Asobi Kagerou ma 17 lat i ogromny problem. A mianowicie - jej rodzice, zginęli w wypadku samochodowym, pozostawiając ją samej sobie. Zdruzgotana i ściśnięta bólem po utracie rodziców Asobi nie wie, co zrobić dalej. Do czasu, gdy nieznany jej dotąd m...
Dlaczego musiał spotkać mnie taki los? Rozumiem, że Yui ma te 17 lat i wogóle, ale ona lubi... bawić się!? To jest jakieś chore, albo ja jestem chora...
- Chodź Asobi, będzie fajnie! Pokażę ci moją kolekcję wyszywanych pluszaków i o wiele więcej! - Boję się jej. Mamy tyle samo lat, ale inteligencją i rozwojem musimy się niezwykle różnić. Za chwilę stuknie nam 18 a ta laleczkami się bawi... Katastrofa.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po kilku minutach pojawiłyśmy się w jej pokoju. Nie był jakiś za specjalny, jedyne co mnie jednak poruszyło to fakt, iż jej pokój był różowy. Cały różowy.
Kazała mi usiąść na łóżku. Po chwili z wysokiej szafy strąciła pudełko i zabrała je, i podeszła do drzwi.
- Chodź Asobi, pobawimy się na dworze. Pogoda jest naprawdę piękna. - Miała rację. Pogoda naprawdę jest piękna.
Wyszłyśmy drzwiami balkonowymi od południowej części rezydencji. Od prawej i lewej strony znajdowały się wschodnie i zachodnie części posiadłości Sakamakich. Aby zejść z podwyższonego balkonu, trzeba było zejść z marmurowanych schodów, których dolne rogi rozchodziły się na prawo i na lewo. Zeszłyśmy i dotarliśmy do przepięknego ogrodu, wypełnionego najprzeróżniejszymi kolorami i odmianami róż. Bardzo pięknie się to komponowało z wysoką fontanną w samym środku ogrodu.
Podeszłyśmy do fontanny i usiadłyśmy na jej brzegu. Spojrzałam w górę i ujrzałam przepiękny posąg kobiety, w których obu rękach znajdowała się biała róża, która wyrastała z ziemi i wzrastała ku górze. Była naprawdę piękna. Kobieta patrzała ku niebu z uśmiechem na twarzy, z jej oczu wypływały łzy w postaci płynącej wody. To najpiękniejszy posąg jaki w życiu widziałam.
- Ten posąg jest śliczny. On przestawia kogoś z rodziny Sakamakich? - Zapytałam się.
- Tak, to posąg pierwszej żony Karlheinza, Beatrix, matki Shu i Reiji'jego. Zapewne nie wiesz jak wygląda, nie? - No raczej nie wiem, nikt mi nie mówił. Posąg przedstawiał kobietę, ale nieznacznie.
- Nie wiedziałam że to ona. To ta cała Beatrix aż tak bardzo jest szanowana, że aż jej posąg postawiono?
- Po części nie, po części tak.
- Huh? To powiedz mi trochę o niej i może jak wygląda.
- Dobrze. Nie znam jej osobiście, ale z opisu braci mogę ci trochę o niej opowiedzieć. - Zaczęła wyjmować z pudełeczka miniaturki braci Sakamakich. - Beartix była bardzo surową ale jddnocześnie kochającą matką. Wychowywała swoich synów najlepiej jak potrafiła. Kochała Karlheinza całym swoim sercem, zersztą ze wzjemnością. Niestety, pewnego dnia Beatrix została zamordowana w nieznanych okolicznościach. Karlheinz bardzo płakał po niej, była jego jedyną. Ale niedługo po jej śmierci drugą żoną Karlheinza została Cordelia, córka Władcy Demonów. Chyba nie chcesz o niej słyszeć?
