Chapter 5

16 4 5
                                    

[Veronica]

"Get up Veronica!" I heard someone shouted my name and I tried to open my eyes

"M-mama?" Nakita ko si Mama na nanginginig habang inaayos si Baby Nica. Nagising na rin si Kuya Ronnie.

"Get up! You need to run and go to the safe room! You still remember that, don't you?" Tumango ako bilang sagot. Hinarap ako ni Mama at binigay niya si Baby Nica sa akin.

"But why?" Tanong ko ulit kay Mama. Kasi ang sabi ni Papa, ang matanong ay matalino.

"Just get up and run there with your brother and baby sister." I looked around but I don't see my Papa.

"W-where's papa?" I asked Mama and I saw tears flowing in her eyes.

"Pa-papa's gone." I don't get what Mama said and she just put my bagpack in my back and stand me up.

"You need to go and hide." Mama said while looking into my eyes. I nodded, she smiled and kissed me in my forehead.

I heard someone screaming.

"Vee! He's destroying the Lab!" Then I saw someone outside the room.

"Go! run!" Mama shouted and open the back door of our room. I stopped.

"But-" she didn't let me finish speaking.

"Don't look back," I looked at her and tried to speak again.

"But-" she cut me off.

"No more buts, Veronica. Keep your sister safe." she smiled and we start running and went to the safe room. And all I can see is darkness and I've heard a loud explosion.

~~~~~~~~~~~

Napaigtad ako ng gising at tiningnan kung nasaan ako. Halos magdikit ang kilay ko ng may mapagtanto ako.

"This is not my room." ginala ko ang mata ko at nakita ko sila Lyka na natutulog then I remember what happened. Hinawakan ko ang ulo ko at ginulo ang buhok ko.

Kaasar!

Nandito nga pala kami sa isang Village na di ko alam. Napatingin ako sa cellphone ko na buti nalang at nasa bulsa ko at nakita na alas tres pa lang ng umaga. Creepy 'nak ng tokwa

"Teka!" Nagulat ako ng may biglang marinig na nagsalita. Hindi sa amin yun dahil natutulog pa ang mga kasama ko. Bumangon ako at naglakad malapit sa pinto.

"Anong ginagawa niyo?" Narinig kong hiyaw pa ng mga ito. Mahina ang naririnig ko pero sapat na para mapakinggan sila.

Binuksan ko ng kaunti ang pinto at nakita ko kung paano hilahin palabas ng kwarto ang mga nakaligtas sa bus kanina. Wait kanina nga ba? O kahapon? Tsk... Ang hirap talaga kapag madaling araw.

The MazeWhere stories live. Discover now