❇LIMERENCE↪h.s❇ (ON HOLD)

❇12. ΚΕΦΑΛΑΙΟ❇

Καθομαι στο κρεβατι του δωματιου μου με κλειστη την πορτα, ολομοναχη και σκεφτομαι. Σκεφτομαι διαφορα. Σκεφτομαι ολες τις στιγμες που ειχαμε με τον Harry αλλα και το γεγονος οτι ολα αυτα τελειωσαν και οτι δεν θα υπαρξουν αλλες.

Απο τις σκεψεις μου με βγαζει ο ηχος της πορτας που ανοιγει. Γυρναω το κεφαλι μου προς τα εκει και βλεπω τον Niall να μπαινει και να καθεται στην ακρη του κρεβατιου μου.

- Σου ζητω συγνωμη Olivia. Λυπαμαι παρα πολυ., τον βλεπω και ακουω να λεει.

- Σου το ξαναειπα Niall. Δεν φταις εσυ. Η τοσο μεγαλη ζηλια του Harry φταιει που εκανε και το μυαλο του να θολωσει. Πιστευω πως δεν τα εννοουσε πραγματικα αυτα που μου ειπε αλλα με πληγωσε οσο δεν φανταζεσαι., του απανταω ειλικρινα.

- Και παλι. Νιωθω πως φερνω κι εγω μερος της ευθυνης και... Δεν μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου. Νιωθω υπευθυνος εν μερη για τον χωρισμο σας και δεν το ειχα σκοπο μου αυτο. Αν μονο δεν ειχαμε βγει αυτο το δειπνο...

Τον σταματαω. Δεν το αφηνω να συνεχισει.

- Niall... Δεν εχω μετανιωσει καθολου μα καθολου γι' αυτο το δειπνο. Ηταν μια απο τις πιο ωραιες βραδιες που εχω περασει. Εξαλλου, αν δεν ειχε γινει αυτο δεν θα ειχα μαθει πως αρεσω στον Harry, ουτε θα ειχα βγει εκεινο το ραντεβου μαζι του, ουτε θα γινομασταν ζευγαρι - εστω και για λιγο ....

- Και ουτε αυτο θα ειχε συμβει ομως., με διακοπτει.

- Το ξερω. Αλλα και παλι δεν αλλαζω αυτα που ειπα πριν. Αργα ή γρηγορα εγω κι ο Harry θα χωριζαμε. Το να γινω το κοριτσι του ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα μου ονειρα που εγιναν πραγματικοτητα. Οι στιγμες που περασαμε μαζι, οι φωτογραφιες που βγαλαμε, τα μυνηματα που ανταλλαζαμε καθημερινα, τα φιλια μας, οι αγκαλιες μας.... Ολα ηταν ενα πραγματικοτατο ονειρο. Τον ευχαριστω για ολα, ομως....ηξερα πως δεν θα κρατουσε και για πολυ. Το ηξερα γιατι υπαρχουν τοσα πραγματα που μπορουσαν να μας χωρισουν.

- Καταλαβαινω πως νιωθεις.

Τοτε ανοιγω τα χερια μου διαπλατα και του λεω:

- Αγκαλιτσα;!

- Εννοειται., μου λεει και μπαινει γρηγορα μεσα στην αγκαλια μου.

Τον σφιγγω αρκετα πανω μου γιατι την χρειαζομουνα αυτην την αγκαλια τωρα. Τον βγαζω απο την αγκαλια μου και του χαμογελαω.

- Και αμα μου ξαναζητησεις συγνωμη θα φας φαπα. Κανονισε.

- Ενταξει., μου λεει και στην συνεχεια και οι δυο γελαμε.