Mijn Scoliose Verhaal

Eerste ziekenhuisbezoek

Vandaag is de dag. Mijn eerste ziekenhuisbezoek. Ik weet niet wat ik allemaal kan verwachten. Ik ben zenuwachtig en ook wel een beetje bang. Wat gaan ze daar allemaal met me doen?

Volgens mijn vader was ik eerst doorgestuurd naar een ziekenhuis in mijn woonplaats. Maar daar was de wachtlijst veels te lang. Ze waren ook niet heel erg gespecialiseerd is scoliose. Dat heb ik inderdaad niet echt nodig. Mijn vader heeft daarom een ander ziekenhuis voor me gezocht waar ze daarin wel gespecialiseerd waren en waar ik direct terecht kom.

We gingen naar het St Maartenskliniek in Woerden. Daar hebben ze speciaal een afdeling voor orthopedie dat scoliose behandelt en onderzoekt. Het was een hele lange rit. Ongeveer anderhalf tot twee uur rijden. Het was echt heel moeizaam. En dan moeten we straks ook nog terug!

We liepen het ziekenhuis binnen. Het is echt heel erg groot! We liepen naar de receptioniste toe. Zij vertelde ons waar we heen moesten. We liepen door heel veel gangen. Dan weer naar rechts, dan naar links en dan weer een lange gang rechtdoor lopen en ga zo maar weer verder. Uiteindelijk kwamen we bij de afdeling orthopedie aan. We liepen naar de vrouw achter de balie. Ze vroeg naar mijn gegevens en typte wat in haar computer. Toen vroeg ze mij of ik met haar mee kwam. Wat moet ik nu doen? Ze nam me mee naar een kamertje achter de balie. Ze wilde dat ik mijn schoenen uittrok en tegen de meetlat ging staan. Daarna moest ik op de weegschaal staan. Ik was 1 meter 60 en woog 45 kg. Alles was in orde en ze vroeg me of ik in de wachtkamer kon wachten op de dokter. Nerveus nam ik met mijn ouders en zusje plaats in de wachtkamer.

We moesten lang wachten. Ik zag ondertussen andere meisjes uit kamertjes komen. Alleen maar meisjes en geen jongens. Is dat normaal? Naarmate de tijd verstreek werd ik steeds ongeduldiger. Ik zag meisjes in die kamertjes gaan, terwijl ik hier nog zit te wachten! Dat is toch niet eerlijk?! Maat goed, ik kan er toch niets aan doen.

"Allysia Lau." riep de dokter mij. Ik keek op en zag hem daar staan in zijn witte jas. Vriendelijk stak hij zijn hand uit. Ik stak de mijne ook uit en schudde hem vriendelijk de hand.
"Komt u maar mee." zei hij. We liepen achter hem aan. Hij begeleidde ons een kamertje binnen. In het kamertje zaten een paar zitplaatsen bij een bureau met computer. Hij gebaarde ons om te gaan zitten. Man ik haat ziekenhuizen!
"Je bent hier doorgestuurd, omdat je scoliose hebt. Wanneer en hoe hebben jullie het ontdekt?" vroeg de dokter. Mijn vader vertelde hoe alles was gegaan. De dokter luisterde aandachtig. Voor hem was het zeker een gewoon om dit allemaal te horen.
"Ik begrijp dat het een beetje veel is allemaal. We willen dat je nu een röntgenfoto van je rug gaat maken bij de afdeling radiologie. Daarmee kunnen we de graden meten van je scoliose. Als je klaar bent kom je weer terug." legde hij uit.

We stonden op en schudden hem de hand. We deden wat hij van ons vroeg. We liepen naar de afdeling radiologie waar ik röntgenfoto's moet maken. We liepen naar de receptie toe. Mijn vader gaf mijn gegevens door. Ik moest wachten in de wachtruimte wachten totdat ik word geroepen. Het wachten duurde niet heel lang. Er waren meerdere kamertjes, dus je kwam snel aan de beurt.

Ik heb nog nooit in mijn leven een röntgenfoto gemaakt. Ik was daarom ook wel een beetje zenuwachtig.

