The Badgirls Good Diary (nederlands

Hoofdstuk 5

Heeei, ik vroeg me dus af of jullie het verhaal zo goed vinden lopen en of jullie dingen anders willen of zo. Dus als je het verhaal te cliché, saai of stom vind( waarschijnlijk lees je het dan ook niet) comment dan hoe het anders moet!!

bedankt xx

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Joshua

Haar slanke hand trilt op mijn schouder en haar tranen maken mijn nek vochtig. Ze heeft net mijn leven gered. En ze huilt. Robin Adams huilt. Niks is dus onmogelijk. Ik vraag me af wat haar zo van streek heeft gemaakt. Ze huilde nog niet toen ik haar waarschuwde, ze leek zelfs niet verrast. En ze aarzelde niet toen ze voor me sprong en mijn hoofd tegen haar arm drukte, alsof ze wist wat er zou gebeuren. Ik voel me verschrikkelijk, als er iemand niet zou huilen bij een ongeluk zou het Robin zijn. 

Voorzichtig doe ik mijn riem los en til ik haar op. Afwezig klampt ze zich aan me vast. 

'Robin?', probeer ik, ze reageert niet. 'Robin, het is voorbij.' Ik haal haar handen weg en knijp er even in. Betraande ogen kijken me troosteloos aan, het doet gewoon pijn ernaar te kijken. Nog steeds is ze van een ongekende schoonheid, terwijl haar gezicht onder het bloed zit. Haar groene ogen kijken weer naar de puinhoop achter ons. 

'Hij is dood.', fluistert ze geschrokken en tegelijkertijd doorzichtig. Ik draai me om en inderdaad, een man van midden veertig kijkt met glazige ogen naar de hemel. De beide auto's zijn helemaal beschadigt en kunnen gelijk door naar de schroothoop. En ik had deze auto nog wel voor mijn verjaardag gekregen. Ik zet Robin neer en bel 911. Even later arriveren de politiewagens en de ambulances. Er loopt een verschrikte agente naar Robin toe en schud haar hevig door elkaar. Ze geeft geen kik en wordt zonder weerstand heen en weer geslingerd. 

'Robin!' Robin geeft haar dezelfde blik als ze mij gaf. Vol troosteloos verdriet en leed, ze is in totale trauma beland. 

'Robin, het is niet erg. Hij leeft nog.' Ik heb geen idee of ze mij bedoelt of de man in de auto die misschien toch nog leeft.

'Hoezo het is niet erg? Zie je het bloed op mijn gezicht dan niet? Ben je dan blind voor de vernielde auto's en het lijk wat erin ligt?', vraagt ze gekweld. De agente geeft geen antwoord. Robin loopt verslagen weg en wat zou ik wel niet doen om haar te laten lachen? Ik loop achter haar aan, niemand houdt me tegen. 'Wat doe je Joshua?', ze stopt met lopen en draait zich om.

'Mijn huis is vlakbij, daar kun je je gezicht wassen en kan mijn moeder je verplegen.', ik lieg niet. Ik ben overbezorgd over haar.

'Wijs me de weg maar.', antwoord ze. Opgelucht pak ik haar hand en neem haar mee. Zonder emotie loopt ze de voortuin in. Elk meisje dat tot nu toe bij mij thuis is geweest, is uit haar dak gegaan, maar zij staat gewoon voor de deur te wachten tot ik hem opendoe. Het enige wat ze als commentaar geeft als ze binnenkomt is: 'Groot huis.'

Ik moet er een beetje om lachen. Het is waar, het is een enorm huis. We staan in de enorme hal met twee wenteltrappen die naar de eerste verdieping leiden. Ik neem haar mee naar de reusachtige keuken en roep mijn moeder. Gelukkig is ze niet aan het werk in het ziekenhuis vandaag. Als ze Robin en mij met elkaar vergelijkt kijkt ze boos. 'Meisje, gaat het wel? Hoe heet je?', vraagt ze moederlijk. Eigenlijk had ik een sarcastisch antwoord verwacht of gewoon geen antwoord, maar ze knikt zwijgend. 'Kom mee naar de badkamer, dan haal ik al het glas uit je huid.', gebied ze Robin, dan richt ze zich tot mij. 'En jij, ga iets nuttigs doen. We praten hier later over.' Ze lopen naar boven en vijf minuten later hoor ik de douche. Ik eet pasta die gister over is gebleven en ga voor de tv zitten, ik ben toe aan niks doen. Mijn verwondingen zijn tot een minimum gebleven dankzij Robins lichaam. Een uur later komt mijn moeder weer beneden.