The Siblings

Devil's Little Girl

Chapter 16. . .

Blaire's POV

"WHAT?!"

["I'm sorry Ma'am. But, we're still trying to find her."]

"Nevermind. Let her go."

[But---"]

Binaba ko kaagad ang tawag at napahawak sa ulo. It's very impossible to escape from that room! Hindi makakaya ni Hannah tumakas mag-isa. Maybe there is someone who helped her to escape?

Good thing, pumunta sa meeting si Kuya Blade kaya ako lang dito mag isa sa hotel. "I'll take that as your last chance, Ms. Sy." bulong ko tsaka pabagsak akong umupo sa couch.

Napatingin ako sa dalawa kong kamay, sunod ko naman tinignan ang mga nakasabit na patalim ni Kuya Blade. Nangangati na ang mga kamay ko. Hindi naman sa talagang nangangati... I just wanna do my favorite things I always do. I'm yearning for something liquid. Like blood.

I'm a psycho. Ako ang pinakamalala sa aming magkakapatid. Di kapani-paniwala diba? Look at me... ako ang bunso, sa itsura kong ito-- mukhang inosente, sweet. Palangiti. Deep inside, I am a psycho, a killer. And I am proud to say that I am a devil's little girl.

Flashback~

"Tama na po! Pakawalan niyo na po ako! A-ayoko na." patuloy pa rin akong nagmamaka awa sa apat na lalaking naka mask kahit hirap na hirap na ako.

Tinawanan lang nila ako tapos bigla na lang ako dinuraan at sinampal nang malakas nung isang lalaki kaya napasubsob ako sa sahig.

Napahawak ako sa pisngi ko habang walang tigil sa pagtulo ang luha ko. 'Mom, Dad, ayoko na.'

"Putangina kang bata ka, tumayo ka!" hinila niya ang buhok ko, pakiramdam ko matatanggal na ang anit ko dahil sa malakas niyang paghila. "Panigurado, matutuwa sila boss kapag nakita nila na ganito ang itsura ng bunsong babae ng mga Tomlinson." sabi nung lalaki tsaka humarap sa tatlo niyang kasama, "Gawin niyo na ang gusto niyong gawin."

Nanlaki yung mata ko sa narinig ko at nagsisimula nang pumiglas. Ayoko, ayoko na. Ano bang ginawa ko sa kanila? Ano bang ginawa nila mama sa kanila?

"Mga tol, ngayon lang ako makakatikim sa isang bata. Puta di na ko makapag-antay!"

A-anong gagawin nila sa akin? Nagulat ako nang sapilitan nilang punitin ang damit ko. "Wag! Maawa po kayo sa akin. Tigilan niyo na po ito!" pero para silang walang narinig dahil patuloy pa rin nilang tinatanggal ang damit ko. "Tama n-na." napapikit ako nang maramdaman ko ang matinding sakit.

End of flashback~

Tuwing naalala ko yun, napapaiyak na lang ako. Yun yung pinaka-matinding naranasan ko sa buong buhay ko. Yun din ang dahilan kung bakit ako naging ganito.

I was only 11 back then. It was the worst childhood memories I've ever had. Being held by the four guys, being beaten up, and being raped.

Hindi ko pa rin tanggap kahit na pinatay ko na yung mga hinayupak na yun.

Flashback~

Pagkatapos nilang babuyin ang katawan ko, iniwan nila ako dito sa isang kwarto na parang kinatay na baboy. Wala akong panakip sa katawan ko dahil punit-punit na ang mga damit ko.

Pagkalipas ng tatlong oras, wala akong ginawa kundi umiyak lang ng umiyak at tinatanong ang Diyos kung bakit kailangan kong maranasan ang mga ito, kung bakit ako pa. Bukod dun, di ako makagalaw ng maayos dahil sariwa pa rin ang sakit na iniwan sa akin ng tatlong lalaki.