Έρωτας Τύραννος

~ Φοβάμαι ~

Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι' αγάπη.

Γουίλιαμ Σαίξπηρ

"Ήρθα να μιλήσουμε, δεν μπορώ να κρατάω αλλο τα συναισθήματα μου."εντάξει έμεινα άναυδη.
"Μωρό μου ποιος ε-"Η φράση του Γιάννη κόπηκε μόλις είδε ποιος ήταν στην πόρτα."Τι λέει φίλε; Ήρθα να δω την Σοφία."το χέρι του έφτασε στην μέση μου και ο Γιάννης έσφιξε τα χέρια του σε γροθιές. Ήξερα ότι ήθελε να τον σκοτώσει και ότι αν τον άφηνα θα το έκανε με μεγάλη άνεση.

"Εεε είναι αργά Γιάννη μήπως να τα λέγαμε αλλη στιγμή;"τον παρακάλεσα και προσευχομουν να δεχτεί."Όχι σε παρακαλώ δεν μπορώ να ηρεμήσω τόσο καιρό"

Τόσο καιρό;

"Τι εννοείς τόσο καιρό;"Ο Γιάννης με πρόλαβε και έκανε αυτος την ερώτηση.
"Εννοώ, ότι από την πρώτη στιγμή που σε είδα να μπαίνεις στην σχολή σε ερωτεύτηκα. Ειδικά όταν είχαμε βγει όλοι μαζί ένιωθα τόση χαρά δίπλα σου."

Γύρισε και κοίταξε απορημένος."Πότε βγήκατε όλοι μαζί;"
"Α έχει παρά πολύ καιρό, πριν καν μείνει έγκυος. Και απορώ με αυτό το καθίκι που την άφησε."αποκρίθηκε ο Γιάννης.

Έσκυψα το κεφάλι μου μέσα στις ενοχές λες και είχα κάνει κάτι κακό."Ναι...είχαμε βγει κάποια στιγμή αλλά-"δεν ολοκλήρωσα και ο Γιάννης έβγαλε ενα κουτάκι μέσα από την τσέπη του."Δεν με νοιάζει. Τώρα το παιχνίδι είναι δικό μου και εγώ παίρνω αποφάσεις. Αφήσαμε κάτι μέσα πριν Σοφία"είπε και με έπιασε από την μέση.

Είδα την φάτσα του Γιάννη να μας κοιτάει με απορία και ο άλλος Γιάννης να γονατίζει. Ήδη είχα ζαλιστεί να απευθύνομαι σε δύο Γιάννηδες μαζί.

"Λοιπόν Σοφία..."άνοιξε το κουτάκι"Θέλεις να επισφραγίσουμε την σχέση μας;"κράτησα την κραυγή μου πριν βγει από το στόμα μου.

Έκανα βήματα προς τα πίσω. Τα είχα παίξει με όλη την έννοια της λέξης. Τα χέρια μου άρχισαν να ιδρώνουν, το ίδιο και εγω. Ο λαιμός μου είχε και ξεραθεί και η φάτσα του Γιάννη με έκανε να κομπλάρω ακόμα πιο πολύ.

"Δεν...Δεν μπορώ."είπα και έτρεξα γρήγορα έξω από το σπίτι αφού πρόλαβα να πάρω το κινητό μου. Άκουγα που ο φώναζε με όλη την δύναμη της ψυχής του και αυτό με πονούσε πιο πολύ.

Βρέθηκα να περπατάω μόνη και καίγοντας σε ένα από τα πολλά στενάκια της Θεσσαλονικης. Πόσο στενάχωρο... Και ξαφνικά στάλες έπεφταν στον πρόσωπό μου και γίνονταν ένα με τα δάκρυά μου.