The Badgirls Good Diary (nederlands

hoofdstuk 4

God, die rotwekker ook! Ik kleed me sneller aan dan ik ooit gedaan heb en ren met twee treden tegelijk naar beneden. 

'Morgen.', groet Paul me vanaf de keukentafel. 

'Hee.', antwoord ik en pak de muesli en een kom. Ondertussen drink ik het glas appelsap op dat voor me staat en giet melk bij de muesli. Hellen komt in haar uniform de kamer binnen.

'Sorry, Robin maar ik kan je vandaag niet naar school brengen. Er zijn mensen tekort en ik ben eigenlijk al te laat. Weet je de weg nog?', vraagt ze vanuit de gang om haar jas te pakken.

Argh, ik ben al laat, school is zeker viijftien minuten lopen en die tijd heb ik niet. 

'Ik kan het proberen te vinden. Kan jij me niet brengen?', vraag ik Paul. 

'Sorry, ik moet ook zo weg.' Fijn.

'Oké, dan.'

Ik lepel de muesli mijn mond in en ren weer naar boven voor mijn tas. Ik haal mijn telefoon van de oplader en kijk hoe laat het is. Tien voor half acht, dat haal ik nooit meer . Ik sprint weer naar beneden.

'Tot vanmiddag!' en klap de deur dicht. Ik heb geen tijd om mijn muziek aan te doen. Ik hoef nog maar tien minuutjes te lopen als ik een lichtblauwe, ouderwetse Amerikaanse auto vanuit een zijstraat zie komen. Van dichtbij herken ik Joshua. 'WACHT!' Ik ren de verder lege straat over. Als ik nog een meter van hem af ben, stopt hij opeens en ik heb geen tijd meer om te remmen van mijn supersprint. 

Ik knal tegen de achterkant en omdat het een open auto is val ik naar voren. Dit is echt heel gênant. Ik lig met mijn buik op de achterbank en met mijn hoofd tussen de twee voorstoelen.

'Mag ik meerijden?', vraag ik, gelukkig niet heel erg gegeneerd overkomend.

'Nou, je bent al in mijn auto, ik kan je er moeilijk weer uit sturen.' Ik grimas. 'Jaaaa.' 

Ik klim met hulp van Joshua normaal in de bijrijdersstoel en we rijden verder.

'Als je mij toch niet had, was je gewoon te laat op je eerste officiële schooldag.', zegt hij arrogant.

'En als je je smoel niet houd, heb je een blauw oog op mijn eerste officiële schooldag.', zeg ik dreigend. Hij lijkt niet onder de indruk.

'Doe je best, ik heb wel erger meegemaakt op het footballveld.'

'Oja, natuurlijk. Het footballveld, dom van me. Je bent natuurlijk de quarterback van het team. Ik wil je natuurlijk ook een gebroken enkel cadeau doen.' Waarschijnlijk wil ik door mijn spottende opmerking de snelheid van mijn hart verbergen. Damn, hij is zo knap. En reken er maar op dat hij zich er ook zo naar gedraagt.

'Wat heb je tegen mij? Ik kan je alsnog uit de auto gooien, als je dat liever hebt.'

'Niks, ik wil je gewoon duidelijk maken dat ik niet zo makkelijk te manipuleren ben als de gemiddelde cheerleader, waar je ongetwijfeld mee gedatet hebt.'zeg ik, niet helemaal de waarheid vertellend. 

Hij grijnst. 'Dat heb je gister ook al duidelijk gemaakt. Nu we het er toch over hebben, bereid je maar voor op zaterdag.' Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Zaterdag?'

'Je bent je tekst toch zeker  niet vergeten?' Oja, mijn tekst, weddenschap, idioot.

'Nee.', zucht ik.

We rijden de parkeerplaats op. Ik pak mijn tas en als we stil staan stap ik uit.

'Geen bedankje?', vraagt hij als ik al bijna bij de trap ben.

Ik draai me om. 'Bedankt.', zeg ik zoetjes. 

We hebben allebei wiskunde het eerste uur en komen samen de klas binnen. De lerares kijkt chagrijnig en verstoord op. 'Dat wordt strafwerk, juffrouw Adams. Meneer Shelton ga snel zitten, maar laat dit niet nog een keer gebeuren.' Ik kan haar alleen maar met open mond aankijken.