Ik werd geroepen. Ze vroeg naar mijn geboortedatum en liet me binnen. De deur werd achter me dicht gedaan. Ik moest me helemaal uitkleden. Behalve mijn onderbroek en bh na. Alle accessoires moeten ook eraf. Ik was totaal niet gewend dat ik bloot in een ruimte sta waar ook andere mensen erbij staan die ik niet ken. Als ik klaar was moest ik in het andere kamertje binnenkomen die op dit kamertje is aangesloten. Ze liep het andere kamertje binnen en sloot deze dicht. Uitkleden dan maar. Ik voel me echt bloot. Ook al heb ik mijn onderbroek en bh nog aan. Toen ik klaar was liep ik het andere kamertje binnen. Ik weet gewoon niet hoe ik het kamertje kan omschrijven. Een machine met twee steunpilaren. Het was er donker en ruim. De kamer is verdeeld in twee zogenaamde ruimtes. In de ruimte waar ik in sta word de foto genomen. In de andere ruimte zitten de mensen alles in te typen. Door dit soort ruimtes haat ik ziekenhuizen nog meer. Ik moest tegen de machine gaan staan en mijn armen op de steunpilaren rusten. Tussen de machine en mij staat een glazen wand die ons gescheiden houdt. Ik moest zo stil mogelijk ertegenaan staan. Toen ik aangaf dat ik er klaar voor was maakte de machine eraar geluid. Het was koud, maar ik moest zo stil mogelijk gaan staan. De machine ging van onderen naar boven en andersom.
"Je bent klaar. Kleed je je maar weer om en ga terug naar je dokter." zei de vrouw. Eindelijk was ik klaar met de foto. Ik kleedde me om en liep met mij  ouders terug naar de afdeling orthopedie. Ik moest weer wachten in de wachtkamer.

Na een tijdje kwam de dokter en riep mijn naam. Hij begeleidde ons weer naar dezelfde kamertje. We namen plaats en wachtte op de uitslag. De dokter nam plaats.
"Zo ik heb de foto's van je rug. Ik ga het aan jullie laten zien." zei de dokter. Hij typte wat op zijn toetsenbord in en liet een röntgenfoto van mijn rug zien. Je ziet een duidelijke curve in mijn rug.
"Zo te zien heb je een c bocht. Sommige hebben een s bocht. Het verschil is dus dat bij een s bocht je er dan twee hebt en bij een c bocht er eentje. Volgens de meting is je bocht 41 graden. Ik had echt niet zo veel verwacht." legde de dokter uit.

41 graden? Serieus 41 graden?! Waarom? Het zag er toch niet zo ernstig uit en dan heb ik 41 graden! Hoe moet ik nu verder?

"Met scoliose kan je nog heel veel doen. Je mag niet springen, want dat veroorzaakt ervoor dat het kan verslechteren en last voor je rug. Je moet zelf bepalen wat wel en wat niet jouw rug belast." legde de dokter uit.
"Kunnen we er iets aandoen? Kunnen we het verbeteren?" vroeg mijn vader.
"Beter worden kan niet. Je kan het proberen om de spieren in je rug te verbeteren en te versterken. De curve verminderen lijkt me sterk, maar je spieren kan je er wel aan werken." zei de dokter.

Het gaat dus nooit meer over. Fijn om dat te horen.

"Ik kan je Mensendieck aanraden. Het is een fysio waarmee je oefeningen krijgt. Daarnaast ben je nog ruim onder de 50 graden wat meestal de grens is voor een operatie. We gaan het natuurlijk in de gaten houden. Het lijkt me sterk dat het verslechtert, want je bent bijna uitgegroeid als ik zo kijk." legde de dokter uit.

Het is duidelijk. Alles is duidelijk. Ik weet niet wat ik hier van vind. Mijn leven gaat veranderen, dat weet ik wel zeker.

Hallo mensjes!
Wow het was best wel een opgave om mijn allereerste ziekenhuisbezoek voor scoliose weer naar boven te krijgen. Het was wel moeilijk, maar fijn om dit uit te leggen aan jullie. Ik kan het op zich best goed herinneren. Dat was de dag dat mijn leven veranderde dus dat ik makkelijk te herinneren.

Hebben jullie zelf vragen? Je kan altijd een berichtje naar me sturen! Ik beantwoord graag de berichtjes!

Tot de volgende hoofdstuk!!