EPILOGUE

2K 38 0

ni DOBAEE

ni DOBAEE

Yes, Epilogue na mga bakla *le cries*. Thank you for being with me till the end kahit na sobrang tagal ko mag-update sa bawat chapters. I apologize for everything. Charrr! O wag na magdrama. Kunware patay na si Suho hahahaha! Juk unley. Mahal na mahal ko kayooooo~

Enjoy reading!

I will never let you fall, I’ll stand with you forever
I’ll be there for you through it all, even if saving you sends me to heaven.
---Your Guardian Angel by Red Jumpsuit Apparatus

AIRA

It’s been one year without him. One year without Suho at my sight. I didn’t even know if he escaped or just died. Key died eventually and none of his companions had survived. Hindi ako naniniwalang patay na si Suho dahil hindi nakita ang katawan nito sa nangyaring pagsabog sa araw na iyon. I have this faith that he’s still alive. I’m waiting….I will still wait even if it takes me forever.

I also found out na hindi kayamanan ng dad ko ang ginamit ni Suho para yumaman ng ganun nalang. He just used it as an investment at pinalawak ang negosyo ng dad and then the rest of his business came from his sweat and efforts. Naguiguilty ako kapag iniisip kong ninakaw niya lahat ng kayamanan ko pero ang totoo niyan ay buong buhay niya ay prinotektahan lang niya ang lahat ng meron ako. nakapangalan narin sakin lahat ng properties niya dati. Parang alam niya talaga ang mangyayari noon.

“Ano pong nangyari sa prinsipe at prinsesa?”

“Ang prinsipe ay nagpakalayo at ang prinsesa naman ay naghihintay parin sa kanyang prinsipe.” Hinawakan ng Iris ang kanyang baba na tila bang nag-iisip ng malalim.

“Yun na yun ate Aira?” There’s a hint of sadness in her face.

A year ago, I decided to help Orphanage. Kagaya ng ginawa ni Suho ay tumutulong ako sa mga batang ulila. I also never stopped helping Aya’s orphanage. It is where I found my home.

“Akala ko ba happy endings lahat?” sabi naman ni Caevee.

Happy endings? Maybe not but I’m still hoping.

“Sa fairytales, oo. Pero sa reality, hindi.”

“Ate Aira please gawin mo pong happy ending. Please, please, please.” Sabi ni Iris with puppy eyes.

How can I make our story a happy ending when in fact, it couldn't be?

“Hanggang dun nalang ang story nila. There are love stories who do not come to a happy ending.” Napabuntong-hininga ako. Kasalanan ko to e, minulat ko sila sa mga fairytale stories at nagsisisi na ako kung bakit kinuwento ko pa sa kanila ang story namin ni Suho.

“Mga bata, kain na!” tawag ni sister Emy sa kanila. Nagsialisan na ang mga ibang bata para kumain pero napansin kong nakaupo parin sa kanyang pwesto si Iris. Nakanguso at malapit nang umiyak.

Lumapit ako sa kanya. “Hindi ka nagugutom?” malambing kong tanong. Siya ang pinakamalapit na bata sa akin dito at nakikita ko sakanya si Aya.

“Hindi ako kakain hangga’t walang happy ending.” Nakanguso nitong sabi. Bakit kapag bata napakaimportante sa kanila na happy ending ang lahat ng kwento?

Napangiti ako at bumuntong-hininga. “Okay. Makinig ka ng mabuti at ikukwento ko ang happy ending.”

~********~

“Saan ka pupunta nak?”

“Magsisimba lang po nay Lory. Maiwan ko muna kayo dito.”

Napapadalas ang bisita ko sa simbahan. Ito lang naman ang tanging sanggahan ko. Kapag nalulungkot ako at kapag naaalala ko si Suho ay nagpupunta ako dito o kaya sa Orphanage.

Papasok na ako ng simbahan nang may makita akong napakapamilyar na pigura ng isang lalaki. Nakatalikod ito at nakatayo sa gilid ng simbahan. “Ma’am bili po kayo sampaguita.” Sabi sa akin ng isang babae.

I smiled at her, bumili ako ng limang piraso. Dali-dali kong pinuntahan ang pwesto ng lalaki kanina at nanghinayang ako ng hindi ko na siya makita. Naupo ako sa benches, nagbabakasakaling makita ko siya pero ni isang anino ay wala. Lumuhod ako at nagdasal ng ilang minute. “Please lead me to him.” sambit ko at umalis na.

(Hindi alam ng prinsesa na nakaupo lang sa tabi nito ang lalaking hinahanap niya kanina….)

Napatingin ako sa langit at napangiti. Isang napakagandang panahon para magsimula muli at isang napakagandang pagkakataon na magkaroon ng sapat na pag-asa.

Tatawid na ako ng daan nang may rumaragasang truck palapit sa akin. Para akong napako sa aking kinatatayuan, hindi makagalaw…hindi makatakbo. Bumusina ang truck ng napakalakas kkasabay nun ang pagsigaw ng ilang taong nakakita sa akin.

Pinikit ko ang aking mga mata at bumulong, “I miss you Suho.”

Handa na akong mamatay, handa na akong mawala sa mundong ito. Aanhin ko pa ang buhay ko kung wala nang dahilan para ipagpatuloy ito? Wala na si Suho. Ang lalaking nakita ko kanina ay isang ilusyon lamang. Namimiss ko na siya….gustong-gustong-gustong-gusto ko na siyang makita.

Tila ba huminto ang oras at panahon nang ipikit ko ang aking mga mata. Wala akong ibang maririnig kundi ang mabilis na pagtibok ng puso. Naramdaman kong may yumakap sa akin kasabay nun ay ang paghila nito at ang pagkahulog ng aking katawan sa kanyang katawan. Dumilat ako at nakita ko ang mukha na matagal ko nang hinihintay.

Isang pelikula….yan ang katulad ng nangyayari sa akin ngayon. Alam kong hindi ito panaginip dahil nasasaktan ako at naiiyak sa tuwa. May konting galos ang aking braso at siya naman ay sa pisngi. Tumayo kaming pareho. Nagkatitigan at walang nagbabalak na magsalita. Para bang may sarili kaming mundo at tanging ang mga mata lang ang nag-uusap.

Tumulo ang aking luha at yumakap siya sa akin ng napakahigpit. “How many times do I have to tell you to take good care of yourself?” hinawakan niya ang aking mga pisnging punong-puno ng luha.

“I miss you. I love you.” bulong ko dito.

Tinitigan ako nito. Ang galit at lungkot sa kanyang mata noon ay napalitan ng pagmamahal at pagkasabik. He lowered down his face and he claimed my lips.

Pinadikit nito ang noo namin at nakangiting sinambit ang matagal ko nang gusto niyang sabihin. “Marry me, Aira.”

Magpapakipot pa ba ako?

I smiled at him and nodded. “Yes, I’ll marry you my billionaire guardian.”

The End

Abangan po ang susunod na series: He’s the Muse. Again, thank you for being with me lalo na sa loyal reader kong si mami at mga bakla. Saranghae~