Cursed 3 / Harry Potter

~11~

Pov Ginny: 

Samen met Harry, Hermelien en Ron zat ik in de Grote Zaal. Terwijl ik langzaam kauwde op mijn broodje, keek ik naar de lerarentafel. Perkamentus leek bezorgd. Ik fronste lichtjes.
'Hwrneliem?'
Hermelien draaide haar hoofd geïrriteerd om naar Ron. 'Wat?' Snauwde ze. Hij slikte verontwaardigd zijn croissant door.
'Hermelien, ik weet dat je bezorgd bent om Lilian, maar reageer je niet af op ons,' zei Harry ruw. Ze keek hem boos aan, en wendde toen haar blik af. Ik fronste. Niemand leek op te merken dat ik ook bezorgd was om Lilian. 

'Wat zou er nu met Lilian gebeuren?' vroeg ik bezorgd.

'Wat maakt jou dat uit?! Je kent haar nauwelijks!' snauwde Ron. Mijn wangen werden rood terwijl ik mijn broer opstandig aan staarde. 

'Ik ken haar beter dan jij Ronald!' 

Ron lachte honend. 'Ja tuurlijk! Je weet haar naam niet eens!' 

Ik keek hem woedend aan. 'Het slechtste is dat je niet eens wéét dat ik Lilian beter ken! En het is Lilian Destiny Smith.'

Harry keek me vreemd aan. Mijn wangen werden nog tien tinter roder. Ik wendde mijn hoofd snel af. 

Perkamentus was inmiddels opgestaan  en liep bezorgd naar de deur. 'Professor Perkamentus?' Vroeg ik. Perkamentus draaide zich om. 'Wat is er, juffrouw Wemel?'

Ik keek even snel naar de lerarentafel. Madam Pleister was teneergeslagen in haar stoel gezakt, iets wat ze nooit deed als ze patiënten had. Nooit. 

'Is Lilian oké?' 

Professor Perkamentus leek niet te schrikken om mijn vraag - hij was alleen verbaasd. 'Ik denk dat je dat beter zelf kan beslissen.' 

Ik wist niet wat dat betekende, maar het klonk niet goed. Eigenlijk wist ik precies wat het betekende - ik wilde het alleen niet weten.

Ik stond langzaam op, en volgde professor Perkamentus. Harry, Ron en Hermelien volgden me blijkbaar niet. Hun eten was belangrijker dan hun vriendin. Hermelien keek me wel verlangend aan, maar ze werd tegen gehouden door een woest kijkende Ron. Ik draaide me om volgde professor Perkamentus. 

Ik kwam aan in de Ziekenzaal. Perkamentus leek niet op de merken dat ik er was. Hij stond bezorgd over Lilian's bed gebogen. Ik liep snel naar het bed toe. 

Lilian was lijkbleek. Haar haar was veranderd in pikzwart en viel langs haar hoofd. Je zou denken dat ze er vredig bij lag, maar dat was absoluut niet zo. Het was angstaanjagend. Een angstig geluidje verliet mijn mond. 

'Professor, denkt u dat ze dood is?' vroeg ik bang. Perkamentus schudde zijn hoofd. 

'Ik heb oprecht geen idee,' zei Perkamentus bezorgd. 'Waar is madam Pleister?' 

'Hier ben ik, professor!' hijgde iemand. Madam Pleister stond in de deuropening. Ze kwam langzaam naar Lilian's bed gelopen. 

'Ik heb alles geprobeerd, ze word niet wakker. Er is geen teken van leven te bekennen,' zei ze treurig. Ik hapte naar adem. Mijn brein werkte razendsnel. Er moest een manier zijn om uit te vinden of ze nog leefde. 

Perkamentus had zijn toverstok gepakt en wat geprobeerd. Zijn frons werd steeds dieper. De normale twinkeling in zijn ogen was verdwenen. 

'Professor?' vroeg ik zacht. Perkamentus keek me aan en knikte. 

'Het is vanavond volle maan toch?' 

Perkamentus knikte nog een keer. Ik haalde diep adem. 

'Als ze nog leeft leeft Ismene ook nog, wat betekent dat als vanavond Ismene verschijnt Lilian nog leeft, en Ismene kan ons dan vertellen wat er met Lilian is gebeurd. Dan kunnen we haar helpen.' 

Perkamentus fronste verward, hij wist natuurlijk niet dat ik wist van Ismene. 'Heeft ze het je verteld?' 

Ik knikte. Perkamentus staarde vragend naar het bleke gezicht van Lilian. Haar gezicht stond ijskoud, alsof ze pijn had geleden. Perkamentus keek een paar seconden naar de grond. 

'Maar dat is geniaal,' zei hij. Hij liep naar de hoek van het bed toe. 'Maar Ismene gaat ons niks vertellen. We kunnen niet bij haar.' 

Mijn ogen priemden zich in die van Perkamentus, de vrolijke twinkeling was terug. 'Ik denk dat ze wel moet. Als Lilian werkelijk nog leeft is dit haar enige kans. Anders sterft Lilian, en naar wie gaat Ismene dan? Naar Yvette. En Ismene beseft heel goed dat Yvette, als dooddoener, de kracht word overgegeven op Marten. En Ismene is misschien een moordenaar, maar ik heb niet het gevoel alsof ze echt Je-weet-wel zo krachtig wil maken.' 

Perkamentus fronste en keek me aan alsof hij me nu voor het eerst echt zag. 'En als ik het goed begrijp wil jij degene zijn die bij Ismene blijft?' 

Ik knikte. 'Ik ben volgens mij de enige die alles weet wat Lilian weet, maar ik denk niet hetzelfde over Ismene als zij doet. Iedereen heeft een verhaal,' vervolgde ik bitter. Ik dacht aan iedereen die me vuile blikken wierpen in de gang. Ik was degene geweest die haar ziel aan Marten had opengelegd. Maar ze kenden het hele verhaal niet. 

Perkamentus knikte. 'Als een goed schoolhoofd zou ik zeggen dat ik dat niet toe kan toe staan..' 

Mijn houding werd verslagen. Ik moest iets terugdoen voor Lilian. 

'Maar, als de wijze man die ik ook ben kan ik niets anders doen dan toestemmen.' 

Ik keek blij op. Ik kon helpen. Perkamentus keek me aan. 'Je begrijpt wel dat dit ongelooflijk gevaarlijk is?' 

Ik knikte. 'Ik moet iets terug doen, Lilian heeft mijn leven gered. Nu ga ik dat van haar redden.' 

Perkamentus knikte. 'Goed, ga nu maar snel je huiswerk maken. Over drie uur moet je hier zijn oké?' 

Ik knikte. 'Tot dan, professor Perkamentus.' 

'Juffrouw Wemel.' 

IK BEN TERUG. 

DIT HEEFT JAREN GEDUURD MAAR DAAR BEN IK. Een geschenk uit de hemel. Of toch bijna. 

Ik heb mijn sarcasme nog. Gelukkig zeg. Haha. 

MAAR GOED IK BEN TERUG. Helemaal fris en vol zin in het leven. Again: haha. 

Ik ga dit boek dus weer oppakken aangezien ik daar gewoon heel veel zin in heb. Jippie. 

Voor alle mensen die dit boek nog niet hebben opgegeven: DANKJEWEL! 

Ik had het zelf niet gedaan! :))

Dikke knuffel, 

Carlijn. 

(Zal ik gaan voor een coole nickname? Ik denk het wel..)