Electric Blue (Niall Horan FanFiction)

Son bir aydır -18 yaşına girdiğim günden beri- her gece sessiz çığlıklarımla, ter içinde uyanıyorum. Kalbimde bir çarpıntı, heyecan, nefes alışverişim değişiyor, hep aynı görüntü.. İçimde, kalbimde hep aynı his..

Onu görüyorum. Az ileride bana bakıyor. Yüz hatlarının aldığı şekli çözemiyorum.

Savaşıyorum.

Kişiliğimle,

Benliğimle...

Koşuyorum, koşuyorum.. Ama daha da uzaklaşıyor. Bu görüntülerden nefret ettiren bu ya. Ona ulaşamamak. Sadece adım dökülüyor ağzından..

Charlotte..

Yardım ister gibiydi. Elektrik mavisi gözleri, endişeliydi. O an her şey yavaş yavaş siliniyor.. 

Koşuyorum ama fayda etmeyeceğini bildiğim için duruyorum.

Yer, zaman, ona dair her şey siliniyor.

Her şey..

Siliniyor.

Uyandığımda belleğimde sadece elektrik mavisi gözleri ve güneş kadar parlak sarı saçları oluyor. Sanki onun canı yanmış gibi, bana ihtiyacı varmış gibi geliyor..

O an her zamanki gbi uyanıyorum. 

Tahmin edebileceğiniz üzere, bir daha uyuyamıyorum. Endişe ve acı dolu gözlerini belleğimden silemiyorum. 

Size bir soru; Eğer bir hafta -ya da daha fazla bir süre- boyunca hep aynı rüyayı görüp, kan ter içinde, korkuyla uyansanız. Ne hissedersiniz?

Siz hiç zahmet etmeyin, ben söyleyeyim.

Garip.

Garip hissedersiniz. 

Fazla garip.

Ve korkmuş. Fazlaca korkmuş.

Ve daha adı bile belirlenmemiş bir duygu daha.

Rüyamda gördüğüm ortamı ezberlemiş gibiyim.

Fakat, sorun şu ki;

Kimden kaçtığımı bilmiyorum.

Ama tek bildiğim,

Onun yanına sığınmak istiyor olmam.

Üşüyorum.

Nedeni belirsiz -yorganım açılmış da olabilir- ama

Üşüyorum. Buz gibiyim.

Onun teni kadar olmasa da,

Buz ...

Momsbian & Nialler ♫