Our Love #Wattys2016 #JustWriteIt

Κεφάλαιο 14

POV Νικ

-------------

 "Ποιος είναι;" Ρωτάω μιας και είναι απόκρυψη. 

"Έμαθες το μαθηματάκι σου η θες κι άλλο?" 

 "Τι θες ρε βλάκα; Γιατί το έκανες αυτό στο κορίτσι μου; Έτσι και την ξανά πλησιάσεις θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια.." 

"Ξέρεις γιατί το έκανα." 

"Σου είπα πως θα τα έχεις τα λεφτά σου,σε 1-2 μήνες θα τα έχεις!" 

"Τι 1-2 και μαλακίες μου λες..Θέλω μέχρι το τέλος του Νοέμβρη να μου έχεις δώσει ΌΛΑ τα χρήματα." 

"Μα δεν μπορώ να μαζέψω όλα τα χρήματα μέσα σε 2 εβδομάδες!" 

"Να μπορέσεις. Αλλιώς.."

 "Καλά,καλά..θα τα βρω. Αλλά μακριά από το κορίτσι μου, άκουσες;" 

"Αυτό εξαρτάτε από εσένα." Είπε και το έκλεισε. Θεέ μου πως θα βρω 12000 μέσα σε 2 εβδομαδες; Δεν έπρεπε ποτέ να πάρω τα χρήματα από εκείνον. Βέβαια θα ήταν νεκρή αν δεν τα έπαιρνα. Αλλά και πάλι. Λάθος μου..

------------------------

Λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στο νοσοκομείο. Κοιμότανε έτσι την πήρα επάνω μου και μπήκα μέσα όσο πιο βιαστικά μπορούσα.

"Ναι, γεια σας.. Εε την χτύπησαν πολύ δυνατά και τώρα κοιμάται. Μπορείτε να την εξετάσετε γρήγορα σας παρακαλώ;" Είπα στην ρεσεψιόν μιας και δεν μπορώ να σκεφτώ και πολύ καθαρά από το άγχος!

"Πηγαίνετε εκεί δεξιά και θα βρείτε τον Κ. Κωνσταντίνου και θα σας βοηθήσει εκείνος." 

Είπε και με το χέρι της μου έδειξε μια πόρτα στα δεξιά μου. Προχωράω με γρήγορες κινήσεις και φτάνω στο γραφείο του. Χτυπάω την πόρτα.

"Περάστε" Ακούω μια βαριά φωνή από μέσα και υπακούω ανοίγοντας την πόρτα.

"Τι με θέλετε;" Με ρωτάει ο γιατρός.

"Βασικά εε χτύπησαν το κορίτσι μου πολύ και μετά όταν έφτασα εκεί την έβαλα στο αυτοκίνητο μου να κοιμηθει και.."

"ΤΗΝ ΒΆΛΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΊ;;" Λέει σοκαρισμένος ο γιατρός διακόπτοντας με.

"Ν-ναι..γ-γιατί;" Ρώτησα με δισταγμό.

"Όταν κάποιος είναι σοβαρά χτυπημένος δεν πρέπει να τον αφήσετε να κλίση τα μάτια του. Πρέπει να την ξυπνήσουμε γρήγορα,εάν δεν έχει παθαίνει ήδη!" Λέει και εγώ παγώνω. 

"Τ-τι;" Ρωτάω και αμέσως νιώθω την καρδιά μου να σταματάει να χτυπά.

"Πάρτε την σε ένα δωμάτιο γρήγορα και μείνε εκεί μαζί της μέχρι να πάρω τα πράγματα μου και να έρθω." Λέει ο γιατρός σε μια νοσοκόμα. Όμως η αναμνήσεις μου θολώνουν, ζαλίζομαι.