καταστρέφονται. Πως γίνεται έναν άνθρωπο που είναι η μισή ζωή σου να μην μπορείς να τον δεις, να τον αγγίξεις για τοσο μεγάλο χρονικό διάστημα...