Cursed 3 / Harry Potter

~10~

Het was wit – alleen maar wit.

Ik voelde me zwak, ik kon niks – niet bewegen, niks horen, niks horen, zien – niets.

Ik bleef vechten, maar het was zo veel makkelijker om toe te geven aan het licht – en te gaan.

Maar ik deed het niet – ik bleef vechten.

Maar waarvoor?

Waarom bleef ik vechten?

Het was niet dat mijn leven nou zo belangrijk was – en ik was niet bang voor de dood.

Ik had ervaring met de dood – ik was zelf bijna dood.

Toen bleef ik vechten, en ik denk dat ik het daarom ook deed.

Ik zou teveel mensen teleurstellen – niet dat ik daar nog last van had als ik dood was.

De dood.

Het klonk zo griezelig, maar ook vredig tegelijk.

Er waren mensen bang voor de dood – die snapte ik wel.

De dood, je kon niks meer. En waar ging je heen?

Wat gebeurd er?

Persoonlijk denk ik dat je dan bang bent voor het onbekende.

Na de dood.

Je weet niet wat er gebeurd en daarom vinden mensen het eng.

Het onbekende dat hoort bij de dood, is beangstigend voor mensen.

Niet voor mij, ik was niet bang.

Ik kon het wel aan.

En de dood. Het klonk vredig – je bent niet meer op Aarde.

Geen zorgen, ziektes, mensen die sterven en Oorlog.

Alles zou perfect zijn – daar was ik van overtuigd.

Maar het maakte me niet uit – al was mijn overtuiging fout.

Als de dood iets zou inhouden, was dat een nieuw avontuur.

Een avontuur waar ik niet over wou nadenken – eerst het andere avontuur, het leven.

Een volgend avontuur, het klonk spannend – ik wou het ontdekken.

Maar het leven, dat kon ik niet opgeven – Carlo, mijn familie en vrienden.

Die kon ik niet achterlaten in de weet dat ik het niet eens geprobeerd heb bij ze te blijven – dat was sneu, zielig zelfs.

Maar het werd zwaarder – het licht werd feller en feller.

Het werd steeds zwaarder.

En op dat moment schoten mijn ogen open.

Ik keek recht in het gezicht van Yvette – was zij nog hier?

Ze grijnsde naar me, en drukte toen iets in mijn gezicht.

Ik kreeg geen adem – ik zou stikken.

Ik probeerde met mijn krachten het kussen weg te halen – maar niks werkte.

'Yvette!' schreeuwde ik in het kussen.

Yvette lachte alleen maar.

Ik probeerde met mijn armen het kussen weg te halen – maar ze had mijn handen vast gemaakt aan het bed.

Ik probeerde mijn adem te sparen – maar het werkte niet, en ik wist het.

Onwillekeurig schoot de moordpoging van Esther in Orphan door mijn hoofd (Sorry, ik ben verslaafd I know).

Daniel was gereanimeerd.

Ik bedacht één ding, iets wat me zou kunnen redden – niks doen zou niet helpen.

Ik begon te gillen.

Ik had niet veel adem meer – dus ik zou het niet lang kunnen volhouden.

Yvette vloekte, en ik stopte – mijn adem was op.

Mijn longen leken in brand te staan – ik probeerde naar adem te snakken, maar het werkte niet – ik stierf.

Ik probeerde alles, maar het werkte niet.

Langzaam aan werd het zwart.

Yvette had me vermoord.