❇LIMERENCE↪h.s❇ (ON HOLD)

❇4. ΚΕΦΑΛΑΙΟ❇

Έχω φτάσει έξω από το μαγαζί μου, το οποίο βρίσκεται λίγα τετράγωνα μακριά από το διαμέρισμα μου. Έχει αρκετό κόσμο σήμερα το πρωί και - δόξα τον Θεό - μέχρι στιγμής τα πηγαίνουμε πάρα πολύ καλά. Είναι δικό μου το μαγαζί κι έτσι δεν χρειάζεται να πηγαίνω κάθε μέρα. Έρχομαι να δουλέψω μόνο όταν έχει πάρα πολύ κόσμο και για να κάνω τους υπολογισμούς για τα έσοδα και τα έξοδα αλλά ταυτόχρονα και κάποια χαρτιά. Μπαίνω μέσα και δεν αργώ να μυρίσω την υπέροχη μυρωδιά του καφέ και να ηχήσει στα αυτιά μου η πρωϊνή μουσική μας.

- Καλημέρα!, λέω και απευθύνομαι στην Caroline.

- Καλημέρα!, μου απαντάει εύθυμα και με αγκαλιάζει.

- Εεπ... Καιρό έχω να σε δω!, λέει η Rachel καθώς βγαίνει μέσα από την αποθήκη κρατώντας μερικά παγακιά. Βάζει τα παγακιά σε ένα ποτήρι, με πλησιάζει και με αγκαλιάζει.

- Πως περάσατε χθες στην συναυλία;, με ρωτάει με έν πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο ελαφρά βαμμένο, λευκό της πρόσωπο.

- Ήταν υπέροχα!!! Πώς πάει η δουλειά αυτές τις μέρες;

- Αρκετά καλά. Αα και να μην ξεχάσω είρθε ο ιδιοκτήτης του χώρου και πληρώσαμε το νοίκι.

- Οκέυ! Πάω στο γραφείο μου να δω κάποια πράγματα και μετά θα φύγω.

Προχωράω προς την πόρτα του γραφείου μου, την ανοίγω και μπαίνω μέσα. Κάθομαι στην καρέκλα μου, ανοίγω τον Η/Υ και κοιτάω το ποσό των χρημάτων που κερδίσαμε αυτόν τον μήνα. "Είναι αρκετά. Φτάνουν και για το νοίκι του επόμενου μήνα αλλά και για επιπλέον έξοδα. ", σκέφτομαι.

Βγαίνω, χαιρετάω τα κορίτσια και ξεκινάω τον δρόμο μου για το σπίτι.

Κάποια στιγμή πέφτει κάποιος πάνω μου χωρίς να κοιτάει που πηγαίνει. Πως με εκνευρίζει αυτό το πράγμα!!! Σηκώνω το βλέμμα μου και παθαίνω ένα μικρό ΣΟΚ καθώς βλέπω τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά μου.

- Hey! Olivia, έτσι;, μου λέει με ένα καλοσυνάτο χαμογέλο.

- Αμμ... Ναι., του απαντάω μη ξέροντας τι να πω.

- Χίλια συγνώμη που έπεσα πάνω σου απλά...

- Είναι εντάξει. Δεν πειράζει.

Είμαι σίγουρη πως αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του θα τον είχα πλημμυρίσει του κόσμου τις βρισιές που έπεσε πάνω μου.

- Χάρηκα που σε ξαναείδα πάντως!

- Εγώ να δείς!, λέω όσο πιο σιγανά μπορώ και εύχομαι να μην το άκουσε.