Electric Blue (Niall Horan FanFiction)

3.Bölüm-Blood,Afraid,He...-Kan,Korku,O...-

Mavi gözler bana korkulu gözlerle bakmaya başladı,sonradansa...

Silindi...

Heryer simsiyahtı,kendimi boşlukta hissetmeye başladım,daha sonradan kendimi gördüm,karanlık akşam olmuş,etraf çalılarla kaplı. 

Koşuyorum...koşuyorum,arkama bakıyorum...olabildiğince hızlı koşmaya çalışıyorum. Arkamdan bir şey -ya da biri- geliyor-Hızlıca-

Çok yaklaştı!

Tökezliyorum,ama yine de koşmaya devam ediyorum...

Sonunda,kara bir duvarın önüne geliyorum,arkamı döndüğüm de...

Sim siyah bir şeyin bana koştuğunu görüyorum...Tam benim üstüme doğru!...

Görmemle,çığlık atmam bir oluyor,ama her şey için çok .... çok geç oluyor.

Çünkü o şey, her neyse elini-önceden acı hissettiğim göğüsüm aşağılarında bir yere-elini ! ... elini sokuyor ...!

Müthiş bir acı hissediyorum..

İnliyorum...

Kolunu kavrıyorum...

Kavradığım yer, siyah gölgeli vücudun da buz mavisi renginde iz çıkartıyor...Ve...o an ortadan kayboluyor...-büyük bir çığlıkla!-

Ne yazık ki korkumdan kafamı kaldırıp yüzüne bakamamıştım....

O an duyduğum acıyla dizlerim üstünde yere düştüm...ve...

Tekrar uyandığımda,Hastanenin rahatsız edici florasan ışığı ile karşılaştım...ve tabi sonradan da annemle

'Ah Char ne oldu?! bu...bu nasıl oldu?!

'Anne! ...anne ! sakin ol'

'nasıl sakin olabilirim seni bulduklarında,yaralıydın..kanaman vardı!'

O an sadece susmakla yetindim,Çünkü diyecek hiçbir şeyim yoktu...

O gördüğüm şeyler...bana olanlar...

Hepsi bağdaşıyordu...

Ama bağdaşmamalıydı...

Hatta...hatta böyle bir şey hiçbir zaman olmamalıydı!

'Ah lanet olsun!'

Gerçekten canım çok acıyordu...

'Burdan ne zaman çıkacağız?'

'Baban işlemleri hallediyor,daha sonra çıkabiliriz'

'Babam mı?'

'Evet,haberi olması lazımdı...çünkü o ...'

'O adamı istemediğimi söyledim sana anne!'

O sıra da baba denilecek adam -adı:Norman-içeri girdi.

-Onu neden sevmiyor?diye merak ediyorsanız söyleyeyim-

Ben çok küçükkken,annemi aldatmış ve aldattığı yetmiyormuş gibi bir de bizi bırakıp gitmiş!...Beni...Annemi...hiç düşünmemiş!...sadece bir tek evimiz kalmış...kısa zaman da annem iş bulmuş...Bunları yaşım ilerleyince babam var mı? yok mu? diye merak edip araştırdığım için biliyorum...onu bulduğumda ise 'sürtük' diye adlandırdığımız o işler için kullanılan kadınlardan biriyle yiyişirken buldum -PİSLİK HERİF!!!...'Daha da kötüsü yiyiştiği kadın,diyemiyeceğim çünkü benle aynı yaşta bir kızdı ...!

'sen den iğreniyorum!'

Bir şey demedi,gözlerim doluyordu,ama kendimi  tutuyordum çünkü beni acınası görmelerini istemiyordum.-Bu durum gerçekten BERBAT!-

O sıra odaya herşeyi ile çakma bir kız girdi...

'Aşkııııım gitmiyor muyuz?' dedi...İşte o an .... Şerefsizliğin dozunu kaçırmıştı!

'Ya siz niye burdasınız? bana kendinizi göstermek için mi? tamam gördüm şimdi defolup gidebilirsiniz!'

Artık göz yaşlarımı tutamadığımı,üstüm ıslandıktan sonra anladım...

'Dinle... bana saygı göstermelisin! ben onunla...'

'Bana bir şey anlatma.Sadece burdan siktir olup gidin!benim babam hiç bir zaman olamadın şimdi de olamazsın...izin vermem!'

'Kızım pişmanım'

'Ben değilim ama...!'

'Bak...biz...biz evleniyoruz'

'Ah! harika şimdi siktirip gidebilirsiniz! Benim babam öldü! ben daha 5 yaşındayken...Anladınız mı beni?!'

O an yıkılmıştım sinir krizine girdim...onlarsa odadan çıktı...doktorlar gelip bana sakinleştirici verdiler...bense hala -Benim babam öldü- diye sayıklıyordum...

Anılarım,gözümün önünden teker teker geçiyordu...Artık gerçekten hiçbir şey yolunda gitmiyordu!...

Arkadaşlar umarım beğenirsiniz...:D

NİALLER ♫