Έρωτας Τύραννος

~ Η μέρα μου ~

   "Και δηλαδή σε είπε αστέρι του; Και χρόνια πολλά; θα τρελαθώ" είπε τσιρίζοντας η Αγάπη
-κλασσικά- .
"Χαλάρωσε και άσε να σου πώ τα υπόλοιπα."
"Λέγεεε" είπε ξανά τσιρίζοντας.
"Αν δεν σταματήσεις να φωνάζεις δεν θα μάθεις τίποτα"
"Καλά σταματάω.Λέγε"
"Λοιπόν είπε ότι θέλει αυτή η μέρα να είναι ξεχωριστή για μένα και θα κάνει τα πάντα"

Όσο της μιλούσα άλλο τόσο το στομάχι μου γινόταν κόμπος από το άγχος για το τι θα γίνει.

Φυσικά την μέρα των γενεθλίων θέλω να την περάσω με την κολλητή μου και την οικογένειά μου. Θέλω όμως και αυτή η μέρα να έχει και τον Γιάννη. Μετά τις ευχές και κάτι γλυκόλογα που μου είπε πήγα για ύπνο. Τώρα ήταν πλέον μεσημέρι και δεν είχε δείξει άλλο σημείο ζωής. Ήταν στο facebook από νωρίς το πρωί αλλά δεν μου είπε ένα γειά.

Μπορεί απλά να υπερβάλω. Ναι, μάλλον.

"Αγάπη; Αγάπη με ακούς ή μόνη μου μιλάω;"

Η Αγάπη λοιπόν είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το κινητό να απέχει χιλιοστά από το πρόσωπό της, με ένα χαμόγελο σαν αυτό του Τζόκερ.

"Αγάπη ποιός είναι;"

Ξεροβήχει και με κοιτά ντροπαλά.

"Ο Μιχάλης"

"Αχα" ώρα για πείραγμα.
"Και τι θέλει;"

Καταπίνει και κοιτάει ξανά το κινητό της.

"Χρόνια Πολλά μου είπε να σου πω μωρέ σιγά."

Σίγουρα. Ο Μιχάλης είναι ένας φοιτητής μεγαλύτερος μας κατά έναν χρόνο, ο οποίος είμαι σίγουρη ότι γουστάρει την Αγάπη. Φυσικά, η Αγάπη δεν το παραδέχεται αν και ο ίδιος προσπαθεί πολύ για να την κερδίσει.

"Έλα Αγάπη πες μου." επιμένω

"Εσύ γιατί δεν μου λες τι αισθάνεσαι για τον Γιάννη;"

Σκάω.

"Είδες πως είναι;" λέει χαμογελώντας
"Σκάσε."
"Τι ώρα είπες θα βγούμε;"
"Έλεγα κατά τις 11."
"Ωραία. Έχεις έτοιμα τα ρούχα σου; Πώς θα βαφτείς; Τι παπούτσια θα βάλεις;"
"Αγάπη, το κεφάλι μου." λέω κάνοντας μασάζ στο κεφάλι μου.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και πηγαίνω να ψάξω την ντουλάπα. Τι να βάλω όμως;
Ήθελα κάτι απλό αλλά και παράλληλα κομψό.

"Δεν θα βρώ τίποτα Αγάπη."
"Όλο και κάτι θα έχεις, δεν μπορεί."
"Κι όμως δεν έχω." γύρισα και της είπα στεναχωρημένη.

Ξαφνικά τα μάτια της έλαμψαν και με κοιτούσε με ένα πελώριο χαμόγελο.

"Το φόρεμα Σοφία...το φόρεμά που σου είχε αγοράσει."
"Ορίστε;" είπα.
"Το φόρεμα καλό μου που σου είχε πάρει ο Γιάννης πέρυσι."