[Veronica]
"Veron! Time out muna!" hihinga-hingang sabi ni Lyka habang tumitigil kami sa pagtakbo.
"You should exercise more, Lyka. Masyado kang hingalin!" sabi ko at sumandal sa pader ng iskinita na tinakbuhan namin.
"Mataba ka kasi!" dagdag ko pa at tiningnan niya niya ako ng masama.
"For your info! Hindi ako mataba! We've been running for almost 30 minutes straight! For goodness'sake!" hiyaw niya at tumawa lang ako.
"Halimaw ka Veron! Hindi ka man lang hiningal!" nanlalaki ang matang dagdag pa niya. Inirapan ko lang siya at di pinansin. Kinapa ko ang bag ko at tingingnan ang iPhone 7 na ninakaw ko sa Mall.
Oo, ninakaw ko. Nabasag kasi yung iPhone ko. Binalibag ko sa ulo ng kaklase ko na napakaingay, ade natahimik siya.
"Malakas kasi ako!" Pagmamayabang ko habang tumatawa. Iniripan lang ako ni Lyka at tumawa ako. Sanay na sa kayabangan ko si Lyka, since elementary pa lang kasama ko na siya. Nakasama ko sa lahat ng kautuan yan ehh.
Nasa isang eskinita kami dahil hinabol kami ng guard ng mall. At sana lang di kami makita ng mga guards dito.
"Veronica Mae Collier!" napapikit ako ng marinig ko ang baritonong boses ng isang tao na ayaw kong makita.
Humarap ako sa kaniya at binigyan siya ng nakakalokong ngiti.
"Hi, Kuya!" Yup, the one and only brother of my life. The sweet, charming, smart, almost perfect Collier they say.
"Why did you steal in the mall again?" he asked with a serious tone in it. I tilted my head and looked at him.
"Kuya, nabasag ang cellphone ko. What did you expect me to do?" Nangiinis na tanong ko at ngumiti na parang tanga. I love my brother but I love him more when his annoyed. I can see the flaws of this almost perfect Collier and I love it. Lol.
"You can ask me or Mama to buy you another one! You little freak," sabi niya habang nagpipigil ng galit. I want to laugh out loud but I mustn't.
"Tsk, what's the point? You will pay them anyway and that's our mall remember?" I reasoned out. He shook his head out of disapproval.
"I can do nothing to you, Veron. What would Papa say if he's still here." With that sentence my mood change.
"I don't know. He died when I was 6, remember?" I was known to be heartless in school but when it comes to Papa. I don't know. I become soft. I hate it.
I stayed quiet and did my best to stop my tears. Luckily, I did. Then, my brother realized what he said.
"I-I'm sorry, Veron. I don't mean to-" Tumunog ang cellphone niya kaya di na niya natuloy pa ang pagsasalita.
"Sorry, Veron. I'm going now." I nodded then he walks away from us.
"Wow your awesome, girl! I can't even raise my voice to my brother but you... You're awesome. By the way, are you fine? You're about to cry but still! You're awesome!" Sabi ni Lyka na parang di makapaniwala. Napailing na lang ako. Nilolokoniyana lang ako para hindi ako manlumo. Siraulo.
"I know, let's go to our school now," tumango siya at nagsimula na kaming mag lakad.
I'm Veronica Mae Collier 16 years old and known as the Rebel of the Collier Family. I'm quite opposite of my brother, ain't I? Doesn't matter anyway.
