[A/N:] Oy! Oy! Oy! Mga readers kong nakaka-appreciate dito sa story ko, mga nagtityaga at nakakaalalang mag’VOTE. Sobrang thank you talaga. HAHAHA! Since new writer nga po ako dito sa watty as I’ve said before, isang malaking bagay na po ang mapadaan kayo dito sa story ko. I’m just a reader way back then. Medyo matagal na din po kasi akong reader dito and ayun! Naisipan kong mag-create ng own story. May magawa lang e? ;D So, eto na yung next chapie. I know super mabagal ang updates. Mabagal pa kasi mag-process ang utak ko sa ngayon. Hihihi. I hope magustuhan niyo kahit papano. :))))))))))
~
Marielovesyou, :”>
Chapter 3.1 [ILY] Meet me in the garden.
TRACEY’S POV
ARAAAAAAAYKUPOOOOO!
Leshe!
Natampilok ako!
Bababa na nga lang ng kotse. Haay buhay. Why so lufet? >.<
6:43 in the morning. Andito na ako sa school. Eto na ang pinakatanghali kong pasok sa lahat. Akala ko nga late na ako. Kasalanan ‘to ng shemay na panaginip ko kagabi. Hindi ako pinatulog! Walanjo! At take note ha? Sige i-take note niyo talaga ‘to. Sige lang. Tss. Kasi naman, okay na yung atmosphere nung dream ko eh tapos sinira nung…nung…nung lalake sa garden. Si BG tanda niyo? Huhuhu. Pinatay niya ako sa sindak! Daig ko pa si Barbara! >_< Bangungot talaga gravey! Hindi ko kinaya iyon.
Kaya naman nung nagising ako, sobrang thankful talaga ako kay Lord at binigyan niya pa ako ng another 24 hours. Haaaaaay! Pero…. Oo na.
Kasalanan ko.
Nagpadalos-dalos ako.
Kaya naman hanggang sa panaginip este bangungot, sinusundan niya ako.
Hindi ko ginamit ang utak ko. Boba ka Tracey! Jusko kang babae ka!
Dapat hindi ako nagpadala sa emosyon.
Emosyon.
Eto na naman.
Pagdating talaga dito.
Mahina ako.
Nagiging bulag ako.
Kaya hindi ko masisising iniwan niya ako.
Oops! Hindi pala yan yon. Iba nga pala ang pinag-uusapan. ^_^v Sorry nadala lang. Hihihi.
At ngayon ang kailangan kong gawin ay yung tama. Maiintindihan niya naman siguro kung magpapaliwanag ako ng maayos diba? Pero sa tuwing maaalala ko yung pamatay na bangungot na yon, nawawalan ako ng lakas ng loob! Parang ayoko na! Pwedeng wag na lang? Magtatago na lang ako? Hindi naman siguro niya ako makikita sa laki ng university namin diba? Pwede din ako mag-disguise para maiba naman? O kaya… O kaya mag-sosorry na nga lang ako! Papahirapan ko pa sarili ko! Dun din pala matatapos. Ang dami ko pang inisip. Napagod pa tuloy ang brain cells ko. >.< Naka-reserve pa naman ‘to para sa long quiz namin sa Physics. Haaayst. Sorry brainy koooo.
Lakad.
Lakad.
Lakad.
Lakad.
Anak ka ng tokneneng!
Phew!
“Bestfriend!!!!!!!!” may dumamba sakin. >.<
“Hoy Anysia Tracey!” inalog naman ako nito this time.
“Lukreng! I miss youuuuuuuuu!” sabay beso ang isang ito.
Madami pa sila.
Nagdadatingan.
Sandali nga.
