Mijn Scoliose Verhaal

Mijn liefste zusje

Eerder heb ik geschreven dat bij mijn zusje Maeva Scoliose is geconstateerd. Ik was daar kapot van en hoopte met heel mijn hart dat haar scoliose niet zou verergeren. Ik wil nog liever dit alles zelf meemaken dan dat zij dit ook moet door maken.

Maar helaas, een tijdje geleden was haar controle na een half jaar en er was slecht nieuws. Haar scoliose is verergerd en ze moest aan een brace beginnen. Ik heb nog nooit een brace gehad, maar het lijkt me echt geen pretje om dat ding elke dag te dragen. Ik was er kapot van. Ik hoopte zo erg dat het nooit zo erg zal komen. Een week voor de herfstvakantie kreeg ze de brace mee. Ik hoorde dat het een hele gedoe was om die brace aan te meten.

Ik kreeg het slechte nieuws toen ik thuis van school kwam. Ik zag aan mijn vaders gezicht dat het niet goed zat. Ik bereidde me voor op het ergste. Hij vertelde wat er was gebeurd en dat mijn zusje de brace kreeg. Een week later kreeg ze de brace en begon het hele gedoe.

Ze kreeg een schema mee zodat ze stapsgewijs aan die brace kon wennen. Als ik alleen al naar die schema kijk krijg ik medelijden voor mijn zusje. Maar ik weet dat ik haar niet zielig moet vinden. Ik moet haar in deze tijd ondersteunen en haar sterker maken. Ik heb verschillende braces gezien, maar nooit eentje aangeraakt. Nu kan ik het met mijn eigen ogen zien hoe moeilijk het is. Het is een soort van zachte harnas die mijn zusje om haar lichaam heen moet doen. Aan het begin had ze veel hulp van mijn ouders nodig. Ze wist namelijk nog niet hoe ze die brace zelfstandig aan moest doen. Ik moest natuurlijk meekijken voor het geval mijn ouders er niet zijn en ik ze kan vervangen. Eerlijk gezegd ben ik er heel slecht in. Ik weet het nu na een maand ongeveer hoe het moet, dus mijn hulp heeft ze niet echt nodig. Mijn ouders helpen haar met de brace, ik help haar om er mentaal doorheen te komen.

Het is namelijk zo, ik heb Scoliose, maar ik ervaar geen fysieke pijn. In plaats daarvan ervaar ik veel mentale pijn. Ik heb pijn, terwijl ik helemaal geen pijn heb. Die emoties kwellen me weleens. Mijn zusje heeft hetzelfde in mijn opzicht. Ze ervaart geen pijn, maar wel mentale pijn.

Na een week die brace te dragen zei ze dat ze wel gewend was aan die brace. Ik had mijn twijfels daarover. Dat je nu eraan gewend bent, betekent niet dat het voor de komende jaren ook zo is. Accepteer je het feit dat je dit voor de komende vier jaar moet dragen? Dat vroeg ik aan haar. Ze zei van ja. Maar ik had gelijk na een paar dagen. Ik was bezig met schoolwerk en ze kwam snikkend mijn kamer binnen. Toen deed mijn hart zeer. Ik heb het al vaak gezegd, maar ik wil liever alle pijn van mijn zusje en mij dragen, dan dat mijn zusje dit ook moet meemaken. Als mijn zusje gelukkig is, dan ben ik ook gelukkig. Het maakt mij niet uit of ze dat weet, als ik maar mijn taak kan voltooien.
Als zij haar droom en wensen moet opgeven, omdat haar Scoliose straks verergerd, gaat dat mij echt heel veel pijn doen.

Nu na twee maanden, ziet het er beter uit. Het ziet er ook zo uit dat ze er ook echt aan gewend is. Ik bemoei me niet met hoe ze die brace moet dragen en wanneer ze die moet dragen. Ik vind het zelf ook heel irritant als mensen met mijn training bemoeien. Ik steun haar en wil ook dat ze dit blijft volhouden. Als ik kan trainen, dan kan zij haar brace dragen. Het is natuurlijk niet te vergelijken, maar we moeten blijven door zetten. Voor elkaar en voor onze toekomst. En hopelijk lukt het ons allebei om gezond en zonder problemen verder te leven.