Cursed 3 / Harry Potter

~12~

POV Ginny

Het ging gebeuren. Echt gebeuren. Ik zou Ismene 'opwachten.'
Ik haalde diep adem en blies de lucht sidderend uit. Hoewel ik wist dat Ismene me niks zou doen was ik zenuwachtig. Heel erg zelfs.

'Ginny?'
Perkamentus keek me aan. 'Weet je het heel zeker?'
Ik knikte.
'Ik moet het doen.'

Perkamentus zuchtte. 'Kom mee, madam Pleister heeft Lilian al verplaatst.'

Verplaatst. Dat klonk alsof ze een voorwerp was. Alsof ze al dood was.

'Volg mij.'

Samen liepen we de ziekenzaal uit en begonnen we naar de kerkers te lopen. 'In een kerker?' vroeg ik, een beetje verbaasd.
'Ja, waar anders?'
Perkamentus keek me fronsend aan. Ik werd rood.
'Geen idee, ik dacht alleen dat de leerlingenkamer van Zwadderich daar was.'

Perkamentus glimlachte, de twinkeling in zijn felblauwe ogen werd duidelijk. 'Dat klopt.'

We liepen tot het einde van de gang en Perkamentus pakte zijn toverstok. Hij ging met zijn stok over de muur en er verscheen een deur. Hij opende de deur en stapte naar binnen. Zenuwachtig liep ik achter hem aan. Het was een redelijk grote ruimte wat alleen uit steen bestond. Lilian lag op de grond met haar ogen gesloten. Haar haar was nog steeds zwart, maar haar huidskleur leek meer kleur te hebben gekregen.

Ik blies mijn adem sidderend uit. Er was nog een kans - nu een best grote - dat Lilian nog leefde.

'Over een paar minuten valt de nacht,' meldde Perkamentus. 'Ik ga je nu alleen laten.'

Ik draaide me om en keek in Perkamentus' bezorgde gezicht. Ik knikte langzaam

'Als ik toch sterf - zorg dat ze weten waarom,' zei ik zacht. Perkamentus knikte.

'Veel succes, mevrouw Wemel.'

Hij verliet de kamer en ik hoorde sloten dicht springen.

Ik liep langzaam naar Lilian toe. Ik knielde bij haar neer en voelde haar pols. Niks. Paniek sloeg toe - Lilian was echt dood.

Ik strompelde naar achteren, tranen begonnen langzaam over mijn wangen te stromen. Ik was haar echt kwijt.

Ik snikte zacht. Dit kon niet waar zijn. 

Een fel licht bereikten mijn oogleden. Je ziet het niet, aangezien je ogen gesloten zijn, maar het geeft zo'n gevoel. 

Ik opende mijn ogen vol verbazing. Lilian begon lichter te worden - haar haar nam eindelijk weer een lichte kleur aan. Maar het stopte niet bij haar normale lichtbruine kleur, het werd blond en langzaamaan wit. Ook haar huid werd een stuk lichter. Waar haar gezicht weer haar normale huidskleur had gekregen verscheen nu weer een witte kleur. Maar dit was anders, in plaats van echt ziek bleek, was haar huidskleur gewoon een stuk witter.

Mijn mond viel open en ik kroop naar Lilian toe. Ik pakte haar hand vast. Ik kneep er in. 

'Het komt goed.' 

Lilian's ogen trilden achter haar oogleden, voordat ze haar ogen geschrokken opensperde. 

Een gelukzalig gevoel betrad mijn lichaam - Lilian leefde nog. Echt. Dat gevoel van triomf verdween al snel toen haar ogen langzaam rood werden en er een zachte kreun over haar lippen rolde. 

'Vl-' kreunde ze zachtjes. Ik fronste. Ze kneep haar ogen dicht en het leek alsof ze in erge pijn zat. 

Paniek sloeg toe - wat was er aan de hand? Waarom had Lilian zoveel pijn? Daarover had ze me nooit wat verteld!

'Vl-Vleu' mompelde Lilian. Opeens besefte ik het me. Haar vleugels. Natuurlijk. Ze lag op de grond, dus haar vleugels konden niet te voorschijn komen. Ik hielp haar omhoog.