Έρωτας Τύραννος

~ Και οι άνθρωποι φεύγουν~

Και κάπως έτσι περασαν περίπου 5 μήνες. Δεν συζητήσαμε ποτέ, τουλάχιστον ολοκληρωμένα το θέμα που μας είχε φέρει σε αυτη την κατάσταση. Όλα κυλούσαν μέσα σε μια ψυχρότητα και ο καθένας προσπαθούσε να μην προξενήσει πρόβλημα. Τα κρατούσαμε όλα μέσα σαν μια φούσκα.

Ώσπου αυτή η φούσκα μια μέρα έσκασε. Και τότε έγινε χαμός.

"Αυτό ήταν τέλος. Το παρατράβηξε."είπε ο Γιάννης  απευθυνόμενος στην Αγάπη και στον Μιχάλη αφού είπε χίλια δυο και βγήκε απο το δωμάτιο που βρισκόμασταν μια ώρα και μιλούσαμε.  Βασικά όχι. Δεν μιλούσαμε,  ο ένας έβριζε τον άλλον και ρίχναμε ευθύνες.

"Όχι δεν κατάλαβες δεν πας πουθενά. Θα κάτσεις εδώ μέχρι να τελειώσουμε την συζήτηση μας."τον έπιασα από το χέρι οσο πιο σφιχτά μπορούσα. Σκότωνα άνθρωπο εκείνη την στιγμή από τα νεύρα.

"Τίποτα δεν έχουμε να πούμε. Η συζήτηση μας τελείωσε όπως τελειώσαμε και εμείς. Τέλος Σοφία. ΤΈΛΟΣ."Φώναξε και βγήκε από το σπίτι χτυπώντας την πόρτα πίσω του.

Όχι δεν θα το άφηνα έτσι "Δεν κατάλαβες δεν το τελειώνεις εσύ, εγω το τελειώνω. Και ξεκουμπήσου από την ζωή μου" είπα και ξανάκλεισα την πόρτα.

"Τι με κοιτάτε γαμωτο; Τέλος. Αυτό ήταν, δεν θα τον αφήνω Ν με διαλύει κάθε φορά. Βάλτε το στο μυαλό σας τ-ε-λ-ε-ι-ω-σ-α-μ-ε"είπα συλλαβιστά και πήγα αμέσως στο δωμάτιο της μικρής που ευτυχώς δεν είχε καταλάβει τίποτα και κοιμόταν.

Αμέσως μετά βγήκα από το δωμάτιό και βρήκα την Αγάπη να κάθεται στον καναπέ και να μιλάει στο τηλέφωνο. Κοντοστάθηκα και έμεινα πίσω από την πόρτα. "Δεν ξέρω τι θα κάνεις Μιχάλη φέρτον πίσω, άλλαξε του τα μυαλά κάνε κάτι όμως και εγώ θα πείσω την Σοφία"

"Τίποτα δεν θα αλλάξει την γνώμη μου. Αν αυτός δεν θέλει μια εγώ δεν θέλω δέκα να του πει πες τον Μιχάλη."άρχισα να ωρύομαι.

"Φύγε Αγάπη, φύγε όσο είναι νωρίς θέλω να μείνω μόνη μου." Δεν μου έφερε αντίρρηση και έφυγε λέγοντας μου να σκεφτώ και να προσέχω.

Το κουδούνι χτύπησε κάπου στα ξημερώματα. Και ήταν πάλι εκεί."Ήρθα να πάρω τα ρούχα μου."με παραμέρισε και μπήκε στο δωμάτιο μας. "Δεν θα σε ενοχλήσω."

"Φύγε"είπα μόνο και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.
"Ορίστε;"με κοίταξε και αυτός.
"Είπα φύγε. Από εδώ, από την ζωή μου. Δεν αντέχω άλλο, αργοπεθαινω."

Ήρθε κοντά μου"Τόσο πια βιάζεσαι να φύγω; Τι έγινε Σοφακι; Τόσο πια με μισείς;"μου έσφιξε το χέρι.
"Αυτό κατάλαβες γαμώτο; Μετά απο ότι έγινε κατάλαβες ότι σε βαρέθηκα; Ε τι να σου πω μάλλον με ξες πολύ λίγο" έφυγα από το δωμάτιο και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα.

"Δεν θα φεύγεις οταν σου μιλάω."Η φωνή του πρώτη φορά τόσο άγρια.
"Θα κάνω ότι θέλω. Θα αντιδρώ όπως θέλω και θα σου λέω ότι θέλω. Κατάλαβες;"

"Οσο έχουμε μια ψυχή που ζει εξαιτίας μας, ο ένας θα ακούει τον άλλον θέλει δεν θέλει. Δεν θα τρελαθώ εγώ και η μικρή εξαιτίας σου Σοφία."

Τι είπε μόλις τώρα;

"Εγώ; Εγώ φταίω πάλι; Αν θυμάμαι καλά εγώ δεν βγήκα με κανέναν πρώην μου. Δεν είμαι εγώ που τελευταία δεν πατάει στο σπιτι και δεν είμαι εγώ που δεν έχω αγγίξει τον άνθρωπο μου. Μας έχεις καταστρέψει γαμωτο"

Δεν μίλησε, δεν αντέδρασε απλά έφυγε σαν ξένος...

Και μέρες περνούσαν μια, δύο, τρεις...δέκα. Και καμία επικοινωνία με τον Γιάννη.

"Γουρούνι..."μονολόγησα καθώς τάιζα την μικρή. Ούτε για το μωρό δεν ενδιαφέρθηκε.

Και το κινητό μου χτύπησε και το όνομα του γράφτηκε στην οθόνη."Δεν έλεγα κάτι αλλο;"

"Παρακαλώ;"
"Ναι γεια σας;"μια γυναικεία φωνη μου απάντησε.
"Τι θέλετε; Γιατί με πέρνετε απο αυτό το κινητό;"
"Συγνώμη για την ενόχληση αλλά είστε από τις πρώτες επαφές του κυρίου που έφεραν πριν λίγο σε κρίσιμη κατάσταση"

Πάγωσα.

"Τι εννοείται;"τα χέρια μου άρχισαν τα τρέμουν.
"Ο κύριος που ήρθε πριν λίγο είχε ένα ακραίας μορφής αυτοκινητιστικό και μας τον έφεραν στο νοσοκομείο αν γίνεται να έρθετε σας παρακαλώ."

Το κινητό έπεσε από τα χέρια μου.

Πως γίνεται η ζωη, η μοίρα...Και εγώ δεν ξέρω τι μας φέρνει σε αυτη την κατάσταση να φέρνει τις ζωές τον ανθρώπων σε τέτοια δοκιμασία; του θανάτου ή της αναμονής του θανάτου...

Και αν ποτέ γίνει αυτό πως το αντέχεις;

Νέο ΜΙΚΡΌ κεφάλαιο διότι δεν ήθελα να σας αφήσω έτσι . Θα ζήσουν τραγικές στιγμές...

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο πατήστε ⭐ και σχολιάστε για να μιλάμε💖
Φιλάκι στην μουσούδα.💖